ปฐมบท....สู่แดนดินถิ่นอินคา "จากคุสโก ถึง มาชูปิกชู"

[สายชล]

สวยอย่างนี้ อดใจที่จะขอถ่ายภาพหมู่ไม่ได้...

[สายชล]

ตัวลามาและอัลปากา และเล็มหญ้ากิน อยู่ในบริเวณนาขั้นบันไดอย่างสบายใจ...

[สายชล]

ส่วนที่เป็นลานศักดิ์สิทธิ์และเนินปฏิทินสุริยคติ ในอีกมุมมองหนึ่ง

[สายชล]

เราเดินผ่านมาชูปิคชูขึ้นไปทางเหนือ จนถึงทางดินปนหินขรุขระ ซึ่งเป็นทางผ่านเข้าไปยังฮวยนาปิคชู และ ไวนาปิคชู ฉันเห็นทางที่จะไปแล้ว ชักจะเริ่มสยอง....







ประตูทางเข้า มีรั้วรอบขอบชิด






ในแต่ละวัน จะอนุญาตให้นักท่องเที่ยวเข้าได้ 2 รอบๆละไม่เกิน 200 คน รวมทั้งวันไม่เกิน 400 คน ผู้ที่จะเข้าไปได้จะต้องมีตั๋ว ลงทะเบียน เซ็นชื่อทั้งขาเข้าและขาออก






แผนที่การเดินทางที่ติดไว้ข้างประตูทางเข้า

[สายชล]

พอพ้นประตูไปได้...เราจะต้องเดินต่ำลงไปในหุบผา ที่สองข้างทางเป็นป่ารกรุงรัง






เดินลง...แล้วก็เดินขึ้นไปตามถนนแคบๆ ที่พอเดินสวนกันได้ บางที่ทำเป็นบันไดไว้ให้ แต่บางที่ก็เป็นหินหรือดินให้ป้ายปีนขึ้นไป ข้างหนึ่งเป็นเหวลึก ข้างหนึ่งเป็นหน้าผาหรือป่าทึบ





ป่าไม้ที่นี่เป็นป่าดึกดำบรรพ์ ที่มีไม้แปลกๆให้เห็นไปตลอดทาง

[สายชล]

เดินขึ้นๆลงๆไปสัก 15 นาที ก็ถึงทางแยก ไกด์บอกฉันว่า ถ้าเราเลี้ยวซ้าย...จะไปฮวยนาปิคชู ซึ่งเป็นยอดเขาเล็กๆ ความสูงจากจุดที่เรายืนเพียง 100 เมตร ใช้เวลาไปกลับราว 1ชั่วโมง แต่ถ้าเลือกที่จะเดินตรงไป ก็จะไปไวนาปิคชู ซึ่งจะต้องปีนเขาขึ้นไปในแนวดิ่ง สูงราว 300 เมตร จะต้องใช้เวลาราว 2-3 ชั่วโมง เขาถามฉันว่าจะเลือกทางไหน


จากที่ตั้งใจจะไปฮวยนาปิคชู...ฉันเปลี่ยนใจ จะเดินไปไวนาปิคชูแทน เพราะคิดว่าไหนๆก็มาทั้งที ต้องให้สุดๆไปเลย น้องๆขึ้นไวนาปิคชูได้ ฉันก็น่าจะขึ้นได้เหมือนกัน บัดดี้ของฉันทำท่าไม่เห็นด้วย แต่คงไม่อยากถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว จึงยอมเดินตามฉัน ปีนขึ้นไวนาปิคชูด้วยกัน

เดินไปได้สักพักเดียว ฉันกับบัดดี้ก็เริ่มเหนื่อยและเมื่อยขา จนต้องหยุดยืนพักริมทาง ที่วิวข้างล่างเป็นแม่น้ำอูรูรัมบา กำลังไหลผ่านโตรกเขาสูงตะหง่าน






ขณะฉันยังยืนหอบแฮ่กๆอยู่นั้น น้องๆเดินลงไปถึงช่องเขาข้างล่าง ที่เป็นจุดเชื่อมต่อระหว่างมาชูปิคชูและไวนาปิคชู...







จากจุดนี้....เราจะต้องเริ่มไต่สูงขึ้นไปเรื่อยๆ เพื่อไปให้ถึงยอดเขาไวนาปิคชู ฉันเห็นเมฆหมอกลอยระเรี่ย ลงมาปกคลุมในบริเวณนั้นหนาขึ้นทุกที

[สายชล]

ไกด์คงสงสารคนแก่อย่างฉัน จึงอาสาสะพายกระเป๋าสัมภาระของฉัน เหลือให้ฉันถือกล้องเพียงอย่างเดียว...แต่แค่กล้อง ฉันก็รู้สึกหนักอึ้งเหลือเกิน





ฉันยังยืนพักเหนื่อยชมวิวอยู่....มองไปทางขวามือ เห็นทางซิกแซก ที่รสบัสขับขึ้นมาบนยอดมาชูปิกชู ช่างตัดถนนเก่งจริงๆนะคะ






อู้ววววว...ออกเดินทางต่อ แต่ลงเขามาจนสุด พอจะเริ่มต้นปีนขึ้นเขาในแวดิ่ง ฉันขอหายใจลึกๆยาวๆหน่อย






เดินต่อค่ะ...มองลงไปเห็นจุดที่เคยยืนพัก และทางที่เดินผ่านมาแล้ว โอ้ ขึ้นมาได้อย่างไรกันคะเนี่ย