ทุติยบท....สู่แดนดินถิ่นอินคา "จาก โอยันไทตัมโบ ถึง คุสโก"

[สายชล]

เหมืองเกลือแห่งเมืองมาราส (Maras Salt Mine)


รถแล่นขึ้นไปบนยอดเขา ที่มีหุบเหวลึกอยู่เบื้องล่างลิบๆ.....ไกด์ของเราบอกว่า ข้างล่างคือเขตของเหมืองเกลือแห่งเมืองมาราส อีกหนึ่ง แห่งภูมิปัญญาของชาวอินคาเปรู...





ไกด์ให้คนขับรถหยุดที่ริมถนนเหนือปากหุบเหว เพื่อให้เราลงได้ลงไปดูเหมืองเกลือในมุมสูง....โอ้โฮ! มองดูแล้ว ละลานตาไปหมด

เห็นแล้วก็ทึ่งในภูมิปัญญาของชาวอินคาโบราณ ที่สร้างเหมืองเกลือหรือบ่อเกลือ ในหุบผานี้ขึ้นมา ด้วยการทดน้ำเค็มที่ไหลออกมาจากถ้ำแห่งหนึ่ง แล้วนำมาเก็บกักไว้ในบ่อตื้นๆหลายๆบ่อ ที่ทำแบบนาขั้นบันไดลดหลั่นกันไป แล้วใช้แสงแดดทำให้น้ำระเหย เหลือแต่เกลือไว้ให้เก็บ เพื่อใช้กันในเมืองมาราส และที่เหลือส่งไปขายทั่วจักรวรรดิ์อินคา

ช่างน่าทึ่งกับความช่างคิด...ความพยายาม และความอดทนของชาวอินคาจริงๆค่ะ บ่อเกลือเหล่านี้บางส่วนเป็นบ่อที่สร้างมาแต่โบราณกาล และใช้มาจนถึงปัจจุบัน โดยได้ถูกสร้างเพิ่มเติมจนมีจำนวนราว 3,000 บ่อ ในวันนี้

[สายชล]

เมื่อถ่ายภาพจนพอใจแล้ว...เราก็ขึ้นรถที่ค่อยๆไต่ลงไปเบื้องล่าง ที่มีทั้งที่ทำการ ร้านค้า และโบสถ์เล็กๆตั้งอยู่เหนือบ่อเกลือ การจะไปชมบ่อเกลืออย่างใกล้ชิดนั้น ต้องเดินลงไปด้านล่าง ซึ่งจะเดินไปตามถนน หรือเดินลงบันไดไป ก็เลือกได้ตามอัธยาศัย...

ฉันเลือกที่จะเดินไปตามถนนรถวิ่ง และต่อด้วยทางเดินเท้าที่เดินสบายกว่า ไม่ต้องชักเท้าขึ้นลงไปตามบันไดให้ปวดขา แต่มีหลายคนที่พอใจจะเดินไปตามทางเล็กๆ แล้วเดินลงบันไดไป...






เราลงไปถึงจุดที่ใกล้ชิดติดกับเหมืองเกลือที่สุด

ดูๆไปแล้วเหมืองเกลือแห่งนี้ ก็เหมือนการทำนาเกลือบ้านเรา เพียงแต่ไม่ใช้น้ำทะเล แต่เป็นน้ำพุเค็มที่ไหลออกมาจากถ้ำ ถูกทดให้ไหลเข้าบ่อหนึ่งไปยังอีกบ่อหนึ่ง และตัวบ่อ ที่ทำเหมือนนาขั้นบันได จะทำให้น้ำไหลล้นจากด้านบนลงด้านล่าง ไม่จำต้องใช้ระหัดวิดน้ำเค็มเข้านา...

[สายชล]

เกลือพวกนี้ก็คงเหมือนเกลือสินเธาว์บ้านเรา แต่คนที่มาราสนี้โชคดี ที่ไม่ต้องขุดดินลงไปให้เหนื่อย และไม่ต้องเอาดินกับน้ำมาต้มจนเหลือแต่เกลือเหมือนบ้านเรา






สีสันของบ่อเกลือแต่ละบ่อไม่เหมือนกันเลยนะคะ บ่อที่น้ำเริ่มระเหยไปเกือบหมด จะกลายเป็นเกลือสีขาว ส่วนที่ยังมีน้ำอยู่ก็เป็นสีเขียวอ่อนแก่ แตกต่างกันออกไป ดูสวยงามแปลกตา...







