มิงกะลาบา...จากมัณฑะเลย์สู่เมืองเอกแห่งรัฐฉาน

[สายชล]

เมืองยองชเวเป็นเมืองเก่าแก่ บ้านเรือนและร้านค้าส่วนมากยังปลูกสร้างด้วยไม้เก่าๆ คลาสสิคดีค่ะ

[สายชล]

ก่อนจะลงเรือ....เราแวะทานอาหารเช้าร้านดังของยองชเวค่ะ อาหารหลักก็คือปาท่องโก๋ยักษ์ ซาลาเปา โรตี นาน ดาล ทานกับชาหอมกรุ่น ถ้าใครอยากจะสั่งก๋วยเตี๋ยวพม่า ก็สั่งได้จากร้านข้างๆค่ะ

[สายชล]

ทานอาหารเช้าเสร็จ เข้าห้องน้ำทำธุระเรียบร้อยแล้ว เราก็ขึ้นรถบัสตรงไปท่าเรือที่อยู่ใกล้ๆนั่นเอง...โกตา จองเรือไว้ให้เราแล้ว พอไปถึงเรือก็ค่อยๆแหวกเรือลำอื่นๆที่จอดขวางอยู่ มารับเราไปนั่งอย่างสบายๆลำละ 4 - 5 คน โชคดีที่เป็นเรือที่มีม้านั่งอย่างดีให้เรานั่ง ถ้าขึนนั่งบนเสื่ออย่างที่เห็นในเรือบางลำ สายชลคงขอนอนไปเลยดีกว่า

[สายชล]

เพื่อความปลอดภัย เราควรจะใส่เสื้อชูชีพกันนะคะ.....พร้อมแล้ว เรือที่ใช้เครื่องปั่นไฟ หางเสือสั้นๆใช้บังคับอยู่ด้านหลัง ซึ่งจะไม่เหมือนเรือหางยาวบ้านเรา ที่ใช้เครื่องรถยนต์ และใบพัดติดก้านเหล็กยาวๆใช้แทนหางเสือ แต่เสียงสนั่นแถมควันเยอะพอๆกัน เรือสวนและแซงกันที ต้องรีบปิดตาปิดจมูก....

[สายชล]

สองฝั่งคลองที่จะไปเชื่อมกับทะเลสาบอินเล มีบ้านไม้ปลูกเรียงรายกันอยู่เต็มไปหมด

[สายชล]

เธอเห็นท้องฟ้านั่นไหม....ทางตะวันตกที่เป็นที่ตั้งของเมืองตองยี เมฆหนาและมืดดำ ส่วนทางเหนือกับทางใต้มีเมฆสวยบางๆ ส่วนทางตะวันตก ฟ้าใสแทบจะไร้เมฆ....

[สายชล]

เรือออกจากท่าเรือยองชเว แล้วมุ่งหน้าสู่ด้านใต้ อันเป็นที่ตั้งของทะเลสาบอินเล

ทะเลสาบอินเล (พม่า: အင်းလေးကန်, เสียงอ่านภาษาพม่า: [ʔɪ́ɴlé kàɴ] อี๊นเล้ก่าน) เป็นทะเลสาบน้ำจืดตั้งอยู่ในรัฐฉาน อยู่ห่างจากเมืองตองยีประมาณ 25 กิโลเมตร เป็นทะเลสาบที่ใหญ่เป็นอันดับสองของพม่า มีพื้นที่ 116.3 ตร.กม.สูงจากระดับน้ำทะเล 884 เมตร ระดับความลึกเฉลี่ย 1.52 เมตร ความลึกสูงสุด 3.7 เมตร

ทะเลสาบแห่งนี้เป็นที่อยู่อาศัยของกลุ่มชนที่เรียกตนเองว่า ชาว อินทา หรือ อินตา (Intha) ที่แปลว่า "บุตรแห่งทะเลสาบ" ชนเผ่านี้อาศัยอยู่ในทะเลสาบอินเลมานานนับร้อยปีแล้ว โดยใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางการทำการเกษตรบนเกาะวัชพืชที่พวกเขาสร้างขึ้นมาเองกลางลำน้ำในทะเลสาบ ปัจจุบัน ชาวอินดาอาศัยอยู่ในหมู่บ้าน 17 หมู่บ้าน กระจายอยู่รอบๆทะเลสาบอินเล โดยมีทั้งบ้านใต้ถุนสูงปักอยู่ในน้ำ หรือไม่ก็ตั้งอยู่บนดินที่เกิดจากทะเลสาบที่ตื้นเขิน

[สายชล]

แล่นเรือลัดเลาะไปตามลำคลองได้สักพักหนึ่ง เรือเริ่มแล่นเข้าเขตทะเลสาบอินเล...บ้านเรือนผู้คนเริ่มหายไป กลายเป็นดงต้นกกและพืชน้ำ

[สายชล]

เข้าไปในเขตทะเลสาบได้ไม่นาน เราก็เห็นเรือลำเล็กๆ 3-4 ลำ มีคนใส่เสื้อขาวกางเกงสีน้ำตาลอ่อน ยืนอยู่หัวเรือบ้างท้ายเรือบ้าง กลางลำเรือมีลอบจับปลาใหญ่ๆยาวๆวางกองอยู่






"เอ้าาาาาา....ทำงานได้" เสียงน้องอาร์ตที่นั่งอยู่หลังสองสาย มีโกตาพ่วงท้าย ดังแหวกเสียงเรือและเสียงลมดังมาถึงหูสายชลที่นั่งอยู่หน้าสุด







พอสิ้นเสียงของน้องอาร์ต...เจ้าหนุ่มที่ยืนอยู่หัวเรือ ก็เริ่มต้นพายเรือด้วยเท้าเหยงๆ

[สายชล]

การพายเรือด้วยขาและเท้าของชาวอินตา เพื่อจับปลามากินมาขายนั้น ดำเนินมาแต่ครั้งโบราณกาล ถือเป็นจุดเด่นของที่นี่ ที่ไม่เหมือนใครและไม่มีใครเหมือน จนเป็นจุดดึงดูดให้นักท่องเที่ยวเดินทางมาที่ทะเลสาบอินเล แต่เนื่องปลาและสัตว์น้ำมีน้อยลง (คงรำคาญเสียงเรือที่ดังลั่นทั้งวันทั้งคืน) การทำประมงจึงลดลง ชาวประมงที่ยืนพายเรือด้วยขาและเท้าจึงลดตามไปด้วย ทางการเลยต้องไปจ้างคนแต่งเครื่องแบบเหมือนๆกัน มาพายเรือให้นักท่องเที่ยวชม