ทุติยบท....สู่แดนดินถิ่นอินคา "จาก โอยันไทตัมโบ ถึง คุสโก"

[สายชล]

เราขอให้คนขับรถหยุดรถ เพื่อลงไปถ่ายภาพทิวทัศน์สวยๆ...






เด็กๆและสุนัขงงๆ ที่เห็นเรากรูลงจากรถ ลงมาถ่ายภาพกันชุลมุน...






เด็กๆคงซุบซิบกัน....หน้าตาคนพวกนี้ประหลาดดีนิ....







เจ้าหมาขนฟูน่ารัก ก็เดินมาสำรวจคนหน้าตาและรูปร่างประหลาด...

[สายชล]

ภาพหมู่ของพวกเรากับวิวสวยๆของทุ่งหญ้าและภูเขา.....ที่เราทำมือกันอย่างนั้น คงจะเลียนแบบท่าทางของตัวลามา อัลปากา หรือ วิกุนยา ที่ได้เคยเห็นมาแล้ว






โพสท่าได้ถึงใจที่สุด ต้องยกให้น้องอ้อยค่ะ...ท่านี้ ทำไว้ก่อนที่กังนัมสไตล์จะออกมาซะอีกนะคะ






แล้วก็ทำท่ากระโดดกัน ตามความนิยม...แต่บัดดี้กับฉันกระโดดไม่ขึ้น ขอเป็นตากล้องให้แทน...






พวกเราสนุกสนานเฮฮา...กลับไปเป็นเด็กกันอีกครั้ง...

[สายชล]

เราขึ้นรถเดินทางต่อไป ภาพทิวทัศน์สองข้างทาง ทำให้การเดินทางเป็นไปด้วยความสดชื่น






มีต้นป่านศรนารายณ์เหมือนที่บ้านเราด้วย...






ขึ้นรถไปได้เพียงพักเดียว เราก็ขอให้รถจอดอีก เพราะเห็นสุนัขน่ารักสามตัว กำลังวิ่งเล่นอยู่กับคนพื้นเมือง...พอลงจากรถได้ น้องหมอฮวง ก็เดินนำหน้าน้องๆไปถ่ายภาพสุนัข....

แต่คราวนี้สุนัขไม่ได้เชื่องอย่างเจ้าสองตัวแรกที่เราได้เห็น มันหันมาเห่าโฮ่งๆ แล้ววิ่งรี่เข้ามาหา...เท่านั้นเอง วงก็แตก น้องหมอฮวงวิ่งหน้าตั้ง นำทุกคนวิ่งกลับขึ้นรถ ฉันซึ่งยังนั่งอยู่ในรถ หัวเราะงอหายกับภาพที่ได้เห็น ยิ่งหวนนึกไปถึง ตอนที่เจ้าอัลปากาวิ่งไล่หมอฮวง ที่พิพิธภัณฑ์ในเมืองคุสโก ฉันก็ยิ่งหัวเราะจนน้ำตาไหล....

[สายชล]

เหมืองเกลือแห่งเมืองมาราส (Maras Salt Mine)


รถแล่นขึ้นไปบนยอดเขา ที่มีหุบเหวลึกอยู่เบื้องล่างลิบๆ.....ไกด์ของเราบอกว่า ข้างล่างคือเขตของเหมืองเกลือแห่งเมืองมาราส อีกหนึ่ง แห่งภูมิปัญญาของชาวอินคาเปรู...





ไกด์ให้คนขับรถหยุดที่ริมถนนเหนือปากหุบเหว เพื่อให้เราลงได้ลงไปดูเหมืองเกลือในมุมสูง....โอ้โฮ! มองดูแล้ว ละลานตาไปหมด

เห็นแล้วก็ทึ่งในภูมิปัญญาของชาวอินคาโบราณ ที่สร้างเหมืองเกลือหรือบ่อเกลือ ในหุบผานี้ขึ้นมา ด้วยการทดน้ำเค็มที่ไหลออกมาจากถ้ำแห่งหนึ่ง แล้วนำมาเก็บกักไว้ในบ่อตื้นๆหลายๆบ่อ ที่ทำแบบนาขั้นบันไดลดหลั่นกันไป แล้วใช้แสงแดดทำให้น้ำระเหย เหลือแต่เกลือไว้ให้เก็บ เพื่อใช้กันในเมืองมาราส และที่เหลือส่งไปขายทั่วจักรวรรดิ์อินคา

ช่างน่าทึ่งกับความช่างคิด...ความพยายาม และความอดทนของชาวอินคาจริงๆค่ะ บ่อเกลือเหล่านี้บางส่วนเป็นบ่อที่สร้างมาแต่โบราณกาล และใช้มาจนถึงปัจจุบัน โดยได้ถูกสร้างเพิ่มเติมจนมีจำนวนราว 3,000 บ่อ ในวันนี้

[สายชล]

เมื่อถ่ายภาพจนพอใจแล้ว...เราก็ขึ้นรถที่ค่อยๆไต่ลงไปเบื้องล่าง ที่มีทั้งที่ทำการ ร้านค้า และโบสถ์เล็กๆตั้งอยู่เหนือบ่อเกลือ การจะไปชมบ่อเกลืออย่างใกล้ชิดนั้น ต้องเดินลงไปด้านล่าง ซึ่งจะเดินไปตามถนน หรือเดินลงบันไดไป ก็เลือกได้ตามอัธยาศัย...

ฉันเลือกที่จะเดินไปตามถนนรถวิ่ง และต่อด้วยทางเดินเท้าที่เดินสบายกว่า ไม่ต้องชักเท้าขึ้นลงไปตามบันไดให้ปวดขา แต่มีหลายคนที่พอใจจะเดินไปตามทางเล็กๆ แล้วเดินลงบันไดไป...






เราลงไปถึงจุดที่ใกล้ชิดติดกับเหมืองเกลือที่สุด

ดูๆไปแล้วเหมืองเกลือแห่งนี้ ก็เหมือนการทำนาเกลือบ้านเรา เพียงแต่ไม่ใช้น้ำทะเล แต่เป็นน้ำพุเค็มที่ไหลออกมาจากถ้ำ ถูกทดให้ไหลเข้าบ่อหนึ่งไปยังอีกบ่อหนึ่ง และตัวบ่อ ที่ทำเหมือนนาขั้นบันได จะทำให้น้ำไหลล้นจากด้านบนลงด้านล่าง ไม่จำต้องใช้ระหัดวิดน้ำเค็มเข้านา...