มิงกะลาบา...จากมัณฑะเลย์สู่เมืองเอกแห่งรัฐฉาน

[สายชล]

ฟักแม้วที่นี้ใหญ่ได้ใจ แต่มะเขือยาวกลับเล็กๆบิดๆเบี้ยวๆชอบกลค่ะ...






ส่วนผลไม้ ก็เป็นผลไม้พื้นๆ ซึ่งน่าจะนำเข้ามาจากจีนมากกว่าจะเป็นผลผลิตของเมืองนี้ ส่วนสตรอเบอรี่ที่ได้ยินว่าเป็นผลไม้เลื่องชื่อของที่นี่ ก็ยังไม่มีวางขายให้เห็น






เมืองนี้ได้ยินว่ามีการปลูกดอกไม้เมืองหนาวได้ดี มีผลผลิตมาก จนส่งไปขายที่เมืองอื่น ทั่วประเทศ แต่ที่ได้เห็นวางขายอยู่นั้น มีแต่ดอกเบญจมาศและดอกเมย์เมียว (คล้ายๆดอกเบญจมาศ แต่เล็กกว่า)

[สายชล]

ดอกมะลิที่นี่ก็มี แต่หน้าตาเหมือนดอกมะลิป่า หรือ มะลิวัลย์ ที่ถูกนำมาร้อยหัวร้อยท้ายด้วยด้ายเป็นสาย ยาวราวครึ่งฟุต แล้วนำมามัดรวมกัน 4-5 เส้น ขายเหมือนพวงมาลัยบ้านเรา





พวกน้องๆจากศิลปากร นำโดยน้องปอ ดูจะสนใจอาหารสดของที่นี่มากกว่าค่ะ ได้ยินมาว่า ขนมจีนของที่นี่อร่อยถูกใจมาก รวมทั้งถั่วทอด แป้งทอด และข้าวเหนียว

[สายชล]

แสงทองเริ่มจับขอบฟ้า...แม่ค้าก็เริ่มทยอยเก็บของที่วางขายเกลื่อนกลาดอยู่กลางถนน










ที่ต้องรีบเก็บของ ก็เพราะมีรถยนต์และจักรยานยนต์เริ่มเข้ามาวิ่งบนถนน แล้วระดมบีบแตรไล่แม่ค้าและคนซื้อดังลั่นไปหมด

[สายชล]

ตลาดเริ่มวาย...แล้วจะอยู่ไปใย ไม่มีอะไรจะให้ดูแล้วค่ะ






เราเดินย้อนกลับไปทางที่เดินมา ถนนหนทางยังเงียบสงบ ไม่เหมือนกับเมื่อเย็นวานที่สับสนวุ่นวาย






หอนาฬิกาตื่นทั้งวันทั้งคืน เพื่อรับใช้บ้านเมืองและชาว พิน อูล วิน...ดูเวลาใกล้จะหกโมงเช้าแล้ว ท้องฟ้ายังสลัวมัวซัวอยู่เลยค่ะ






ร้านค้าทั่วไปยังไม่เปิดทำการ...

[สายชล]

ประตูสุเหร่าก็ยังไม่เปิด






ถ้าสายๆ คงถ่ายภาพสุเหร่าโดดๆอย่างนี้ไม่ได้ เพราะรถราแลผู้คนคงขวั่กไขว่ไปมา (เหมือนสายไฟที่ระโยงระยาง เหมือนใยแมงมุม)






และแล้วไม่นาน....การจรจรเริ่มสับสนวุ่นวาย

[สายชล]

ใกล้เวลานัดหมายทานอาหารเช้า ตามสไตล์ชาว พิน อูล วิน...เรารีบเดินไปที่ร้านน้ำชาเจ้าดังที่สุดของเมือง ชื่อติดหราว่า "๋Myitt Tathit Tea Shop" ร้านนี้อยู่ห่างจากสุเหร่าเพียง 50 เมตร และ อยู่ประชิดติดหลังโรงแรมที่เราพักนั่นเอง

ยังไม่ทันจะเจ็ดโมงดี ร้านก็แน่นแล้วค่ะ ที่เห็นอยู่นี่แค่หนึ่งในสามของร้านเท่านั้นค่ะ...คนหน้าตาแปลกปลอมนั่น พยายามบอกเราว่าเป็นทหารเก่าของเมือง พูดมาก(แบบไม่รู้เรื่อง)ซะจนเราต้องย้ายโต๊ะหนี






