โครงการค่ายเยาวชนรักษ์ทะเล ครั้งที่ 2 ..... ณ. จังหวัดตรัง

[สายชล]

ภาพน่ารักๆอของเด็กๆมากมาย จนคุณสายน้ำใช้เวลาเลือกภาพมาทำรายงานไม่ค่อยจะถูกค่ะ....


รายงานประกอบภาพกำลังจะออกมาแล้ว.....รอชมได้เลยค่ะ....

[ดอกหญ้า]

เมื่อมีไปรษณียบัตรมาวางที่โต๊ะทำงาน...

[ดอกหญ้า]

สำหรับฉันแล้ว...

1 อาทิตย์ที่ผ่านไป...กับอีกหนึ่งค่ายแห่งความประทับใจ...6 วัน... กับความรู้สึกที่เกิดขึ้น...

เมื่อแรกที่พบเธอ... เสียงเจี๊ยวจ๊าวดังขึ้นมาเรื่อย ๆ พร้อมกับความสับสนวุ่นวายของการจับปูใส่กระดง... จับลิงให้นั่งอยู่กับที่... ทำเอาพี่เลี้ยงมึนไปเกือบครึ่งชั่วโมง...

กว่าที่จะทำให้สถานการณ์สงบลงได้... พี่ราชของพวกน้อง ๆ และพวกเราต้องใช้กำลังภายในงัดเกมขึ้นมาสยบความวุ่นวายเกือบ 10 เกมกว่าจะเรียกสมาธิของน้อง ๆ ของพวกเราได้...

ถ้าจำไม่ผิดจบเกมสุดท้ายคือ เกมให้นึกว่าตัวเองอยากเป็นอะไรในทะเล มีทั้งปลาฉลาม ม้าน้ำ ปลาปักเป้า ปลาการ์ตูน วาฬ ปะการัง นางเงือก ฯลฯ... ส่วนพี่บางคนอยากเป็นผีเสื้อสมุทร…

[ดอกหญ้า]

เช้าวันใหม่...


น้อง ๆ ได้รับความอบอุ่น (อุ่นจริง ๆ ) จากอ้อมกอดของพี่น้อย... โดยที่พี่น้อยและพี่จ๋อม ผู้ใหญ่แสนใจดีมารับถึงประตูทางลงรถไฟเลย... พาไปหม่ำติ่มซำที่ร้านเลตรัง...

มีคำถามที่ชวนน่ารักกับทุกโต๊ะ... มีข้าวไหมค่ะ (ครับ)... พี่ ๆ มองหาให้น้อง ๆ ก็เห็นจะมีก็แต่เข่งที่มีข้าวหน้าตาเหมือนบะจ่าง... ดีนะที่น้องไม่ขอพริกน้ำปลาด้วย...

แต่พี่ ๆ ไม่ต้องเป็นห่วงว่าน้อง ๆ ของพวกเราจะไม่อิ่มนะคะ... เพราะในที่สุดน้อง ๆ ทุกคนก็ทานทุกอย่างบนโต๊ะ... หมดไปหลายเข่งเลยค่ะ...

ต่อจากนั้นก็เดินทางไปสถานที่แรก “ถ้ำเล” ซึ่งถึงแม้จะไม่ได้เข้าไปพบความงามที่สุดของที่สุด... เพราะน้ำขึ้นสูงมาหลายวันแล้ว... แต่ก็นับว่าโชคดีที่วันนั้นเป็นวันที่เปิดให้พาเรือเข้าเป็นวันแรก... ยังพอจะได้นั่งเรือเข้าไปดูถ้ำภายในได้...

มีพี่ไกด์คนในพื้นที่พาเรือและพาเดินแนะนำห้องต่าง ๆ ภายในถ้ำ.. โดยเฉพาะ “ห้องเจ้าสาว” ที่น้องในกลุ่มไม่พลาดที่จะขอเข้าไปสำรวจ...

สถานที่ต่อไปน้ำตกร้อน... ที่นี่เป็นที่โชว์ความสามารถของน้อง ๆ จากหมู่บ้านเด็กฯ จ.กาญจนบุรี คือ การว่ายน้ำ.. ขอบอกว่าน้อง ๆ ว่ายน้ำกันเก่งทุกคนค่ะ... ไม่ต้องห่วงเรื่องว่ายน้ำ... แต่ห่วงเรื่องว่ายไปไกลจนพี่เลี้ยงตามไม่ทันเนี่ยละคะ... เลยต้องกั้นขอบบริเวณให้น้องได้เล่นกัน...

