ขับรถท่องเที่ยวเทียวไป ทั่วแคว้นแดนไกล...หนองคาย...ลาว...เลย...ภาคที่ 2

[สายชล]

สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว

เชียงขวาง...หลวงพระบาง..วังเวียง...เวียงจันทน์

[สายชล]

หลังจากท่องเที่ยวพักผ่อนอย่างมีความสุข อยู่ที่หนองคายกับน้องดื้อได้สองวันกับสามคืน (อ่านรายละเอียดได้ที่ http://www.saveoursea.net/forums/showthread.php?t=2005)... สองสายก็พร้อมจะขับรถลุยเข้าไปในประเทศสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาวแล้วค่ะ

เราจะข้ามเข้าลาว ผ่านทางสะพานมิตรภาพไทย-ลาว ที่หนองคาย มุ่งสู่เวียงจันทน์ จากนั้น จะใช้เส้นทางเอเชียหมายเลข 13 มุ่งหน้าขึ้นเหนือผ่านวังเวียง ขึ้นไปที่เมืองกาสี ภูคูน จากนั้นแยกขวา สู่เส้นทางหมายเลข 7 มุ่งสู่เมืองโพนสะหวัน แขวงเชียงขวาง ก่อนจะย้อนกลับทางเดิมมาเข้าทางหลวงหมายเข 13 เพื่อไปหลวงพระบาง

ส่วนขากลับ..ก็จะใช้เส้นทางหมายเข 13 กลับออกมาพักที่วังเวียง ก่อนจะล่องใต้มาเวียงจันทน์ และกลับเข้าไทยที่หนองคาย...

[สายชล]

เช้าวันที่สาม...ที่หนองคาย

สองสายต้องตื่นแต่เช้ามืด เพราะวันนี้เรามีนัดกับสมาชิก "ฟอร์จูนเนอร์คลับ" อีกเกือบ 60 คน ที่โรงแรมโรยัลแม่โขง โรงแรมใหญ่ของเมืองหนองคาย

เมื่อไปถึงที่โรงแรม รถโตโยต้าฟอร์จูนเนอร์ 24 คัน รถกระบะดีเมกซ์และสปอร์ตไรเดอร์อีกรุ่นละคัน จอดคอยอยู่ในลานจอดรถ...

คุณอานนท์ เจ้าของบริษัททัวร์ที่เป็นผู้จัดทริป ตรงเข้ามาต้อนรับ พร้อมกับนำสติ๊กเกอร์มาติดที่รถของเรา


เจ้ากระต่ายขาว มีเลข 15 ติดทั้งข้างรถและหลังรถอย่างเท่เลยล่ะค่ะ....

ป้ายที่อยู่ท้ายรถ มีชื่อ "สายน้ำ" เป็นภาษาลาว และมีข้อความกำกับไว้ชัดเจนว่า "ขับชิดขวา" เพื่อเตือนใจให้คนขับรถชาวไทยไม่หลงลืม ไปขับชิดซ้ายในลาวละก็ จะยุ่งกันใหญ่...

[สายชล]

มีการแจกวิทยุแดง (Walky-Talky) ให้ใช้ติดต่อกันคนละเครื่อง และสติ๊กเกอร์ประกันภัยรถยนต์ ให้กับเจ้าของรถทุกคัน


จากนั้นก็มีการสรุปเกี่ยวกับกฎระเบียบในการขับรถของกองคาราวาน ซึ่งสรุปคร่าวๆ ได้ความว่า...


..รถยนต์ทุกคันจะต้องวิ่งเป็นแถวเป็นแนว ห้ามแตกแถว เรียงตามลำดับก่อนหลัง

..ต้องขับรถห่างกันพอเบรคได้ไม่ชนท้ายกัน

..ห้ามแซงกันเอง หรือจอดรถโดยไม่มีเหตุผลและไม่บอกไม่กล่าว

..ก่อนจะขับเคลื่อนรถออกไป จะต้องเปิดไฟหน้าตลอดเวลา เพื่อให้รถอื่นรู้ว่าเป็นรถในขบวนคาราวาน

