ปฐมบท....สู่แดนดินถิ่นอินคา "จากคุสโก ถึง มาชูปิกชู"

[สายชล]

ได้เห็นภาพมาชูปิกชูในสายเมฆเพียงเท่านี้...บัดดี้ และ ตัวฉันเองก็พอใจและสุขใจแล้วค่ะ...

[สายชล]

เราเดินลงไปที่อาคารสูงที่เป็นเหมือนประตูทางเข้าสู่หมู่อาคารบนยอดเขาไวนาปิคชู โดยผ่านบันไดที่สูงชัน อาคารสูงที่ฉันเห็นแบ่งเป็นสองชั้น ตรงจั่วอาคารชั้นบน เมื่อมองผ่านช่องหน้าต่างลงไป จะเห็นน้ำตกสูงชันที่ไหลลงในแม่น้ำอูรูบัมบา และท่อส่งน้ำยาว ทอดอยู่บนหน้าผา

เมื่อเดินลงมาชั้นล่าง เราก็เห็นห้องโถงแคบๆ ที่มีบันไดทอดให้เราเดินลงไปที่ระเบียงด้านล่างที่ต่ำลงไปได้...

[สายชล]

มองลงไปข้างล่างเห็นทางรถวิ่งขึ้นเขามาชูปิคชู และทางที่เราจะต้องเดินลงไปจากไวนาปิคชู






อูยยยยย....ทางเดินลง ช่างน่าเสียวไส้ดีแท้...






ขึ้นมาได้...ก็ต้องลงได้สิคะ ว่าแล้วตายายก็ไต่ลงเขาไป ตรงไหนที่มีบันไดให้ ก็ค่อยยังชั่วหน่อย ตรงไหนที่ไม่มีบันได ก็ต้องยักแย่ยักยัน ถอยหลังลงบ้าง โหนเชือกสลิงขึ้นๆลงๆบ้าง...

[สายชล]

บางช่วงก็ต้องดันก้นกันขึ้นไป...






พื้นทั้งเปียกทั้งลื่น ต้องเดินกันอย่างระวังเต็มที่ มิฉะนั้นพลาดไปก็ตกเหว...






ไกด์ถามเราว่า เราสนใจจะไปวิหารจันทรา ซึ่งเป็นที่บูชาพระจันทร์ซึ่งชาวอินคานับถือเช่นกัน ซึ่งจะต้องแยกไปทางด้านตะวันออกของไวนาปิคชู ตรงส่วนที่ต่ำกว่ามาชูปิคชู ศึ่งจะต้องเดินไปกลีบอีกหนึ่งถึงสองชั่วโมง เรารีบปฏิเสธทันที เพราะเพียงเท่านี้ก็จะแย่กันอยู่แล้ว ยิ่งเห็นทางที่จะต้องเดินลงไป ที่อยู่ ณ.เบื้องหน้าเราขณะนี้ ก็ยิ่งไม่คิดจะไปที่ไหนอีก นอกจากจะตรงกลับไปที่มาชูปิคชู

[สายชล]

ถึงจุดที่เราพักเหนื่อยตอนขาไปแล้ว...





ขอนั่งพักเหนื่อยหน่อยค่ะ...เมื่อหันกลับไปมองยอดเขาไวนาปิคชูที่เราปีนขึ้นไปแล้ว โอ้โฮ! มันช่างชันเสียจริงๆค่ะ ชักจะสงสัยตัวเองว่า ปีนขึ้นไปได้ไหวได้อย่างไรกันนั่น...

ไกด์ชี้ให้เราดูต้นหญ้าเล็กๆ ก้านและใบอวบน้ำ ที่ขึ้นอยู่บนก้อนหินที่มีตะไคร่ขึ้นเต็ม เขาบอกว่า เวลาเดินป่าแล้วไม่มีน้ำกิน คนอินคาจะกินต้นหญ้านี้ ซึ่งมีรสเปรี้ยวนิดๆ จะทำให้ได้น้ำจากต้นหญ้า ทำให้สดชื่นและ หายกระหายน้ำได้สนิท แล้วเขาก็เด็ดก้านต้นหญ้า และเคีั้ยวกิน แล้วก็คะยั้นคะยอให้เราทำตาม ไม่ลองก็ไม่รู้ เราก็เลยทำตาม แล้วก็เห็นจริงตามที่เขาบอก รสเปรี้ยวๆและชุ่มน้ำทำให้เราให้สดชื่นขึ้นจริงๆ

และในที่สุด....เราก็เป็นผู้พิชิตยอดไวนาปิกชูได้สำเร็จ....ไชโย...ไชโย...ไชโย...!!!

[สายชล]

เราเดินกลับเข้ามาในส่วนรอบนอกของมาชูปิกชู อย่างกระปลกกระเปลี้ย ขาแข้งแทบจะไม่มีแรงเดิน...






เราเดินเลาะไปตามระเบียงทางเดินของสนามหญ้าใหญ่ในเขตมาชูปิกชู ที่มีหมู่อาคารเรือนแถวยาวทอดตัวอยู่ด้านบน






เชือกที่ขึงริมทางเดิน เป็นเขตบอกให้เราทราบว่า ห้ามเดินไปตามทางเดินเท่านั้น ห้ามเดินเข้าไปในสนามหญ้าเป็นอันขาด...

[สายชล]

หันไปมองข้างหลัง...ไวนาปิกชูตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางเมฆหมอก ชั้นยิ้มให้ไวนาปิกชุ ก่อนจะหันหลังกลับ เดินต่อไปทางประตูทางออกของมาชูปิกชู





เจ้าอัลปากาสีขาวเดินสวนไป...






ฉันเดินแอบให้เจ้าอัลปากาตัวนั้นเดินผ่านไป...น่าขัน ทางเดินของคนแท้ๆ ทำไมมาแย่งเดินล่ะจ๊ะ เจ้าอัลปากา

[สายชล]

ส่วนเจ้าตัวนี้ นอนหันก้นให้เรา...






อีกตัวนอนเกลือกกลิ้ง...ท่าจะมีความสุขมากมาย...





นอนหมอบเรียบร้อย...

[สายชล]

เกือบถึงประตูทางออกแล้ว...






น้องๆที่ลงจากไวนาปิคชูล่วงหน้ากลับมาก่อนแล้ว ขึ้นไปชุมนุมกันอยู่ข้างบนป้อมสูงใกล้ประตูทางออก ส่งเสียงตะโกนทักทายสองสายอย่างร่าเริง...

[สายชล]

แม้จะกระปลกกระเปลี้ยเพลียแรงสักเพียงใด...สองตายายก็สุขสมใจเป็นยิ่งนัก ที่ได้มาเยือนดินแดนที่ใฝ่ฝันมานาน...มาชูปิกชู และยังได้ของแถมเป็น ไวนาปิกชู ที่ทำให้เราประทับใจ และทำให้เรารู้ว่า...


หากเราตั้งใจจริงที่จะทำอะไรสักอย่างหนึ่ง...แม้จะยากเย็นแสนเข็ญ และมีอุปสรรคมากมายสักเพียงใดก็ตาม เราก็สามารถจะทำให้สำเร็จผลสมความตั้งใจได้ เพียงแต่ขอให้เรามีความมานะ..อดทน..และมุ่งมั่น ที่จะเดินไปสู่จุดหมายปลายทางที่ตั้งไว้ให้จงได้...