พอขึ้นจากน้ำ... น้ำฝนก็ตกลงมาให้ความเย็นระหว่างทานอาหารกลางวัน..

สถานที่ต่อไปคือพาน้อง ๆ ไปฝึกการใช้ Mask & Snokel ที่สระมรกต แม้น้อง ๆ จะไม่ถนัดและคล่องตัว... แต่พี่ ๆ ก็มองเห็นถึงความพยายามในการฝึกใช้เพื่อกิจกรรมดำน้ำในวันพรุ่งนี้...

พี่น้อยและพี่เลี้ยง SOS เป็นคุณครูที่ดีและน่ารักมากสำหรับน้อง ๆ ... ให้คำแนะนำวิธีการใช้ตลอด ๆ ค่ะ... น้องที่ทำได้เร็วก็ว่ายฉลุยไปดำดูปลาตัวเล็กตัวน้อยในสระมรกต... คนที่ยังไม่คล่องก็ฝึกกันไปเรื่อย ๆ ไม่รีบไม่ร้อนอะไร... บรรยายกาศจึงเป็นไปด้วยความรักและเอาใจใส่... ดูแล... แนะนำ... และผลักดัน (เชียร์...) ตลอด ๆ...

เมื่อฟ้าใกล้จะมืดแล้ว... เหล่าบรรดาปลาตัวใหญ่... ปลาตัวเล็ก... ต้องเข้าที่พักกันแล้วนะ... อยู่กันมาหนึ่งวันเต็มถึงเวลาแนะนำตัว อย่างเป็นทางการ

เสร็จแล้วก็มารับความรู้เรื่องทะเลคร่าว ๆ จากพี่น้อย ก่อนจะที่จะมีพิธีเปิดค่ายและคุณครูส่งมอบน้อง ๆ ให้พี่เลี้ยง SOS ได้ดูแลภายใต้แสงจันทร์ก่อนส่งน้องเข้านอน... พร้อมความหวังว่าพรุ่งนี้... ท้องฟ้าจะโปร่ง.... และท้องทะเลจะใส...

[ดอกหญ้า]

เช้าวันต่อมา...


หาดทรายทะเล จ. ตรัง...

หน้าที่พักต้อนรับด้วยฝนตกตอนเช้าตรู่... เมฆหมอกสีเทา ๆ ... ลมพัดพา.... พอให้เห็นและให้ความหวังว่าคงจะพัดเอาเมฆฝนไปด้วยนะคะ...


9.00 น. คงเป็นเวลาสำหรับการตัดสินใจเดินหน้าลงเรือล่องทะเลหรือจะเลี้ยวซ้ายแลขวาทำกิจกรรมอื่นใดแทนดี... พี่น้อยและพี่จ๋อม บัญชาการทันใดเมื่อถึงเวลา 9 โมง... ท้องฟ้าเปิด... แสงแดดส่อง... ทะเลรอที่จะต้อนรับแล้วนะคะน้อง ๆ ... ช่วยกันขนสัมภาระ (สัมภารก+เสบียง) ขึ้นเรือ (แฮะ... แฮะ...)

จุดแรกพาน้อง ๆ ไปซ้อมใช้ Mask & Snokel กับน้ำทะเล (เค็ม) คือหน้าหาดเกาะไหงรีสอร์ท น้อง ๆ หลายคนเอ่ยปากเมื่อได้ชิมน้ำทะเลอย่างไม่ตั้งใจจะชิมว่า “เค็มจริง ๆ “

พอคล่องตัวได้พร้อมจะลุยดูของจริง... ก็ต้องอิ่มท้องกันก่อนนะคะ...

ช่วงบ่าย เรือลำใหญ่ก็พาพวกเราไปดำน้ำ... ดูปลา... ดูปะการัง... ฝนฟ้าเริ่มไม่เป็นใจให้เราซะแล้วน้อง ๆ เอย...มืดมาเชียว...

