มิงกะลาบา...จากมัณฑะเลย์สู่เมืองเอกแห่งรัฐฉาน

[สายชล]

พอเห็นข้าวเกรียบว่าวร้อยเป็นพวง ได้แต่ดู ไม่กล้าซื้อทานอีก เพราะเกรงจะไม่อร่อยเหมือนข้าวหลามจิ๋ว





ส่วนมะพร้าวอ่อนนี่ ก็คงจะเปรี้ยวเหมือนที่เคยลองมาแล้วที่วัดเจดีย์พันองค์...ขอผ่านไปเฉยๆดีกว่าค่ะ....

[สายชล]

เราจากวัดบัวเข็มมา ด้วยความอิ่มเอิบใจ... โดยได้มีดเหล็กตีด้วยมือคมกริบ พร้อมปลอกไม้สวยงาม เป้นของที่ระลึกเพียงชิ้นเดียวจากทะเลสาบอินเล...

[เด็กน้อย]

กว่าจะได้กลับมาอ่านอีกที เนื้อหาเพิ่มมาเยอะมาก 17 หน้าแล้ว พี่สองสายต้องสลับกันมาลงรูปพร้อมคำบรรยาย ขอบคุณครับ

[สายชล]

แห่ะๆ...เราแบ่งหน้าที่กันค่ะ น้องเด็กน้อย....พี่จ๋อมทำภาพ พี่น้อยเขียนและลงภาพ แต่ช่วงไหนที่พี่น้อยไม่ได้ไปด้วย อย่างตอนปีนขึ้นเขา พี่จ๋อมก็มานั่งเล่าเรื่องและลงภาพแทน

ถ้าเป็นสมาชิกและ log in...สามารถจะเข้าไปเปลี่ยนจำนวนโพสในแต่ละหน้าได้ เช่น พี่น้อยตั้ง 30 โพส ต่อหนึ่งหน้า จำนวนหน้าก็จะลดลงเหลือ 8 หน้า จาก 16-17 หน้า เป็นต้นค่ะ...

[สายชล]

วัดแมวกระโดด หรือแมวลอดบ่วง (Nga Phe Chaung)

จากวัดบัวขวัญ....เรือพาเราย้อนกลับไปทางเหนือ ไม่นานนักก็เลี้ยวขวาผ่านดงผักตบชวาและไม้น้ำต่างๆ เข้าสู่ทางน้ำเล็กๆ ที่ด้านหนึ่งบ้านไม้หลังใหญ่ๆหลายหลัง ไม่แน่ใจว่าเป็นโฮมสเตย์หรือไม่






ส่วนอีกด้านหนึ่งเป็นสวนมะเขือเทศลอยน้ำ...






บ้านเก่าๆหลังนี้ มีสะพานข้ามคลองอยู่หน้าบ้าน หลังบ้านเป็นสวนมะเขือเทศกว้างใหญ่ มีคนนั่งคุยกันอยู่บนสะพาน ดูมีความสุขมากค่ะ...

[สายชล]

เลยจากบ้านหลังใหญ่ๆที่ปลูกอยู่เป็นแถว เป็นลานน้ำกว้างขวาง เรือนไม้เก่าๆหมู่ใหญ่ปลูกคร่อมอยู่ในน้ำ มีเรือจอดอยู่หลายลำ คนมากมายเดินขึ้นลงจากเรืออยู่ขวั่กไขว่ คนขับเรือของเรามารยาทดีมาก จอดเรือลอยลำอยู่เฉยๆ ปล่อยให้เรือลำแล้วลำเล่าเข้าไปจอดเรือรับและส่งคน น้องอาร์ตบอกว่า นี่คือ วัดแมวกระโดด/แมวลอดบ่วง หรือ วัดง๊ะเพจวง (Nga Phe Chaung)

[สายชล]

พอมีที่ว่างให้เรือจอดแล้ว...พ่อคนขับเรือของเราจึงค่อยๆขยับเรือเข้าไปจอดเที่ยบท่าวัดแมวกระโดด...ไม่ว่าจะเป็นท่าเรือไหนๆ เรามักเป็นเรือลำสุดท้ายที่เข้าเทียบท่า และเป็นลำสุดท้ายที่ออกจากท่าเสมอ...

[สายชล]

วัดแห่งนีมีศาลาไม้เก่าแก่อายุร้อยกว่าปีเพียงหลังเดียว ไม้ที่ใช้สร้างวัด เป็นไม้แผ่นใหญ่ๆ ที่หาได้ยากแล้วในปัจจุบัน ส่วนที่วัดนี้ได้ชื่อว่า "วัดแมวกระโดด หรือ แมวลอดบ่สง" นั้น เป็นเพราะในอดีตวัดนี้มีแมวมาอาศัยอยู่มากมาย และเจ้าอาวาสที่วัดนี้ ก็สอนให้แมวกระโดดลอดห่วงให้นักท่องเที่ยวชม ปัจจุบันนี้ เหลือแมวไม่กี่ตัว (สายชลเห็นอยู่สามตัว) และไม่มีแมวมากระโดดให้เราชมแล้ว แต่ที่นี่กลับมีคุณค่ามาก ในแง่เป็นที่เก็บบุษบกไม้ที่ใช้ประดิษฐานพระพุทธรูป ที่มีอายุเก่าแก่ไว้เป็นจำนวนมาก และมีองค์พระพุทธรูปเก่าแก่ที่ล้วนงดงามทรงคุณค่าอย่างยิ่ง

[สายชล]

จากข้อมูลที่ค้นได้ พบว่า....


"บนศาลาของวัดแห่งนี้ มีพระพุทธรูปหลายขนาดเรียงรายอยู่รอบๆศาลา พุทธลักษณะสง่างาม ผอมบาง คิ้วโค้งเรียว อันเป็นลักษณะของพระพุทธรูปตามความเชื่อของคนในรัฐฉาน เรียกพุทธลักษณะอย่างนี้ว่า Jumpudirit Style ซึ่งมีลักษณะที่สำคัญคือ มีมงกุฎและสายคาดเอวที่อลังการด้านหน้าของพระพุทธรูป อันมีเรื่องเล่าว่าพระพุทธเจ้าได้แสดงให้กษัตริย์ Jumpudirit ตระหนักว่าเครื่องนุ่งหามที่อลังการเป็นเพียงสิ่งลวงตาเท่านั้น ชนชาวฉาน มีชื่อเสียงในการทำเครื่องเขินด้วยไม้ รวมถึงการสร้างพระพุทธรูปด้วย พระพุทธรูปของรัฐนี้ไม่ว่าจะใหญ่โตแค่ไหนจึงมีน้ำหนักเบา เคลื่อนย้ายได้ง่ายกว่าพระพุทธรูปสำริดแบบที่เราเห็นทั่วไป"


หมายเหต: ข้อมูลจาก http://www.bloggang.com/viewblog.php...oup=71&gblog=9

[สายชล]

เสียดายที่ในตัววัดแมวกระโดดมืดมาก เพราะเปิดไฟไว้ไม่กี่ดวง จึงเป็นการยากที่จะถ่ายภาพมาก เราเดินชมอยู่ได้ไม่นานนัก ก็ออกมายืนพูดคุยกันอยู่ที่ระเบียงหน้าวัด






คุณผู้หญิงท่านนี้ คงเหนื่อยและเพลียอย่างหนัก เลยนอนหลับสบายอยู่ในเรือ ไม่สนใจจะขึ้นไปชมวัด หรือผู้คนที่ยืนกันอยู่ดูบนระเบียงวัด และกำลังมองเธอด้วยความอิจฉา