มิงกะลาบา...จากมัณฑะเลย์สู่เมืองเอกแห่งรัฐฉาน

[สายชล]

พวกเราทั้งหมด 26 คน ใช้รถม้า 9 คัน เริ่มเดินทางออกจากหน้าโรงแรม Bravo (ที่จะเป็นที่พักของพวกเราส่วนหนึ่ง) มุ่งหน้าเดินทางเที่ยวรอบเมืองพิน อูล วิน หรือที่มีอีกชื่อหนึ่งคือ "เมย์ เมียว" (เมย์ เป็นชื่อของพันเอกเมย์ ชาวอังกฤษที่เข้ามาปราบพวกกบฏที่ต่อต้านอังกฤษ และ เมียว แปลว่าเมือง รวมแล้วแปลว่า เมืองของพันเอกเมย์)

จุดแรกที่ผ่านคือ สุเหร่า ประจำเมือง...ที่นี่ มีชาวมุสลิมอาศัยอยู่มาก พอๆกับชาวอินเดียฮินดู ที่ในอดีตเดินทางเข้ามาอาศัยอยู่ที่เมืองนี้อยู่ก่อนบ้างแล้ว และเมื่ออังกฤษเข้ายึดครองพม่า ได้ใช้เมืองพิน อูล วิน เป็นฐานทัพใหญ่ และเป็นสถานที่ตากอากาศชั้นหนึ่ง เพราะที่นี่อยู่บนเขาสูงราว 1070 เมตร มีอากาศดี เย็นสบาย ภูมิประเทศสวยงาม โดยได้ว่าจ้างชาวกุรข่าน และคนในประเทศจักรวรรดิของตน มาเป็นทหารและดูแลรับใช้ ทำให้มีคนในชมพูทวีปที่อยู่ใกล้พม่าที่สุด เข้ามาอาศัยที่เมืองนี้เพิ่มมากขึ้น...

หอนาฬิกาเพอร์เซลทาวเวอร์ เป็นเหมือนจุดศูนย์กลางของเมือง ถูกสร้างเป็นที่ระลึกในงานฉลองครบรอบ 25 ปี แห่งการครองราชย์ ของพระเจ้าจอร์จแห่งสหราชอาณาจักร์ เมื่อปี พศ. 2477






จากหอนาฬิกา...รถม้าโขยกผ่านร้านเบเกอรี่ที่ได้ชื่อว่าอร่อยที่สุดในเมืองนี้ เราเลยหมายตาไว้ว่า หลังอาหารเย็นวันนี้ จะแวะมาชิมครัวซองกับชาที่ขึ้นชื่อลือชาของที่นี่กันสักหน่อย

[สายชล]

เมื่องพิน อูล วิน เป็นที่ตั้งของวิทยาลัยป้องกันประเทศที่มีชื่อเสียงที่สุดของพม่า ภายในวิทยาลัยกว้างขวางใหญ่โตและร่มรื่นมาก เสียดายที่เราได้เพียงแต่นั่งรถม้าผ่านไป





รถม้าเริ่มวิ่งออกไปนอกเมือง ร้านค้าตึกแถว และรถบนถนนเริ่มลดน้อยลง สองข้างทางมีต้นไม้ขึ้นร่มรื่น และมีบ้านรูปทรงยุโรปที่มีสวนสวยงามโผล่มาให้เห็น..





รถม้าโขยกเขยกขึ้นเนินสูงขึันๆ...รถม้าคันอื่นที่อยู่ข้างหลัง เริ่มวิ่งแซงรถม้าของเราไป คันแล้วคันเล่า จนในที่สุด เราก็กลายเป็นผู้อยู่รั้งท้ายขบวนไป

และแล้ว....จู่ๆเจ้าม้าแกลบที่รับภาระหนักลากรถม้ากับคนอีก 4 คน ก็หยุดวิ่งซะเฉยๆ เท่านั้นยังไม่พอ มันพยายามเอี้ยวตัวเลี้ยว เพื่อกลับลงไปจากเนินสูง จนรถม้าเอียงวูบ สารถีของเรารีบกระโดดโสร่งปลิวลงไปดันรถไม่ให้ล้ม แล้วหันมาดันหัวม้าไม่ให้เลี้ยวกลับ กว่าจะกล่อมม้าได้ ก็เล่นเอาเราใจหายใจคว่ำ เกรงว่ารถม้าจะคว่ำจนเกิดอันตราย หรือไม่เราเองต้องลงเดินขึ้นเนินไปเอง แทนที่จะได้นั่งรถม้าสบายๆ...