ก่อนลงดำน้ำ... พี่สามารถพร้อมครอบครัวที่มาถึงที่พักตั้งแต่เช้า... แสนใจดีขนปลามาให้พวกเราได้ทำปล่อยกัน 284 ตัว เพื่อถวายเป็นพระราชกุศลแด่ในหลวง.... อิ่มใจ... หัวใจพองโต... (สุขใจ)... กันทั่วหน้า...

แม้น้ำจะขุ่น (มาก ๆ) แต่ก็ยังพอให้น้อง ๆ ได้มองเห็นปลาเล็ก ปลาน้อย ในทะเล (จริง ๆ ) ตัวเป็น ๆ ไม่ใช่ในอ่างบัว... ในตู้ปลา... หรือในทีวี...

กายสัมผัสน้ำ... ใจสัมผัสธรรมชาติ... เวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว.... 1 ชั่วโมงผ่านไป... ความมืดของเมฆฝน... และน้ำทะเลที่ขึ้นเอา ขึ้นเอา...

ความหนาวเย็นเข้ามาเยือนผิวกายน้องและพี่ ๆ ขึ้นกันเถอะน้อง ๆ ... เหมือนต้อนปูใส่กระดงกันอีกแล้ว...

และแล้วถ้ำมรกตที่คาดว่าอาจจะไม่สามารถเข้าไปได้... ก็เข้าไปไม่ได้จริง ๆ.. แม้พี่ ๆ จะผิดหวังกับความงามที่อยากให้น้อง ๆ ได้เห็น

แต่...ท้องทะเลก็ไม่ใจร้ายใจดำจนเกินไป... ขณะนั่งเรือกลับฝั่ง... เหล่าแมงกะพรุน (นับร้อยตัว) นำตัวผ่านขอบเรือแบบประชิดให้น้อง ๆ ได้เห็นกันเต็ม ๆ จากทีละตัว... สองตัว... นับสิบ... หลายสิบตัว... จนเกือบร้อยตัว.... เหมือนมาปลอบใจ...

แม้เจ้าจะไม่เห็นในสิ่งที่พี่อยากให้เห็น... แต่น้อง ๆ ได้ก็เห็นสิ่งที่พี่ไม่คิดว่าจะได้เห็นนะคะ... ธรรมชาติจัดสรร... มิใช่มนุษย์จัดหา...

ขึ้นฝั่งอาบน้ำอาบท่าแปะแป้งสวยงามมานั่งระบายสีเสื้อค่ายฯ กันดีกว่า...

ถึงเวลาแสดงฝีไม้ลายมือ... ของทั้งน้อง ๆ ครูพี่เลี้ยง และเหล่าพี่เลี้ยง SOS และทีมพี่เลี้ยงสนับสนุนกันแล้ว...

งานนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครจะเสร็จใคร... แต่ที่แน่ ๆ มีพี่เลี้ยงบ้างคนกลับมานั่งทำต่อในห้องนอนเพราะทำการบ้าน (ระบายสีเสื้อ) เสร็จไม่ทันส่งค่ะ...

ก่อนส่งน้องนอนคืนนี้... พี่โป้ได้สรุปให้ความรู้... เหตุและผล และสร้างความตระหนัก... ในการที่เยาวชน และพวกเรา (ทุกคน) ควรจะรักษ์ทะเล...

[ดอกหญ้า]

เช้าอีกหนึ่งวัน...

วันนี้แล้วน้อง ๆ ที่น่ารักจะได้ใช้กำลัง (ที่เหลืออยู่) เต็มที่กับการปลูกป่าชายเลนและพาเรือคายัคกันนะคะ.... ความหวังของพี่ ๆ ก็คือแรงของน้อง ๆ เนี่ยละค่ะ (ฮิ ฮิ...)

ระหว่างรอขนเรือคายัคและผูกเชือกประมาณ 1 ชั่วโมงนั้น... พี่เลี้ยงต้องงัดความสามารถทุกกระบวนท่ามาถ่วงเวลาที่รอเรือ... เล่นเกมไปประมาณ 7 -8 เกม, ดูใบไม้ ใบหญ้าจนน้อง ๆ คงรู้จักต้นไม้ทุกต้นในรีสอร์ทเป็นอย่างดี... ลงเรือได้แล้วจ้า...

