ทุติยบท....สู่แดนดินถิ่นอินคา "จาก โอยันไทตัมโบ ถึง คุสโก"

[สายชล]

เรานำสัมภาระเก็บเข้าห้องพักแล้ว ก็เดินกลับไปขึ้นรถบัส ที่จอดคอยอยู่ที่ข้างถนนหน้าโรงแรม เพื่อออกเที่ยวต่อทันที...เป้าหมายสำหรับวันนี้ คือการไปดูการทำนาเกลือ ที่ Maras Salt Mine การไปชมการทำเษตรขั้นบันไดแบบอินคาที่ Moray และการไปเยี่ยมเยือนดินแดนแห่งสายรุ้ง Chinchero ซึ่งทั้งหมดนี้ เป็นส่วนหนึ่งของ "หุบเขาศักดิ์สิทธิ์ (Sacred Valley)" ที่โด่งดังของเปรู...


รถเคลื่อนที่จากหน้าโรงแรม แล่นไปตามถนนที่มุ่งหน้าออกไปนอกเมืองทางด้านใต้ เมื่อมองไปที่เขาสูงด้านข้างโรงแรมด้านตะวันตก ที่ติดกับแม่น้ำอูรูบัมบา...ฉันเห็นร่องน้ำที่เหมือนงูเลื้อย จากยอดเขาลงมาถึงพื้น ก่อนจะไหลลงแม่น้ำอูรูบัมบา ที่ไหลไปถึงมาชูปิกชูที่เราไปเยือนมาแล้ว...

ส่วนด้านตะวันออก...บนหน้าผาสูงชัน เราเห็นอาคารที่ชาวอินคาสร้างไว้เมื่อหลายร้อยปีก่อน ได้ชัดเจนกว่าตอนที่ได้เห็นจากในโรงแรม

รถแล่นจากเนินเขา อันเป็นที่ตั้งของตัวเมืองโอยันไทตัมโบ ลงสู่ที่ราบลุ่มของแม่น้ำอูรูบัมบา ถนนวิ่งขนานไปกับทางรถไฟและแม่น้ำ เกือบตลอดทางไปจนถึงเมืองชื่อเดียวกับแม่น้ำ ที่เราได้ผ่านไปแล้ว เมื่อตอนจะขึ้นรถไฟไปมาชูปิคชู

รถแล่นไปได้สักพักเดียว...ไกด์ก็มาบอก ให้เราสั่งอาหารมื้อเที่ยงทั้งคาวหวาน ที่อยากจะทานไว้ก่อนล่วงหน้า เพื่อจะได้สั่งให้ร้านจัดเตรียมอาหารไว้ให้เราทานร้อนๆ ในแบบที่เราชอบทันที ที่ไปถึงเมือง Chinchero ...แหะๆ ร้านอาหารที่ว่า คงไม่ใช่ร้านอาหารข้างทางร้านนี้หรอกนะคะ...

[สายชล]

เมื่อผ่านเมืองอูรูบัมบานั้น ฉันสังเกตว่า บนหน้าผาของเขาสูงรอบๆตัวเมือง มีการนำหินขึ้นไปเรียง หรือ นำสีขึ้นไปทาเป็นตัวอักษร หรือข้อความต่างๆอยู่หลายแห่ง ถามไกด์ก็ได้ความว่า เป็นการประกาศตัวของคนกลุ่มต่างๆในเมืองนี้ เพื่อเป็นการโฆษณากลุ่ม หรือกิจการของตัวเองกลายๆ....ความพยายามของท่าน (ผู้มีมือบอนทั้งหลาย) ช่างสูงส่งดีแท้ พ่อเจ้าประคุณเอ๋ย...!!!

[สายชล]

รถมินิบัสของเราแล่นข้ามแม่น้ำอูรูบัมบา แล้วเริ่มไต่ขึ้นเขาสูงไปเรื่อยๆ ธรรมชาติที่เห็นเริ่มเปลี่ยนไป มองเห็นยอดเขาสูงที่มีหิมะปกคลุม แสงแดดเจิดจ้าลอดผ่านมาตรงที่ว่างของเมฆที่หนาทึบ





รถเริ่มเลี้ยวเข้าทางแยก ที่เป็นถนนลูกรังแบบทางหลวงชนบท ที่สองข้างทางเป็นทุ่งหญ้า มีฝูงสัตว์หากินอยู่หลายชนิด สลับกับไร่นาที่ปลูกผักนานาชนิด ข้าวโพดและมันฝรั่ง





ฝูงแกะและเล็มหญ้าอ่อนอยู่อย่างเพลิดเพลิน..






สวยเหลือเกินค่ะ..

[สายชล]

เราขอให้คนขับรถหยุดรถ เพื่อลงไปถ่ายภาพทิวทัศน์สวยๆ...






เด็กๆและสุนัขงงๆ ที่เห็นเรากรูลงจากรถ ลงมาถ่ายภาพกันชุลมุน...






เด็กๆคงซุบซิบกัน....หน้าตาคนพวกนี้ประหลาดดีนิ....







เจ้าหมาขนฟูน่ารัก ก็เดินมาสำรวจคนหน้าตาและรูปร่างประหลาด...

[สายชล]

ภาพหมู่ของพวกเรากับวิวสวยๆของทุ่งหญ้าและภูเขา.....ที่เราทำมือกันอย่างนั้น คงจะเลียนแบบท่าทางของตัวลามา อัลปากา หรือ วิกุนยา ที่ได้เคยเห็นมาแล้ว






โพสท่าได้ถึงใจที่สุด ต้องยกให้น้องอ้อยค่ะ...ท่านี้ ทำไว้ก่อนที่กังนัมสไตล์จะออกมาซะอีกนะคะ






แล้วก็ทำท่ากระโดดกัน ตามความนิยม...แต่บัดดี้กับฉันกระโดดไม่ขึ้น ขอเป็นตากล้องให้แทน...