[สายชล]

ม้าค่อยๆกระย่องกระแย่งเดินขึ้นเนินไป จนผ่านป้ายที่ชี้ว่าไปทางจวนผู้ว่าราชการ





รถม้าคันอื่นๆไปถึงนานพอควร พอผู้โดยสารลงหมดก็กลับรถม้า และจอดเรียงรายคอยอยู่ แต่รถม้าของเราเพิ่งมาถึงค่ะ...





เจ้าม้าลากรถของน้องปอท่อแตก ปล่อยน้ำออกมานองพื้น....ท่าจะอั้นไว้นาน

สายชลลงจากรถได้ ก็เดินไปปลอบขวัญเจ้าม้าลากรถของเรา...โอ้! พระเจ้าช่วย ม้าตัวเล็กนิดเดียว เหมือนม้าแกลบที่หัวหิน แต่ต้องลากรถที่มีคนถึง 4 คน (มีสองคนที่น้ำหนักรวมกันเกือบสองร้อยกิโลกรัม)นั่งอยู่....ช่างน่าสงสารจริงๆเลยค่ะ เดี๋ยวขากลับเจ้าม้าแกลบตัวนี้จะวิ่งกลับไหวไหมหนอ

[สายชล]

ห่วงม้า แต่ก็ยังอดห่วงถ่ายภาพไม่ได้ เพราะจวนผู้ว่าฯ ซึ่งปัจจุบันใช้เป็นบ้านรับรองของทางการ เป็นจุดไฮไลท์หนึ่งของเมืองนี้ ที่ต้องมาเยือน





พวกเราหามุมถ่ายภาพและแอ๊คท่าเป็นนายแบบ-นางแบบกันตามถนัด แต่ไม่มีใครเท่เท่าน้องปอเลยค่ะ








น้องอุ๋ยไกด์สาวของเรา ก็เก๋ไม่เบา...

[สายชล]

รูปทรงของบ้านและสวนสวย มีเสน่ห์ไม่น้อยเลยค่ะ...

[สายชล]

ถ่ายภาพกันพอหอมปากหอมคอแล้ว เราก็ขึ้นรถม้าเพื่อเดินทางไปชมสถานที่อื่นต่อไป...ขากลับรถแล่นลงเนิน ม้าของเราเลยไม่ต้องเหนื่อยมากเหมือนตอนขาไป






น้องอาร์ต...ไกด์ที่น่ารักและตลกสุดๆของเรา นั่งสบายๆอยู่ท้ายรถม้า

[สายชล]

รถม้าวิ่งเยาะๆไปเรื่อยๆ จนไปหยุดที่โบสถ์สูงทำด้วยอิฐสีแดง หน้าต่างสีขาว ชื่อ All Saints ซึ่งสวยเหมือนโบสถ์ตุ๊กตา

[สายชล]

โบสถ์สวยแห่งนี้ มีเสน่ห์ตรงหอระฆังทรงสี่เหลี่ยมสูงสง่า และตัวอาคารรูปทรงหกเหลี่ยม ที่อยู่เคียงข้างกัน แต่หลังคาสังกะสีผุๆกระดำกระด่างทำให้หลอนๆชอบกลค่ะ...

[สายชล]

น้องอาร์ตเร่งเราให้รีบขึ้นรถม้าเพื่อเดินทางต่อ เพราะยังมีสิ่งที่น่าสนใจอีกมาก แต่แสงอาทิตย์ใกล้จะลับขอบฟ้าอยู่ร่อมร่อ...





สองข้างทางมีบ้านทรงโบราณสวยๆให้เราชมไปตลอดทาง...แต่ถนนที่ขรุขระๆ ทำให้การถ่ายภาพเป็นไปด้วยความลำบาก ภาพไหวไปซะมาก

[สายชล]

ในที่สุด...เราก็มาถึงโบสถ์สไตล์โคโลเนี่ยล Immaculate Conception Church ที่ถูกส้รางขึ้นเมื่อปีค.ศ.1914 ที่สวยที่สุดในเมืองนี้ ปีนี้ โบสถ์จะมีอายุครบ 100 ปี และยังคงเปิดให้ศาสนิกชนไปใช้อยู่เป็นประจำ จากวันที่เปิดจนถึงวันนี้


(หมายเหตุ: ได้มีการฉลองวันครบรอบ 100 ปี ของโบสถ์แห่งนี้ไปแล้วเมื่อวันที่ 11 ธันวาคม ที่ผ่านมา)



โชคดีที่วันนี้มีจันทร์ค้างฟ้าให้เราถ่ายคู่กับโบสถ์ด้วย....