..ถ้ารถถึงสี่แยกไฟแดง ให้เปิดไฟกระพริบ ถ้ารถเจอไฟแดง ให้ขับฝ่าไฟแดงไปจนท้ายขบวนผ่านไฟ เว้นแต่จะมีรถท้องถิ่นคั่นอยู่ข้างหน้า และติดไฟแดงอยู่ ให้หยุดรอจนกว่าจะไฟเขียว และแจ้งหัวขบวนให้ทราบ เพื่อรอด้วย

..ต้องฟังและปฏิบัติตามคำสั่งการของสตีาฟในรถนำขบวนหรือรถปิดท้าย (รถซ่อมบำรุง) ซึ่งจะใช้เบอร์รถ 00 และ 99 ตามลำดับเท่านั้น...

จากนั้น..ก็มีการถ่ายภาพหมู่สมาชิกซึ่งต่างหอบพ่อแม่และลูกหลานมาร่วมขบวน รวมๆแล้วราว 60 คน อายุมากสุดก็ราว 70 ปี อ่อนสุดนั้นยังเป็นเบบี้ อายุเพียง 8 เดือนเศษ แต่ทุกคนก็แข็งแรง มีความสุข สนุกสนาน พร้อมสู้กับการนั่งรถนานๆได้อย่างอดทน...


อ้าวววว...ในภาพหายไปไหนตั้งหลายคนล่ะคะเนี่ย...

ถึงเวลาเคลื่อนขบวนแล้วค่ะ...ทุกคนขึ้นรถของตัวเอง คนขับนั่งประจำที่ รถแล่นเข้าต่อแถวเรียงลำดับเป็นระเบียบเรียบร้อย






เมื่อทุกอย่างพร้อม..รถทั้ง 25 คัน ก็แล่นออกจากโรงแรม ตั้งแถวเพื่อเตรียมแล่นขึ้นสะพานมิตรภาพไทย-ลาว ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโรงแรมมากนัก..

[สายชล]

"กระต่ายขาว เบอร์ 15" พร้อมแล้วค่ะ...





ขบวนรถเริ่มผ่านด่านศุลกากรและตำรวจตรวจคนเข้าเมืองของไทยประจำหนองคาย และแล่นขึ้นสะพานมิตรภาพไทย-ลาว..





รถวิ่งชิดซ้าย ฉิวๆขึ้นสะพานข้ามไปฝั่งลาว..เห็นเมฆเป็นริ้วๆเต็มท้องฟ้า วันนี้ถ้าจะไม่เห็นแดดแล้วล่ะค่ะ..






แล้วก็ถึงด่านตรวจคนเข้าเมืองของลาว โดยเราไม่ต้องลงจากรถให้เสียเวลา เพราะสต๊าฟของคุณอานนท์ได้จัดการให้เราสำเร็จเรียบร้อย..

เย้ๆ...ถึงลาวแล้วค่ะ...เห็นภาษลาวที่เขียนอยู่ไหมคะ แปลได้ความว่า "สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว ยินดีต้อนรับ"

[สายชล]

สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว เป็นประเทศเล็กๆ ที่มีประชากรเพียงประมาณห้าล้านคน ในขณะที่มีแผ่นดินที่กว้างใหญ่กว่า 236,800 ตารางกิโลเมตร นับเป็นอาณาจักรที่เต็มไปด้วยขุนเขาและสายน้ำ



พอเราเข้าไปในอาณาจักร์ของลาวแล้ว ขบวนคาราวานของเราก็มีรถตู้ของตำรวจทางหลวงเปิดไฟแว้บ มาช่วยนำขบวนรถของเราตลอดทางทั้งไปและกลับ มีตำรวจยศร้อยโทของลาวเป็นผู้ควบคุมมา


เราขับรถชิดขวา ไปตามถนนไฮเวย์คอนกรีตชั้นดี รถวิ่งได้นิ่มก้นมาก แต่พักเดียว ถนนไฮเวย์ก็หมดลง รถแล่นปุเลงๆเข้าถนนลาดยางแคบๆ ถนนปุๆปะๆ รถราก็วิ่งกันขวั่กไขว่ แต่พอเห็นรถตู้ติดไฟแว้บ รถทั้งที่วิ่งอยู่ข้างหน้าและที่สวนมา จะหยุดแอบให้ขบวนรถของเราหมด อย่างไรก็ตาม การขับรถก็ไม่สะดวกสบายเหมือนที่วิ่งในบ้านเราเลย

เมื่อรถเริ่มไต่ขึ้นเขา..การขับรถก็ยิ่งลำบาก เราจะต้องพยายามตามติดรถที่อยู่ข้างหน้าให้ทัน มิฉะนั้น รถอื่นจะไม่หลบให้เรา แม้จะเปิดไฟหน้าแสดงว่าเป็นรถในขบวนก็ตาม..