อุปสรรคแรกก็เริ่มต้นค่ะ.... พี่น้อยตะโกนว่า “เชือกเรือคายัคขาดค่ะ” เอาละซิ... รอผูกเชือกเรือกันประมาณ 15 นาที เรือหางยาวก็พาเรามาปากอ่าว...

ผิดแผนแรกก็มาแล้วค่ะ คือ พี่น้อย+พี่จ๋อมบอกว่า “พี่ ๆ ค่ะ รับน้องลงเรือคายัคพายไปอีกด้านหนึ่งด้วยนะคะ...” เมื่อได้รับคำสั่ง... พี่ ๆ น้อง ๆ ปฎิบัติค่ะ (ครับ) ... แบ่งจัดสรรให้ครบจำนวนคนและเรือ...

“พี่น้อยลงเรือแล้วใครจะไปกับพี่น้อยมั่งค่ะ” ผลปรากฎน้องยกมือ 2 คน... “พี่น้อยขารับน้องไป 2 เลยแล้วกันนะคะ... ตัวเล็ก ๆ เบา ๆ ค่ะ...”

และแล้วเหล่าเรือ (คายัค) ก็พายกันไปเป็นขบวนเข้าสู่ป่าชายเลน... ต้นโกงกางนับพันต้น... ฟ้าเปิด... น้ำใส... พี่พาย... น้องพาย...(มากกว่าพี่)... รอยยิ้ม... เสียงหัวเราะ...(เวลาเรือล่มน้ำตื้น)... กับกำลังแรงที่กำลังจะหมด... (แฮะ แฮะ...)

ไชโยออกเห็นทะเลแล้ว... เสียงดีใจของพี่หรือเสียงน้องกันแน่เนี่ย... รอดแล้ว.... เหนื่อยกันมา 1 ยก... ไปกินข้าวกลางวันกันดีกว่า...

เรือหางยาว 3 ลำพาเหล่าผู้หิวโหยมาถึงที่แต่ยังไม่ถึงฝั่ง... พี่และน้องต้องค่อย ๆ เดินฝ่าคลื่นไปกินข้าวกันบนฝั่ง... ผัดซีอิ้ว... น้ำจีน (น้ำยาใต้)... น่องไก่... ตบท้ายด้วยไอติมคนละแท่ง...

ผิดแผนต่อมาคาดว่าจะได้ลงเรือไปปลูกป่า... น้ำขึ้นค่ะน้ำขึ้นยังไปไม่ได้... พี่จ๋อมและเหล่าจอมยุทธฯ 1 กำลังพลก็พากันโต้คลื่นขึ้นเรือไปนำต้นไม้ของพวกเราไปไว้ที่เหมาะสม ในการปลูก... ส่วนทางนี้กิจกรรมลันล้าต่อไป...

เห็นน้องบางคนนั่งก่อทรายกองเล็ก ๆ กัน... เข้าแผนการของพี่แล้วน้องเอย... น้อง ๆ ค่ะ (ครับ) แต่ละกลุ่มมาก่อกองทรายแข่งกันดีกว่า... มี 3 รางวัลให้นะ... 1. รางวัลคิดสร้างสรร 2. รางวัลความสวยงาม และ 3. รางวัลคิดได้ไง...

และแล้วก็ถึงเวลากองกำลัง 3 กองทัพ... ก่อร่างสร้างเมืองกันแล้ว... งานนี้แล้วแต่จิตนาการของน้อง ๆ กันเลยค่ะ... เพราะพี่ก็มีภาระต้องสร้างสรรอีกกองหนึ่งเหมือกัน... รูปอะไรรอดูกันนะคะ...

“พี่ ๆ ค่ะ (ครับ) รีบมาดูกองทรายของหนูด้วย... ก่อนที่มันจะหายไปกับน้ำทะเลที่กำลังจะขึ้น...” ก็น้อง ๆ เล่นก่อกันซะใกล้ทะเลเนี่ย...

เอาตัดสินก็ตัดสิน... ผลการตัดสิน........... (พี่ ๆ ตามหาดูจากภาพถ่ายเองนะคะ)...

