ขับรถท่องเที่ยวเทียวไป ทั่วแคว้นแดนไกล...หนองคาย...ลาว...เลย...ภาคที่ 2

[สายชล]

เรานอนอยู่ที่หลวงพระบางสามคืน...มีความสุขสนุกสนานดีค่ะ แต่ก็รู้สึกจะอ่อนเปลี้ยเพลียแรงกันมากๆ และเมื่อต้องตื่นแต่เช้ามืด เพื่อเตรียมตัวออกเดินทางจากหลวงพระบางในวันรุ่งขึ้น เราจึงไม่ค่อยจะอยากลุกจากเตียงกันนัก แต่ก็จำต้องลุกขึ้น เพราะเกรงจะตกขบวนคาราวาน...

ก่อนจะออกนอกเมือง ล่องใต้ย้อนกลับไปตามถนนหมายเลข 13 เพื่อกลับไปวังเวียง เราต้องเติมน้ำมันกันให้เต็มถัง เพราะระหว่างทาง แทบจะหาปั๊มน้ำมันใหญ่ๆ ที่พอจะให้รถทั้ง 30 คัน เข้าไปจอดเข้าคิวเติมน้ำมันพร้อมกันไม่ได้

ถนนตอนออกจากเมืองหลวงพระบางใหม่ๆ ผิวถนนค่อนข้างจะดี เป็นถนนมาตรฐานแบบวิ่งสวนกัน แต่ไร้เส้นแบ่งถนน ขอบถนนก็หามีไม่..

ขบวนรถวิ่งขึ้นเขา ลัดเลาะไปตามถนนหลวงสายสำคัญของลาว ที่เริ่มแคบลง แถมยังขรุขระและปุปะ บางช่วงก็กลายเป็นถนนลูกรังไปซะเฉยๆ...รถหมายเลข 15 ของเรา ยังคงผจญกับหมู หมา กา ไก่ วัว แพะ และวีโก้คอยาว ที่ชอบวิ่งตัดหน้า หรือไม่ก็กระแซะเข้ามาหา ให้เราหวาดเสียวร้องกรี๊ดๆได้เหมือนเดิม..

[สายชล]

รถวิ่งไปตามถนนลัดเลาะขึ้นๆลงๆไปตามไหล่เขา ข้างหนึ่งเป็นผาสูง อีกข้างหนึ่งเป็นเหวลึก รถเจ้าถิ่นที่สวนไปมาทั้งรถเล็กรถใหญ่วิ่งกันไม่ยั้ง แต่พอเห็นขบวนรถเราเปิดไฟแว๊บๆมา ก็จะชลอจอดให้ ผิดกับรถทะเบียนต่างชาติ โดยเฉพาะรถทะเบียนไทยนั้น ไม่ค่อยจะหยุดให้ เราจึงต้องส่งเสียงเตือนผ่านวิทยุกันตลอดทาง


หุบเหวและขุนเขาสวยๆข้างทางมีหลายจุด แต่ถนนที่คับแคบ ทำให้เราหมดโอกาสที่จะหยุดถ่ายภาพ ได้แต่ชะเง้อมอง และถ่ายภาพผ่านกระจกรถเท่านั้น...

แผงขายส้มพื้นเมืองข้างทาง หน้าตาน่าซื้อมากค่ะ แต่เราก็ได้แต่มองผ่านเหมือนเดิม..

รถเทรลเลอร์บรรทุกรถแทร์กเตอร์ขุดดินคันใหญ่มหึมา ที่ตกไปในร่องระบายน้ำข้างถนน ซึ่งเราเห็นตั้งแต่ตอนขาไป ยังคงจอดเอียงกระเท่เร่อยู่ทีเดิม คนขับรถและเด็กรถถึงกับต้องตั้งแคมป์ หุงหาอาหารและนอนอยู่แถวนั้น เพื่อรอความช่วยเหลือ



คุณอนันต์..พี่ชายคุณอานนท์ ที่คุมรถสนับสนุนและรถเสบียงหมายเลข 99 เล่าผ่านวิทยุว่า รถคันนี้ช่วยให้ขึ้นมาตั้งบนถนนได้ง่ายนิดเดียว คือให้รถขุดดินใช้แขนตักดิน ยันกับหน้าผา เพื่อยกตัวเองและรถเทร์ลเลอร์ขึ้นจากร่องน้ำ เพียงแค่นี้ก็เรียบร้อยแล้ว...

[สายชล]

เราได้มาหยุดจอดพักรถ เข้าห้องน้ำ และทานอาหารเที่ยง ก็เมื่อถึง "ภูเพียงฟ้า" ที่เราได้จอดพักตอนขาไปเชียงขวาง โชคดีค่ะที่ภูเพียงฟ้า ในวันหลังนี้ ท้องฟ้าดีกว่าวันแรกที่เห็น และลมก็ไม่แรงเท่า...