วิ่งลุยฝุ่นไปได้สักพัก ขบวนก็แวะจอดให้พักเพื่อเข้าห้องน้ำ ที่ปั๊มใหญ่ไม่ไกลจากวังเวียงนัก..

[Super_Srinuanray]

:d

มาชิม อาหารตา และอาหารใจ จานใหญ่ จากพี่สองสายค่ะ

ขอบพระคุณมากค่ะพี่ น้องรออ่านหนังสือรวมเล่ม นะคะ....เมื่อไรวางแผงเอ่ย ?????

[สายชล]

ขอบคุณจ้ะ น้องติ่ง...อาหารจะอร่อย ต้องพิถีพิถัน และใช้เวลาในการปรุงแต่งรสชาติหน่อยนะจ๊ะ...

[สายชล]

วันรุ่งขึ้น...หลังอาหารเช้าแล้ว เราจะไปเที่ยว "ถ้ำติ่ง" ถ้ำดังของลาวเหนือกัน เมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน สองสายเคยไปเยือนถ้ำติ่งมาแล้ว โดยนั่งเรือจากท่าวัดเชียงทอง ทวนน้ำขึ้นไปทางเหนือ ใช้เวลาประมาณ 2 ชั่วโมงครึ่งก็ถึง ระหว่างนั้นก็แวะชมหมู่บ้านต้มเหล้าริมฝั่งโขง และดูการร่อนทองในแม่น้ำด้วย ส่วนขากลับ เราล่องตามน้ำใช้เวลาประมาณชั่วโมงเศษก็กลับถึงหลวงพระบาง




แต่ครั้งนี้ เราจะขับรถเป็นกองคาราวาน โดยใช้ถนนลาดยางสาย 13 กันค่ะ ถนนจากหลวงพระบางอยู่ในสภาพที่ดีทีเดียว เมื่อเราวิ่งไปสัก 20 กว่ากิโลเมตร ก็ถึงทางแยกเข้าซ้ายมือ ถนนดีๆก็กลายเป็นถนนลูกรังแคบๆ เป็นหลุมเป็นบ่อ สูงๆต่ำๆ ขบวนคาราวานของเรา ก็กลายเป็นขบวนรถออฟโรด วิ่งกันฝุ่นตลบ ไม่นานก็ถึงริมฝั่งแม่น้ำโขง วิ่งลัดเลาะไปตามตลิ่งอีกไม่นานก็ถึงหมู่บ้านปากอู รวมระยะทางราว 30 กิโลเมตร แต่ใช้เวลาไปกว่าชั่วโมง

เราต้องจอดรถไว้ที่ลานจอดรถนอกหมู่บ้าน..จากนั้นก็เดินผ่านหมู่บ้านไปที่ร้านอาหารริมโขง ระหว่างทาง มีร้านขายของพื้นเมืองวางล่อตาล่อใจอยู่ อดใจไว้ก่อน เดี๋ยวขากลับค่อยมาซื้อดีกว่า

ร้านอาหารมื้อกลางวันของเรา ตั้งอยู่บนริมฝั่งโขง วิวดี สะอาด และอาหารอร่อยมากๆ

จานที่อร่อยเด็ด และเราอยากรับประทานกันมากคือ สาหร่ายหรือ "ไคแผ่น" โรยงาทอดกรอบ ทานกับน้ำพริกเผาใส่หนังหมูหรือหนังควาย ที่เรียกว่า "แจ่วบอง" ทานเพลินจนต้องขอเพิ่มอีก..



