มิงกะลาบา...จากมัณฑะเลย์สู่เมืองเอกแห่งรัฐฉาน

[สายชล]

วัดพระบัวเข็ม (วัดโป่ง ดอ อู Phaung Daw Oo)


หลังอาหารเที่ยง... เราจะไปไหว้ พระบัวเข็ม ซึ่งภาษาพม่าเรียกว่า วัดโป่ง ดอ อู (Phaung Daw Oo) กันค่ะ...ระหว่างทางเราได้เห็นวัด อาคารบ้านเรื่อน ภัตตาคาร ซึ่งทำด้วยไม้ล้วนๆ ดูเก่าๆแต่เก๋ดีค่ะ...

[สายชล]

ชาวอินตาพายเรือชิดดงพืชน้ำมุ่งไปทางเดียวกับเรา คงจะไปไหว้พระบัวเข็มเหมือนเรา...





วิธีกันไม่ให้พืชน้ำอย่างผักตบชวา เข้ามารบกวนทางน้ำ เขาใช้รั้วสานด้วยไม้ไผ่ปักกันไว้...

[สายชล]

วัดบัวเข็มมองเห็นเป็นสง่าแต่ไกล มีโรงเก็บเรือการเวกที่ใช้แห่พระบัวเข็มอยู่ทางด้านข้าง

[สายชล]

เรือมากมายหลายลำจอดอยู่หน้าวัดบัวเข็ม กว่าเรือของเราจะแหวกเรือลำอื่นและกลิ่นควันเรือไปเทียบท่าได้ ก็ใช้เวลาพอควร ระหว่างรอเรือเทียบท่า เราก็ชมความงามของวัดไป เห็นได้ว่าจุดเด่นของวัดนี้ คือเจดีย์องค์ใหญ่ ที่ตั้งอยู่บนสุดของอาคาร

[สายชล]

ขึ้นจากเรือได้ เราก็เดินเข้าไปทางเข้า ที่มีป้ายเล็กๆบอกถึงสิ่งที่ต้องทำและไม่ทำก่อนจะเข้าไปไหว้พระ ที่ทางน้องอาร์ตและน้องอุ๋ยนำมาติดหราให้รู้กันทั่วถึง เราก็เลยถอดถุงเท้าและรองเท้าเก็บไว้ในตู้ที่ตั้งอยู่ปากทางเข้าตามธรรมเนียมปฏิบัติ ส่วนเสื้อผ้าไม่ต้องถอด เพราะไม่ได้ใส่เสื้อสายเดี่ยวหรือขาสั้น...

[สายชล]

เราต้องเสียเงินค่ากล้องคนละ 500 จั๊ด จึงจะนำขึ้นไปถ่ายภาพได้ จากนั้นก็ปีนบันไดขึ้นไปด้านบน ที่กองทัพผู้คนที่นั่งๆยืนๆอยู่ทั่วลานโล่งรอบที่ตั้งพระบัวเข็ม มีผู้ชายเท่านั้น ที่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปบนยกพื้นที่ตั้งพระบัวเข็ม เพื่อปิดทองและถ่ายภาพ

[สายชล]

ส่วนผู้หญิงอยู่ได้แค่นี้ค่ะ...และใช้ดูพระบัวเข็มจากทางทีวีที่ถ่ายทอดสดแทน

[สายชล]

วัดบัวเข็ม หรือ ผ่องด่ออู เป็นศูนย์รวมจิตใจชาวบ้านของชาวอินตาที่อาศัยอยู่ที่ทะเลสาบอินเล ภายในวันผ่องด่ออูนั้นจะประดิษฐาน พระพุทธรูปไม้ 5 องค์ ที่คนไทยเราเรียกกันว่า “พระบัวเข็ม” ตามตำนานที่เล่าสืบกันมานั้น เล่าว่า พระบัวเข็มเกิดในสมัย พระเจ้าอลองสิทธู กษัตริย์พุกาม เมื่อหลายร้อยปีมาแล้ว เชื่อกันว่าพระทั้งห้าองค์ลอยน้ำมา บ้างก็ว่าค้นพบในถ้ำแห่งหนึ่งใกล้ๆทะเลสาบนี่เอง ตัวองค์พระทั้ง 5 องค์ถูกปิดทองจนกลายเป็นก้อนกลมใหญ่กว่าองค์พระเดิมเป็นอย่างมาก เชื่อกันว่า ชาวบ้านและนักท่องเที่ยวที่ที่ได้มากราบไหว้ จะทำให้เกิดความร่ำรวยเงินทอง และชนะศัตรูคู่แข่งขันได้