เสร็จแล้ว พี่ติ๋ว, พี่ราชนำทีมให้งานน้อง ๆ และเหล่าพี่เลี้ยงค่ะ... “น้อง ๆ ค่ะหาดที่เราขึ้นมาทานข้าวเนี่ยมันมีสิ่งแปลกปลอมจากธรรมชาติเยอะมาก... เห็นกันไหมค่ะ... เรามาช่วยกันเก็บรวบรวมดูซิว่าเยอะแค่ไหน...”

ขยะนั่นเอง... คนละไม้... คนละมือ... กลุ่มละกอง... กลุ่มละถุง... สะอาดขึ้นมาทันตาเห็นค่ะ... เราช่วยกันเอาไปทิ้งลงถังขยะกันจะดีกว่ามาทิ้งบนหาดทรายนะคะ...

เก็บกวาดหาดทรายกันแล้ว.... ไหน ๆ ก็ ไหน เปียกปอนกันอยากเล่นน้ำทะเลเต็มที่... เอาน้อง ๆ ลุย... ดำผุด... ดำว่าย... โต้คลื่น...

ไม่นานเท่าไร... พี่จ๋อมและทีมงาน ก็กลับมาพร้อมเรือและพาพวกเราไปปลูกป่าชายเลน (ต้นโกงกาง) กันค่ะ ณ บริเวณหาดของราชมงคลฯ

พี่ ๆ สนุกกับการฉีกถุงพลาสติกดำที่ห่อต้นไม้มา... น้อง ๆ ก็สนุกกับการขุดหลุมและนำต้นไม้ลงไปปลูกในหลุม...

แป๊บเดียว.... พื้นที่โล่ง ๆ ก็เต็มไปด้วยต้นโกงกางนับร้อยต้น... พร้อมความหวังว่าเจ้าคงเติบใหญ่ในวันข้างหน้า...

นั่งเรือกลับกันดีกว่า... นั่งไปนั่งมา....

พี่น้อย,พี่จ๋อม... “น้อง ๆ เหนื่อยกันไหม...” “ ไม่ค่ะ (ครับ)...” “งั้นพายเรือกลับกันดีกว่านะ...” จริงหรอ... เสียงใครหว่า...

เอาลุย.... พี่พาย.. น้องพาย...น้องพาย... พี่ไม่พาย... ไม่ใช่ ๆ พี่พายด้วยค่ะ... ไชโย... ถึงฝั่งแล้ว... ลุ้นสุด ๆ...

ขอบคุณพี่น้อยและพี่จ๋อมมาก ๆ นะคะ... เห็นว่าพี่ทั้งสองเหนื่อยและกินแรงพี่ ๆ ไปเยอะสำหรับกิจกรรมของวันนี้... เหนื่อยกาย (พายเรือรับเด็กทั้งขาไปและขากลับ), เหนื่อยใจ (อุปสรรคและปัญหาเฉพาะหน้าในวันนี้)... love love ค่ะ...

หลังทานข้าวเย็นพี่น้อยได้บอกเล่าและสรุปเรื่องราวทะเลไทยให้กับน้อง ๆ พี่ ๆ ได้รับรู้อีกครั้ง..... จากกิจกรรมและท้องทะเลที่พวกเราได้รู้จักมา 3 วัน (เต็ม ๆ).... อะไรที่เคยมีอยู่ในทะเล... อะไรที่กำลังเปลี่ยนไปจากทะเล... และอะไรที่กำลังจะหายไปจากทะลไทย... และสิ่งสุดท้าย... อะไรหรือวิธีไหนที่พวกเราจะช่วยกันรักษ์ทะเล .... (สำหรับตัวเอง... คงทำได้แค่พยายามสร้างจิตใจที่รักษ์ทะเลให้กับทุกคน... เพราะถ้าเรารัก... เราคงไม่คิดทำลาย... )

ความสุขวันนี้จบด้วยการ “การบายศรีสู่ขวัญ” น้อง ๆ จากพี่ผู้เริ่มต้นรักษ์ทะเลค่ายฯ นี้ ...พี่น้อย+พี่จ๋อม...

[ดอกหญ้า]

วันที่จะกลับบ้าน...