อาหารที่นี่อร่อย บรรยากาศก็ดี ใช้ได้เลยค่ะ..






ก่อนจากลาภูเพียงฟ้า..ก็ต้องถ่ายภาพหมู่เป็นที่ระลึกกันหน่อย ตามธรรมเนียม...

[สายชล]

จากภูเพียงฟ้า...รถค่อยๆไต่จากยอดเขาสูง ต่ำลงไปเรื่อยๆ...จนเข้าสู่ที่ราบสูงใกล้เมือง วังเวียง





บ้านเรือนผู้คนจากที่อยู่ห่างๆกัน ค่อยๆหนาแน่นขึ้นเรื่อยๆ รถราวิ่งกันขวั่กไขว่...






เขาสูงๆต่ำๆข้างทางถูกตัดล้างถางพง...ต้นไม้ถูกตัดจนเกือบเกลี้ยง..







ทั้งเพื่อปลูกพืชไร่ และปลูกบ้านเรือน ร้านค้า...

[สายชล]

ผลิตผลส้มจีนทั้งผลเล็กผลใหญ่ ที่ปลูกได้แถวๆนี้ ถูกนำมาวางขายข้างทาง...เราได้แต่มองตาระห้อย...







ยิ่งใกล้วังเวียงเท่าไร...ภูเขายอดแหลมๆ เว้าๆแหว่งๆ สูงเสียดฟ้าดูหนาตาขึ้น...







ถนนเป็นหลุมเป็นบ่อ บางช่วงยางมะตอยร่อนหายไป กลายเป็นถนนดินลูกรัง ทำให้ฝุ่นฟุ้งตลบอบอวล ยากที่จะมองเห็นรถข้างหน้า...







แล่นรถจากหลวงพระบางได้ราว 200 กิโลเมตร...ก็ถึงเขตเมืองวังเวียงแล้วค่ะ

[สายชล]

วังเวียง

จากถนนสาย 13...ขบวนคาราวานของเราก็เลี้ยวขวาเข้า เมืองวังเวียง ที่ได้ชื่อว่า "กุ้ยหลินเมืองลาว” เมืองที่นักท่องเที่ยวฝรั่งต่างชาติ พากันหลงใหลในเสน่ห์ของวังเวียง จงหลั่งไหลมาเยี่ยมเยือน เพื่อจะได้สัมผัสกับธรรมชาติที่สวยงาม ทิวเขาสูงสลับซับซ้อน สายหมอก และลำน้ำซองที่น้ำใสไหลเย็นตลอดทั้งปี


บ้านเรือนและร้านค้าทั้งเก่าและใหม่ ตั้งหนาแน่นอยู่ข้างถนนลาดยางมะตอยสภาพดีกว่าถนนหลวง พอออกไปชานเมือง มีโรงแรมและรีสอร์ตหลายแห่งตั้งอยู่ด้านขวามือของเรา เราจึงเดาได้ทันทีว่า "แม่น้ำซอง" แห่งวังเวียง ต้องตั้งอยู่หลังโรงแรมและรีสอร์ตนั้นแน่ๆ

ถึงโรงแรมที่พักของเราแล้วค่ะ...ชื่อเก๋ไก๋มาก "โรงแรมทะวีสุก" จะสุขหรือจะสุก หน้าตาของโรงแรมใหม่เอี่ยม ท่าทางใช้ได้ทีเดียวค่ะ...

ตัวตึกแบ่งเป็นสองตึก ต่อกันเป็นรูปตัว L หน้าตึกทั้งสอง เป็นสระว่ายน้ำที่อยู่ระหว่างก่อสร้าง ทำให้รกรุงรังไม่น่าดูเลยค่ะ...

[สายชล]

ด้านหลังโรงแรม เป็นลานกว้าง มีบังกาโลหลายหลังปลูกเรียงรายอยู่ด้านข้าง มีต้นไม้และสนามหญ้าเขียวขจี ทำให้ดูสบายตาขึ้นได้บ้าง...

บังกาโลด้านหนึ่ง ดูเก่าๆ แต่ต้นไม้ที่ปลูกประดับไว้ ทำให้ร่มรื่น น่าพัก...





บังกาโลอีกด้านหนึ่งใหม่เอี่ยม น่าพักมาก แต่เรากลับไม่ได้พักที่บังกาโลทั้งเก่าหรือใหม่ แต่ได้ไปพักบนตึกของโรงแรม ที่ไม่ค่อยน่าพักเท่าไร


ไม่เป็นไรค่ะ เพราะเราจะนอนที่นี่คืนเดียว พรุ่งนี้ก็เช็คเอาท์ เพื่อกลับไปเวียงจันทน์แล้ว...






เราไปจอดรถไว้ริมถนนของโรงแรม แล้วก็ขนของเข้าห้องพัก ซึ่งแสนโบราณ อารมณ์ตัดกับห้องพักที่โรงแรมหลวงพระบางอย่างแรง...