ในช่วงออกพรรษา (ประมาณปลายเดือน กันยายน-ตุลาคม) จะมีเทศกาลฉลองใหญ่ โดยการอันเชิญพระบัวเข็ม 4 องค์ลงขบวนเรือการะเวก (ที่เราเห็นจอดอยู่ในโรงจอด) แล้วแห่ไปตามหมู่บ้านรอบๆ ทะเลสาป ซึ่งใช้เวลาเกือบ 20 วัน แล้วจึงอัญเชิญกลับมาประดิษฐานที่วัดใหม่ เราโชคดีที่พิธีการแห่พระจบสิ้นไปก่อนหน้านี้แล้ว จึงมีโอกาสได้มากราบไหว้ท่านที่วัด

[สายชล]

ที่วัดนี่เอง....นอกจากประวัติของวัดบัวเข็มแล้ว โกธง ได้มาเล่ารายละเอียดประกอบภาพถ่ายให้เราได้ฟังอีกครั้งว่า เหตุใดพระบัวเข็มเพียงสี่องค์จากห้าองค์ จึงได้รับการนิมนต์ไปแห่บนเรือการเวก เพื่อให้ชาวบ้านรอบทะเลสาบอินเลได้กราบไหว้บูชา

โกธงเล่าว่า....เมื่อปี ค.ศ. 1965 ในระหว่างการแห่องค์พระบัวเข็มโดยทางเรือ ไปในทะเลสาบอินเลตามประเพณีนั้น ได้เกิดพายุฝนฟ้าคนองและลมแรง ทำให้เรือเกิดล่ม พระทั้ง 5 องค์จมลงสู่ก้นทะเลสาบ ชาวบ้านได้ช่วยกันงมหาองค์พระ งมไปงมมาได้พบพระเพียง 4 องค์เท่านั้น ส่วนอีกองค์หนึ่ง หาอย่างไรก็หาไม่พบ


แต่แล้วก็เกิดปาฏิหารย์ขึ้น เมื่อชาวบ้านกลับไปที่วัดแล้วก็พบว่า พระองค์ที่หายไปนั้น ได้กลับไปประดิษฐานอยู่ในวัดเรียบร้อย แต่เห็นได้ชัดว่าพระองค์นั้นยังคงเปียกน้ำจนชุ่ม และมีตะไคร่น้ำเกาะเต็มองค์ หลังจากนั้นชาวบ้านก็ไม่นำองค์พระองค์นี้ขึ้นขบวนแห่อีกเลย เพราะเกรงว่าท่านจะทำให้เรือล่มอีก เพราะอยากลงเล่นน้ำ และชาวบ้านได้สร้างเสาหงส์ไว้ตรงจุดที่เรือล่ม เพื่อเป็นอนุสรณ์สถาน

น้องปอ ได้ชี้ให้เราดูแผนที่ของทะเลสาบอินเล ที่แขวนอยู่นผนังศาลาวัดบัวเข็ม ซึ่งไม่เหมือนแผนที่รูปร่างเหมือนลูกอ๊อดหาหางสั้นๆที่เราได้เห็นทั่วไป แผนที่ทะเลสาบอินเลที่เราเห็น กลายเป็นลูกอ๊อดหางยาวเหยียด แบ่งออกได้เป็นสามส่วน คือ ส่วนเหนือ เป็นส่วนตัวลูกอ๊อดที่เรากำลังท่องเที่ยวอยู่...ส่วนกลาง มีทางน้ำเล็กๆลักษณะเหมือนคลองเชื่อมต่อกับส่วนเหนือ...และ ส่วนใต้ ที่อยู่ไม่ไกลจากส่วนกลางนัก มีทางน้ำเล็กๆเชื่อมต่อเช่นกัน ความลึกของน้ำนั้นไม่แน่ไม่นอน ขึ้นอยู่กับฤดูกาล ช่วงฤดูฝนซึ่งตรงกับช่วงเข้าพรรษา น้ำจะมีมากจนบา
ครั้งก็ล้นฝั่ง ในขณะที่ช่วงอื่นๆน้ำจะน้อย จนตื้นเขิน

[สายชล]

ไหว้พระเสร็จ...ก็ถึงเวลาเดินช้อปปิ้งกันค่ะ สายชลสนใจสินค้าของแม่ค้าคนนี้มาก






ไปดูใกล้ๆ พบว่าเป็นข้าวหลาม ที่ใส่ในกิ่งไผ่เล็กจิ๋ว น่ารักน่าเอ็นดูมากค่ะ เลยซื้อมาลองทานสี่กระบอก...





ขอโทษค่ะ...สวยแต่รูป หาความอร่อยไม่ได้เลย จะจำภาพนี้ไว้ จะได้ไม่ไปซื้อของเธอทานอีก