เช้าตรู่ของวันก่อนกลับ... พี่ราชนำน้อง ๆ พี่ ๆ สุนทรีย์ด้วยการเขียนไปรษณียบัตรและวาดรูปส่งให้ตัวหรือใครก็ได้...

มุมส่วนตัว... สวยไม่สวย... ก็สวยในสายตาเจ้าของ card ค่ะ...

ระหว่างทุกคนวาดรูปทำ card อยู่... เสียงกระซิบจากพี่เลี้ยงคนหนึ่งบอกทีมงานว่า... น้องคนหนึ่งหากระเป๋าไม่เจอค่ะ... แล้วในกระเป๋ามีอะไรบ้างค่ะ... ถามน้องบอกว่ามีกระติกน้ำอย่างเดียว... เอ้าทีมงานช่วยกันหาค่ะ...

ในห้องก็ไม่มี... ร้านอาหารก็ไม่มี... ถามบนเรือก็ไม่มี... สรุปเอาชุดสำรองที่เหลือให้น้องไปแล้วกันค่ะ...

ก่อนขึ้นรถ... อย่าลืมใส่เสื้อตัวที่ระบายสีกันด้วยนะคะ...

และแล้ว... มีเสียงพร้อมน้ำตาของน้อง... พี่ค่ะเสื้อหนูอยู่ในกระเป๋าที่หาไม่เจอด้วยค่ะ... จนปัญหาค่ะทีนี้... น้ำตาก็ไหลไม่หยุด...

น้องเอย... ไม่เป็นไรเดี๊ยวพี่มีเสื้อสำรองให้ค่ะ...

แต่ก่อนที่น้องเปลี่ยนเสื้อสำรอง... ก็มีเสียงตะโกนว่า... เจอกระเป๋าแล้ว... มันโดนกระเป๋าใบใหญ่อีกใบหนึ่งทับอยู่... รอยยิ้มเริ่มกลับมาพร้อมความโล่งใจของพี่...

โถเอย... เสียน้ำตาไปหลายปี๊บเลยน้อง...

ก่อนขึ้นรถกลับก็ไม่ลืมพาน้อง ๆ พี่ ๆ ไปสวัสดีคุณยายเจ้าของที่พักแสนใจเลี้ยงดูปูเสื่อพวกเรา...

นั่งรถไปดูความหลากหลายของปลาและการแสดงของแมวน้ำ, สิงโตทะเล (ใช่ไหมค่ะพี่ SOS) ที่ราชมงคลฯ

ข้าวกลางวันที่ร้านเลตรัง (มื้อนี้กินข้าวเหนียว, ส้มตำ, ไก่ทอด+อาหารทะเล)

บ่ายพาน้อง ๆ ไปเดินสวนพฤกษศาสตร์ทุ่งค่ายฯ ประทับใจกับการเดินบนสะพานเชือกดูไม้เรือนยอดสุดสูง ซึ่งโดยปกติจะไม่ได้เห็นจริง ๆ น้องถามเรื่องต้นไม้ต้นเล็ก ๆ บนต้นไม้ต้นใหญ่ ๆ ที่มีโอกาสได้เห็นน้อยมาก เพราะมันอยู่บนไม้เรือนยอดอย่างนี้ ชอบมากค่ะ...

เมื่อมาถึงสถานีรถไฟยังมีโปรแกรมแถมจากผู้ใหญ่ใจดีเหมารถสองแถว (เล็ก) พาไปตระเวนไหว้พระ, สักการะอนุสาวรีย์ผู้ที่มีความสำคัญของจ.ตรัง, และสุดท้ายพาไปเที่ยวบ้านคุณชวน (อดีตนายกรัฐมนตรี) ก่อนพากลับมาส่งที่สถานีรถไฟ กินโรตีกรอบ+ไก่ย่าง...

อำลาจ.ตรังด้วยภาพถ่ายหมู่ที่สถานีรถไฟ จ.ตรัง พร้อมไหว้ขอบคุณ และโบกมือลาผู้ใหญ่ใจดีที่มาส่ง... จนรถไฟเคลื่อนขบวนออกกันเลยทีเดียว...