“ไค” เป็นสาหร่ายน้ำจืดในวงศ์ Zygnemataceae รูปร่างเป็นเส้นยาวละเอียดคล้ายเส้นผมสตรี สีเขียวสด ชอบขึ้นเป็นกลุ่มตามห้วยธารที่น้ำไหลตลอดเวลา และใสสะอาด ฤดูหาไคเริ่มประมาณปลายเดือนพฤศจิกายน ซึ่งแม่น้ำลำธารใสสะอาด และยังมีปริมาณน้ำมากอยู่ พอน้ำเริ่มลด หรือมีฝนตกซึ่งทำให้น้ำขุ่น ชาวบ้านก็จะเลิกหา

เมื่อได้ไคมาแล้วก็จะนำมาล้างให้สะอาด เอาเศษดินเศษทรายออกจนหมด จากนั้นนำไคมาชุบน้ำ ละลายส้มมะขามซึ่งผสมด้วยขิง ข่า กระเทียม หอมใหญ่ มะเขือเทศ ผงชูรส และเกลือ แล้วรอให้สะเด็ดน้ำ แผ่ไคบนตับใบหญ้าคาโดยใช้ไม้ตีให้ไคแผ่ออกเป็นแผ่นบางๆ เสร็จแล้วโรยด้วยงา ตากแดดให้แห้ง เวลาเก็บจะม้วนเป็นก้อนกลมทำนองเดียวกับม้วนผ้า

เมื่อจะนำมารับประทานก็ใช้กรรไกรตัดไคเป็นชิ้นเล็กๆ พอคำ ทอดในน้ำมันร้อนๆ แต่ไฟต้องอ่อน การทอดต้องรวดเร็วแบบจุ่มแล้วเอาขึ้นทันที มิฉะนั้นไคจะไหม้ และมีรสขม ควรรับประทานขณะที่ไคยังร้อนเพราะหากปล่อยให้เย็นจะเหนียว ไม่อร่อย

“แจ่วบอง” เป็นน้ำพริกเผาชนิดหนึ่ง ไม่มีน้ำมันมากเหมือนน้ำพริกเผาไทย แต่ไม่แห้งร่วนเหมือนน้ำพริกปลาย่าง ส่วนสำคัญคือต้องใส่หนังหมู หรือหนังควายหั่นเป็นชิ้นเล็กๆ ผสมอยู่ในเนื้อน้ำพริกด้วย (บางตำรับไม่ใส่)เวลากินจะกรุบๆ อร่อยใช้ได้ทีเดียว ไคแผ่นทอด (จื่นไคแผ่น) เป็นอาหารว่าง หรือของแกล้มที่ชาวหลวงพระบางนิยมรับประทานกัน และมักจิ้มกับแจ่วบอง เพื่อเพิ่มรสชาติให้กล่อมกลมมากยิ่งขึ้น

[สายชล]

ที่ร้านนี้ เลี้ยงนกฮูกตัวโต ขนฟูฟ่องไว้ด้วย เจ้าของร้าน เขาเลี้ยงนกตัวนี้ด้วยปลาสดๆจากแม่น้ำโขง...





เราทานข้าวเสร็จ ก็เข้าห้องน้ำ เรียบร้อยแล้วก็เดินลงไปที่ชายหาด เพื่อเตรียมลงเรือข้ามไปยังถ้ำติ่งที่อยู่ฝั่งตรงข้าม


ริมฝั่งแม่น้ำโขงอยู่สูงจากชายหาดเกือบยี่สิบเมตร บันไดที่สูงชัน ทำให้ต้องระมัดระวังในการเดินลงมากๆ

ชายหาดของแม่น้ำโขงบริเวณนี้ เป็นลานทรายที่ทอดยาวกว่าร้อยเมตร ลงไปถึงชายน้ำโขง พื้นที่ไม่ได้ถูกทิ้งไว้ให้ไร้ประโยชน์ ชาวบ้านนำพืชสวนครัว และข้าวโพดลงมาปลูกกันเป็นแถวเป็นแนว..

ถึงริมโขงแล้ว นึกว่าจะได้ลงเรือ กลับต้องเดินลัดเลาะไปตามริมน้ำอีกหลายสิบเมตร เพราะท่าเรือไม่ได้อยู่ตรงหน้าร้านอาหารสักหน่อย...