มิงกะลาบา...จากมัณฑะเลย์สู่เมืองเอกแห่งรัฐฉาน

[สายชล]

ดีใจค่ะ ที่ไม่ต้องเดินไต่บันไดสองร้อยขั้นขึ้นมาจากเชิงเขา เพื่อมาไหว้พระที่ถ้ำพินดายา...

[สายชล]

แค่เดินจากลานจอดรถขึ้นมาบนถ้ำนี้ ก็แทบจะขาดใจตายแล้วค่ะ...มองเห็นคนเดินลงแน่นขนัด แต่ไม่มีคนเดินขึ้นแล้ว สองสายก็เปลี่ยนใจไปลงลิฟท์ที่ไม่มีใครใช้ลงเลยแทน...

[สายชล]

ก่อนจะถึงเวลาอาหารเที่ยง...เรามีเวลาพอที่จะเดินชมตลาดเมืองพินดายากันหน่อยค่ะ ผู้คนเดินซื้อของกันมากมาย มีป้ายโฆษณายาวเหยียดติดเหนือร้านค้าริมถนน

[สายชล]

ผู้คนในเมืองพินดายา ส่วนมากเป็นชาวดานุ และชาวปะโอ ของที่นำมาวางขาย ส่วนมากเป็นไม้ดอก ผลไม้ และผักสด ที่เป็นผลิตผลหลักของแถบนี้ เช่นเดียวกับชา ที่นอกจากจะทำเป็นใบชาแห้งแล้ว ยังนำมาดองเปรี้ยว เหมือนใบเมี่ยงบ้านเรา นำมาบรรจุในตะกร้าหรือกระบอกไม้ไผ่เล็กๆ ที่กรุด้วยใบตองสด ดูแล้วน่าซื้อมากค่ะ

[สายชล]

หลังอาหารเที่ยง ที่เป็นอาหารจีนรสชาติดีที่เมืองพินดายาแล้ว รถบัสของเราใช้เส้นทางหลวงหมายเลข 41 เพื่อจะเลี้ยวขวาเข้าเส้นทางหมายเลข 411 กลับไปยังเมืองมัณฑะเลย์ แต่คืนก่อนหน้านี้ฝนตกหนักมาก โกตาจึงเกรงว่าถนนที่ขาดจากน้ำหลากก่อนหน้านี้ จะมีระดับน้ำสูงขึ้นจนรถไม่สามารถผ่านไปได้ จึงตัดสินใจย้อนไปที่เมืองอองปาน (Aungpan) เพื่อไปเลี้ยวขวาเข้าทางหลวงหมายเลข 4 ที่จะไปเชื่อมกับถนนหลวงหมายเลข 1 ที่เมืองมิถิลา และมุ่งหน้าขึ้นเหนือไปถึงเมืองมัณฑะเลย์


ธรรมชาติสองข้างทาง ยังคงสวยงามด้วยภาพของเทือกสวนไร่นาและทุ่งดอกไม้ ที่น่าสังเกตคือ ต้นเชอรี่ที่ขึ้นอยู่มากมายในไร่นา ทิ้งใบร่วงหล่นจนเหลือเพียงกิ่งก้าน แต่ก็ยังดูสวยงาม...

[สายชล]

สีสันที่หลากหลายของท้องทุ่ง ทำให้เราหลงรักที่นี่เต็มหัวใจ...

[สายชล]

เมื่อพ้นเมืองอองปานเข้าสู่เส้นทางหมายเลข 4...ถนนเริ่มขึ้นเขาคดเคี้ยวลัดเลาะไปตามไหล่เขา ที่ข้างหนึ่งเป็นเขาสูง ส่วนอีกข้างหนึ่งเป็นหุบเหวลึก เรานั่งลุ้นไปจนถึงเมืองมิถิลา และเริ่มเข้าสู่ทางหลวงหมายเลข 1 ถนนจึงเข้าสู่ที่ราบลุ่มเรื่อยไปจนถึงเมืองมัณฑะเลย์