พี่น้อย, พี่จ๋อม, พี่เจ้าของร้านเลตรัง (ทุกท่าน), และท่านอื่น ๆ ที่ต้องขออภัยหากไม่ได้เอ่ยนามเพราะตัวเองเป็นคนความจำชื่อไม่ค่อยเก่งค่ะ... แต่มีความรู้สึกที่ดีค่ะ... อบอุ่นค่ะ...

ส่วนบนรถไฟคงไม่ต้องบรรยายเพราะหลังจากอยู่ด้วยกันมา 5 วัน ความวุ่นวายและห่าง ๆ ในวันแรกกลับเป็นความวุ่นวายที่แนบสนิทพูดคุยกันรู้จัก (เกือบทุกคน) แม้จะจำชื่อไม่ได้แต่ก็ไม่มีเดินผ่านโดยไม่ทักทาย... คุยเล่น... ตลอดระยะทางและเวลา... ที่หมดลงบนที่นอนของแต่ละคน...

[ดอกหญ้า]

เช้าวันบ๊ายบาย...

ตีห้าแล้ว... น้อง และ... พี่ตื่นเตรียมตัวส่งน้องได้แล้วจ้า....

พี่ติ๋วทำหน้าที่ปลุกทุกคนในวันนี้อีกครั้ง... อาการงัวเงีย... ทั้งพี่ และน้อง...

เสร็จภาระกิจส่วนตัวก็พร้อมหน้าพร้อมตาพูดคุยเฮฮาก่อนโบกมือลา...

อารมณ์การร่ำลาไม่จำเป็นต้องจากกันด้วยน้ำตาเสมอไป... รอยยิ้มให้กัน... กับความหวัง... และอนาคตของเธอ... พี่ ๆ จะคอยดูอยู่ (อย่างห่าง ๆ)...

ขอให้ลงรถไฟไปกับรอยยิ้มนะคะ (ครับ)...

กอดลาน้องทุกคนอีกครั้ง... บายจ้า... ความเงียบ... ความสงบ... ตามมาด้วยการกลับไปทำหน้าที่... การทำงานประจำของพี่เลี้ยงแต่ละคน...

แม้ใบหน้าจะเห็นชัดจนเพื่อนที่ทำงานเห็นถึงความง่วนของเรา...

แต่ใจพี่ก็เต็มไปด้วยความสุข..

[ดอกหญ้า]

จากวันแรกพบถึงวันร่ำลา (แต่ไม่ลาจาก...)

สุข... สนุก... เหนื่อย... อุปสรรค... ปัญหา... ฯลฯ อื่นใด ย่อมมีและพบเสมอ...

แต่... รอยยิ้ม... เสียงหัวเราะ... คำพูด (พูดไม่หยุด)... คำถาม (ถามได้ทุก ๆ เรื่อง) ...

ท่าทางกวน ๆ... บวกกับความซนเฉพาะตัวของเด็ก ๆ ... และ

เสียงร้องไห้บนคราบน้ำตาของเด็ก...(ที่หาเสื้อที่ตัวเองระบายสีไม่เจอ... แต่ก็มาเจอก่อนขึ้นรถนาทีสุดท้าย... ในที่สุดก็กลับกลายเป็นรอยยิ้ม...
ลบข้อแม้ทุกสิ่งอย่าง...

และเป็นยาชูกำลังกาย และใจ... ให้พี่เลี้ยง sos และตัวเอง....

เดินหน้าต่อไป... นะคะ...

[ดอกหญ้า]

ขอขอบคุณพี่น้อย, พี่จ๋อม ที่ริเริ่มกิจกรรม... ให้โอกาสครั้งหนึ่ง... ของทั้งเด็ก... และตัวฉันเอง...


ขอขอบคุณผู้สนับสนุน (กำลังเงิน, กำลังกาย, กำลังแรง, กำลังของ และแม้แต่กำลังใจ) เบื้องหลังทุก ๆ คน...


ขอบคุณน้อง ๆ, คุณครูพี่เลี้ยง, พี่เลี้ยง sos สำหรับรอยยิ้มที่เกิดขึ้น


ขอบคุณท้องฟ้า ท้องทะเล ขุนเขา หมู่ปลา สัตว์น้ำ ต้นไม้ ทั้งในท้องทะลและพื้นดิน....


สุดท้าย... ขอบคุณนะคะ... ธรรมชาติ... ของพวกเราทุก ๆ คน...