ปฐมบท....สู่แดนดินถิ่นอินคา "จากคุสโก ถึง มาชูปิกชู"

[สายชล]

เมื่อพร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว...ไกด์พาเราเดินไปที่โพรงถ้ำแคบๆเล็กๆ แล้วเขาก็เดิน...ที่ถูกน่าจะเรียกว่าแทบจะคลานเข้าไป ฉันโวยวายจะไม่เข้า แต่เขาก็บอกว่าถ้าไม่เข้าทางนี้ เราจะต้องเดินอ้อมและปีนเขาอีกไกล...เอ้าเข้าก็เข้า...


ฉันต้องนั่งยองๆตอนจะมุดเข้าโพรงถ้ำเล็กๆที่เปียกแฉะ แล้วค่อยๆขยับเข้ามาในโพรงที่กว้างกว่าปากโพรงเล็กน้อย จึงพอจะยืดขาค้อมตัวเป็นเบ็ดแล้วเดินไปทางปากโพรง ที่ตีบเล็กกว่าปากโพรงอีกด้าน โดยมีไกด์แอบนั่งถ่ายภาพฉันอยุ่กลางโพรงถ้ำ....


กว่าจะลอดออกไปได้...ฉันต้องเหยียดตัวยาว แล้วคลานกระดืบๆออกไป

บัดดี้ของฉันก็ต้องรอดโพรงถ้ำ และเจอสภาพเดียวกันกับฉัน





แต่เขากลับหัวเราะร่าด้วยความขบขัน...





ออกมาจากโพรงนั้นแล้วยังไม่พอ เรายังต้องเข้าไปในโพรงหินเล็กๆ แล้วปีนบันไดลิง เพื่อโผล่ไปบนลานหินแกรนิตก้อนใหญ่ๆที่วางเรียงกันเป็นลานกว้างที่เทลงเล้กน้อย


....นี่คือโพรงหินที่เราปีนบันไดลิงแล้วโผล่ขึ้นมาบนลานหิน....

[สายชล]

ออกมาจากโพรงหินแล้วก็ต้องป่ายปีนต่อ...ดูภาพแล้วหวาดเสียวดีแท้ (แต่ตอนป่ายปีนกันนั้น ไม่ได้นึกกลัวอะไรกันเลย)






เราปีนไปนั่งรวมกันอยู่ในร่องระหว่างหินก้อนใหญ่...ฉันเพิ่งมาสังเกตว่าน้องไพโรจน์และน้องหมอฮวงหายไป ได้ทราบจากน้องอ้อยว่า น่าจะลงเขาไปแล้ว






แต่ไกด์ที่น่ารักบอกเราว่า มาถึงที่นี่แล้วทั้งที เราควรจะปีนขึ้นไปอยู่บนยอดหิน ที่สูงที่สุดของไวนาปิกชู...และแล้วเขาก็ชี้ให้เราปีนขึ้นไปนั่งบนหินก้อนที่อยู่สูงที่สุดในบริเวณนั้น และนั่นหมายถึงยอดที่สูงสุดของไวนาปิกชูด้วย ฉันกับน้องติ๋ว จึงค่อยๆถัดก้นจากร่องหิน ขึ้นไปนั่งอยู่บนยอดหินที่สูงที่สุดนั้นทันที แบบไม่มีอิดเอื้อน






จากนั้น...บัดดี้ของฉัน น้องก้อย และน้องอ้อย ก็ตามขึ้นไปนั่งอยู่บนหินก้อนเดียวกัน..

[สายชล]

อากาศเย็นสบาย...ฉันเชื่อว่าทุกคนมีความสุขกันมาก ความเหน็ดเหนื่อยและเมื้อยล้าจากการปีนเขาขึ้นมานั้น มลายหายไปสิ้น...





เช่นเดียวกับนักท่องเที่ยวคนอื่นๆที่จับจองยอดหิน นั่งๆนอนๆพักผ่อนอย่างสบายใจ...





เจ้านก Rufous-collared Sparrow ตัวจ้อย เดินมาอยู่ใกล้ๆเรา พร้อมส่งเสียงหวานเหมือนขับกล่อมเรา (แต่จริงๆมีนคงร้องขออาหารจากเรามากกว่า)






น่ารักเหลือเกินค่ะ...

[สายชล]

ฝนเริ่มโปรยปรายเปาะแปะลงมา เสี่ยงเกินไปที่จะอยู่บนที่โล่งอย่างนี้ เราจึงพากันลงจากก้อนหินบนยอดเขาไวนาปิกชู ด้วยความอาลัยอาวรณ์....ไกด์พาฉันและบัดดี้ลงไปนั่ง ที่ระเบียงกว้างด้านที่ติดกับมาชูปิกชู ส่วนน้องๆขอตัวลงไปข้างล่าง เพื่อไปสมทบกับน้องไพโรจน์ และ น้องหมอฮวง

ณ.จุดที่เรานั่งกันอยู่ เมื่อเมฆฝนลอยผ่านไป เราก็พอจะได้ชมวิวทิวทัศน์ ที่อยู่เบื้องล่าง....






นั่นไง...อาคารที่ฉันได้เห็น ตอนอยู่ที่ระเบียงด้านล่าง แล้วนั่นต่ำลงไปเบื้องล่าง เป็นเขื่อนกั้นแม่น้ำอูรูบัมบา ที่อยู่ด้านตะวันตกของมาชูปิกชู






มาชูปิกชูเริ่มปรากฏให้เห็นลางๆเลือนๆ






และแล้วก็เลือนหายไป..