ในหุบผาที่อยู่ต่อเนื่องกับบ่อเกลือข้างล่าง...เรามองเห็นแม่น้ำอูรูบัมบา ทอดโค้งผ่านไปอยู่ลิบๆ







ขอถ่ายภาพไว้เป็นที่ระลึกหน่อยนะคะ....

[สายชล]

ภายในโบสถ์คริสต์เล็กๆ ที่อยู่เหนือบ่อเกลือ...






แดดร้อนมาก...ฉันต้องหลบไปนั่งอยู่หน้าโบสถ์ แล้วก็ขยับไปนั่งในโบสถ์ ที่ร่มและลมโกรกเย็นสบาย








พวกเราเมื่ออยู่ใกล้วัดแล้ว ไม่ว่าวัดไทยวัดเทศ ก็รู้สึกสบายใจกันทั้งนั้นค่ะ

[สายชล]

จากบ่อเกลือ...เราเดินกลับขึ้นมาแถวร้านค้าเกลือ และร้านขายของที่ระลึก เสียดายไม่ได้ซื้อเกลือมาชิมว่ารสชาติเป็นเช่นไร แต่ก็ได้ถ่ายภาพกับหน้าต่างร้านขายเกลือ ที่สีสันสดใสดีแท้...

[สายชล]

จากเหมืองเกลือมาราส...รถพาเราย้อนกลับออกมาทางเดิม จนถึงทางแยกเข้าตัวเมืองมาราส





เมืองมาราสเป็นเมืองโบราณที่สำคัญของอินคา จนเข้าสู่ยุคล่าอาณานิคม ตกเป็นของสเปญแล้ว ก็ยังมีความสำคัญอยู่






ปัจจุบัน...ตัวเมืองเงียบเหงา บ้านเมืองเก่าๆโทรมๆ ฝุ่นฟุ้งกระจาย ยามลมพัดผ่าน...

[สายชล]

บ้านเรือนและกำแพงเมืองในถนนสายหลัก เขาว่าเป็นแบบโคโรเนียล แต่ปัจจุบัน มีการเอาดินมาทำเป็นตัวบ้านและกำแพงกันมากขึ้น





ชาวพื้นเมืองยังนิยมแต่งตัวแบบพื้นเมือง แบกสัมภาระบนหลัง และเดินไปนู่นมานี่






รถเริ่มแล่นออกไปนอกเมือง....ผ่านเรือกสวนไร่นา ที่สวยงามอีกครั้ง

[สายชล]

เกษตรกรรมแบบอินคา ที่ Moray Terrace


ถึงแล้วค่ะ...พื้นที่เกษตรกรรมของชาวอินคาโบราณ มอไร เทอร์เรซ (Moray Terrace) ซึ่งอยู่ในเขตของเมืองอูรูบัมบา เช่นเดียวกับเหมืองเกลือมาราส






รถมินิบัสของเรา ต้องจอดในลานจอดรถ ให้เราลงเดินไปชมวิธีทำการเกษตรของอินคาโบราณกัน





ป้ายบอกที่ตั้งของมอไร ซึ่งอยู่สูงกว่าระดับน้ำทะเลถึง 3,550 เมตร...น่าแปลกใจ ทำไมเราไม่รู้สึกหนาวหรือร้อนเลยค่ะ เมื่ออยู่ที่บริเวณความสูงระดับนี้

[GAF]

woo chill mak mak

[koy]

ถึงเวลาปูเสื่อรอดูรูปแจ่มๆอีกแล้ว ภาพสวย สีสดมากๆเลยครับพี่ ดูแล้วก็อยากกลับไปอีก

เสียดายไม่มีใครถ่ายภาพได้ทัน ตอนพวกเราถอยกรูดขึ้นรถเพราะโดนหมาเฝ้าไร่ไล่กวดนะครับ