พวกเราสนุกสนานเฮฮา...กลับไปเป็นเด็กกันอีกครั้ง...

[สายชล]

เราขึ้นรถเดินทางต่อไป ภาพทิวทัศน์สองข้างทาง ทำให้การเดินทางเป็นไปด้วยความสดชื่น






มีต้นป่านศรนารายณ์เหมือนที่บ้านเราด้วย...






ขึ้นรถไปได้เพียงพักเดียว เราก็ขอให้รถจอดอีก เพราะเห็นสุนัขน่ารักสามตัว กำลังวิ่งเล่นอยู่กับคนพื้นเมือง...พอลงจากรถได้ น้องหมอฮวง ก็เดินนำหน้าน้องๆไปถ่ายภาพสุนัข....

แต่คราวนี้สุนัขไม่ได้เชื่องอย่างเจ้าสองตัวแรกที่เราได้เห็น มันหันมาเห่าโฮ่งๆ แล้ววิ่งรี่เข้ามาหา...เท่านั้นเอง วงก็แตก น้องหมอฮวงวิ่งหน้าตั้ง นำทุกคนวิ่งกลับขึ้นรถ ฉันซึ่งยังนั่งอยู่ในรถ หัวเราะงอหายกับภาพที่ได้เห็น ยิ่งหวนนึกไปถึง ตอนที่เจ้าอัลปากาวิ่งไล่หมอฮวง ที่พิพิธภัณฑ์ในเมืองคุสโก ฉันก็ยิ่งหัวเราะจนน้ำตาไหล....

[สายชล]

เหมืองเกลือแห่งเมืองมาราส (Maras Salt Mine)


รถแล่นขึ้นไปบนยอดเขา ที่มีหุบเหวลึกอยู่เบื้องล่างลิบๆ.....ไกด์ของเราบอกว่า ข้างล่างคือเขตของเหมืองเกลือแห่งเมืองมาราส อีกหนึ่ง แห่งภูมิปัญญาของชาวอินคาเปรู...





ไกด์ให้คนขับรถหยุดที่ริมถนนเหนือปากหุบเหว เพื่อให้เราลงได้ลงไปดูเหมืองเกลือในมุมสูง....โอ้โฮ! มองดูแล้ว ละลานตาไปหมด

เห็นแล้วก็ทึ่งในภูมิปัญญาของชาวอินคาโบราณ ที่สร้างเหมืองเกลือหรือบ่อเกลือ ในหุบผานี้ขึ้นมา ด้วยการทดน้ำเค็มที่ไหลออกมาจากถ้ำแห่งหนึ่ง แล้วนำมาเก็บกักไว้ในบ่อตื้นๆหลายๆบ่อ ที่ทำแบบนาขั้นบันไดลดหลั่นกันไป แล้วใช้แสงแดดทำให้น้ำระเหย เหลือแต่เกลือไว้ให้เก็บ เพื่อใช้กันในเมืองมาราส และที่เหลือส่งไปขายทั่วจักรวรรดิ์อินคา

ช่างน่าทึ่งกับความช่างคิด...ความพยายาม และความอดทนของชาวอินคาจริงๆค่ะ บ่อเกลือเหล่านี้บางส่วนเป็นบ่อที่สร้างมาแต่โบราณกาล และใช้มาจนถึงปัจจุบัน โดยได้ถูกสร้างเพิ่มเติมจนมีจำนวนราว 3,000 บ่อ ในวันนี้

[สายชล]

เกลือพวกนี้ก็คงเหมือนเกลือสินเธาว์บ้านเรา แต่คนที่มาราสนี้โชคดี ที่ไม่ต้องขุดดินลงไปให้เหนื่อย และไม่ต้องเอาดินกับน้ำมาต้มจนเหลือแต่เกลือเหมือนบ้านเรา






สีสันของบ่อเกลือแต่ละบ่อไม่เหมือนกันเลยนะคะ บ่อที่น้ำเริ่มระเหยไปเกือบหมด จะกลายเป็นเกลือสีขาว ส่วนที่ยังมีน้ำอยู่ก็เป็นสีเขียวอ่อนแก่ แตกต่างกันออกไป ดูสวยงามแปลกตา...







ในหุบผาที่อยู่ต่อเนื่องกับบ่อเกลือข้างล่าง...เรามองเห็นแม่น้ำอูรูบัมบา ทอดโค้งผ่านไปอยู่ลิบๆ







ขอถ่ายภาพไว้เป็นที่ระลึกหน่อยนะคะ....

[สายชล]

ภายในโบสถ์คริสต์เล็กๆ ที่อยู่เหนือบ่อเกลือ...






แดดร้อนมาก...ฉันต้องหลบไปนั่งอยู่หน้าโบสถ์ แล้วก็ขยับไปนั่งในโบสถ์ ที่ร่มและลมโกรกเย็นสบาย








พวกเราเมื่ออยู่ใกล้วัดแล้ว ไม่ว่าวัดไทยวัดเทศ ก็รู้สึกสบายใจกันทั้งนั้นค่ะ

[สายชล]

จากบ่อเกลือ...เราเดินกลับขึ้นมาแถวร้านค้าเกลือ และร้านขายของที่ระลึก เสียดายไม่ได้ซื้อเกลือมาชิมว่ารสชาติเป็นเช่นไร แต่ก็ได้ถ่ายภาพกับหน้าต่างร้านขายเกลือ ที่สีสันสดใสดีแท้...