อาหารทะยอยมาแล้วค่ะ...เห็นแล้วนึกว่าอยู่ในเมืองแขก เพราะมีทั้งโรตี นาน กะหรี่ปั๊บ แกงถั่วที่เรียกว่า "ดาล (Dal)"





ที่ถูกใจมาก....โรตีราดเนย ได้นมข้นมาจิ้มด้วย ยิ่งอร่อยเหาะไปเลยค่ะ

[สายชล]

คนชอบอาหารแขกอย่างสายชล รับประทานไปยิ้มไป น้องๆที่ร่วมโต๊ะคนอื่นๆก็เคี้ยวกันตุ่ยๆเลยค่ะ





ทานอาหารที่นี่ ต้องสั่งชามาดื่มแก้เลี่ยน เพราะรสชาติกลมกล่อม ถ้าสั่งกาแฟ จะได้เนสกาแฟ Three in One มาดื่มให้เสียอารมณ์





ทานเสร็จก็แยกย้ายกันไปเข้าห้องน้ำในโรงแรมของใครของมันให้เรียบร้อย เพราะเดี๋ยวจะต้องไปขึ้นรถไฟเดินทางยาวไกลทีเดียวค่ะ...

[สายชล]

สถานีรถไฟ พิน อูล วิน (Pyin Oo Lwin)


แปดโมงเช้า....ล้อรถเริ่มเคลื่อน ไม่นานนักก็ถึงสถานีรถไฟ พิน อูล วิน ที่เก่าแก่ ซึ่งได้ยินว่าจะถูกรื้อทิ้ง เพื่อสร้างใหม่ให้ใหญ่โตมโหฬาร

เป้าหมายหลักของการใช้บริการรถไฟของพม่าครั้งนี้ก็คือ การเดินทางไปชมความมหัศจรรย์ของ สะพานรถไฟก๊กเต๊ก หรือ ก๊อกเต๊ก (Gokteik) ซึ่งเป็นสะพานรถไฟที่ยาวที่สุด สูงที่สุดและเก่าที่สุดของประเทศพม่า แถมยังได้ครองตำแหน่งสะพานรถไฟที่สูงที่สุดในอาเซียน และเป็นอันดับสองของโลก และปลายทางก็คือเมือง สีป่อ (Hsipaw) หรือ เมืองธีบอ (Thibaw) เมืองท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงของรัฐฉาน (Shan State)

หลังถ่ายภาพรวมหน้าสถานีรถไฟแล้ว เราก็แยกย้ายกระจัดกระจายไปถ่ายภาพสถานี เดินเล่น และซื้อหาของกินของใช้เล็กๆน้อยในตลาดสดหน้าสถานี...สายชลเลือกไปถ่ายภาพสถานี และวิถีชีวิตของผู้คนที่เดินไปเดินมาอยู่แถวๆสถานีรถไฟค่ะ

สถานีรถไฟฟ้าแห่งนี้ อยู่เหลือระดับน้ำทะเล 3,506 ฟุต หรือราว 1,062 เมตร





เขาเขียนว่าอะไรบ้างก็ไม่ทราบได้ค่ะ..

[สายชล]

โครงสร้างภายในสถานี ดูโปร่งโล่งสบาย...เห็นแล้วเสียดายที่จะถูกรื้อทิ้ง






ในช่วงฤดูหนาว ที่นี่คงเย็นมาก จึงต้องมีเตาผิงแบบฝรั่ง ไว้ในห้องที่ทำการพนักงานรถไฟ






ส่วนที่พักผู้โดยสาร เปิดโล่ง เย็นสบายดี แต่ช่วงฤดูหนาว ลมเย็นๆโชยมา คงจะหนาวน่าดู

[สายชล]

ต้นสนสูงใหญ่ ขนาดต้องแหงนหน้ามองยอด คงจะอยู่เคียงข้างสถานีแห่งนี้มานาน เมื่อสถานีถูกรื้อทำลาย ต้นสนใหญ่จะยังยืนอย่างสง่างามเหมือนในยามนี้ไหมหนอ






ตู้ไปรษณีย์เก่าแก่อยู่คู่สถานีมานาน ก็น่าจะถูกย้ายออกไป






นั่งคอยคุณสายน้ำและพวกเราเกือบทั้งกลุ่ม ที่ออกไปเดินเล่นและซื้อของในตลาดค่ะ...