มิงกะลาบา...จากมัณฑะเลย์สู่เมืองเอกแห่งรัฐฉาน

[สายชล]

ส่วนกลุ่มที่ไปเดินเที่ยวในตลาด เพลิดเพลินกันมากค่ะ...





ที่นี่มีสินค้าขายหลายชนิด....ทั้งพืชผักผลไม้ ของสดและของแห้ง

[สายชล]

ดอกไม้ที่เราได้เห็นในตลาดสดยามเช้า ก็มีให้เห็นที่ตลาดแห่งนี้





เณรน้อยมาบิณฑบาตในตลาด





ขายปลาแบบแบกะดิน

[สายชล]

เจ้าหนูน้อยปะแป้งทานาคา จนหน้าลายพร้อย นั่งเฝ้าของอยู่อย่างหงอยๆ....หน้าตาคมคายเชียวเจ้าหนู

ในบ้านของชาวพม่าจะต้องมีท่อนไม้ทานาคา (Thanakha)วางอยู่ทุกครัวเรือน ทานาคาเป็นเครื่องประทินผิวแบบโบราณที่ยังคงมีศักยภาพในสังคมปัจจุบันและได้พัฒนาต่อยอดเป็นเครื่องสำอางขายทั้งในประเทศเมียนม่าร์และประเทศใกล้เคียง


เมื่อจะนำมาใช้ ก็จะฝนเนื้อไม้ที่มีสีขาวนวลจนถึงเหลืองกับน้ำเล็กน้อยบนแผ่นหินกลมที่มีร่องใกล้ขอบให้น้ำส่วนเกินไหลออกมา จะมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ใช้ทาผิวหนัง ทำให้ผิวเนียนสวยลดความมันบนใบหน้า แต่ไม่ทำให้ผิวหน้าแห้ง ลดรอยเหี่ยวย่น ป้องกันผิวหน้าจากแสงแดด ป้องกัน และรักษาสิว ฝ้าด้วย (ขอบคุณข้อมูลจาก http://www.pharmacy.mahidol.ac.th/th...8%A7%E0%B8%A2/)

ต้นทานาคาที่ถูกขนมาขายที่ตลาด ให้ผู้สนใจจะนำไปปลูก...อยากจะปลูก แต่ไม่ทราบจะขนกลับบ้านอย่างไรค่ะ





จะใช้รถคันนี้ขนต้นทานาคากลับบ้าน....แต่คงอีกนานกว่าจะถึงนะคะ

[สายชล]

ในบริเวณสถานี ทั้งผู้โดยสาร คนมาส่ง และคนขายของ เข้านั่งๆเดินๆกันขวักไขว่...สาวพม่าเดินขายดอกไม้และพวงมาลัยไปทั่วสถานี






มีหนูน้อยคนหนึ่งซบอยู่บนบ่าพ่อ หน้าตาน่ารักน่าเอ้นดู ประแป้งทานาคาขาวผ่อง






ตรงข้ามสถานีเป็นหมู่บ้านใหญ่ มีคนเดินข้ามทางรถไฟมาฝั่งสถานีอยู่ไปมา

[สายชล]

คุณสายน้ำและพวกเราที่ไปเดินในตลาด เริ่มทะยอยกลับมาในสถานี ก่อนรถไฟจะมา ขอเวลาสำหรับนางแบบและตากล้องกันหน่อย....น้องปอ ขอเป็นทั้งตากล้องและนายแบบ






ส่วนน้องเตย...ดอกเตอร์สาวแห่งศิลปากร ขอใส่ผ้าซิ่นเป็นนางแบบสาวพม่า






เกรงจะไม่รู้กันว่าเคยมาที่นี่ ขอสักภาพนะคะ...

[สายชล]

รถไฟมาถึงแล้วค่ะ...





แต่ยังมีการเปลี่ยนเอาตู้สินค้าสองตู้ออก แล้วนำตู้โดยสารสองตู้มาแทนที่ เราต้องคอยต่อไปอีกหน่อย






โอกาสสุดท้าย สำหรับผู้โดยสารที่หิวโหย...ที่นี่ใช้กล่องโฟมและถุงก๊อบแก๊บใส่ข้าวและอาหารค่ะ

[สายชล]

ดู้โดยสารสองตู้ถูกนำมาต่อเชื่อมเสร็จแล้ว ถึงเวลาปีนขึ้นไปนั่งแล้วค่ะ มีฝรั่งต่างชาติและชาวพม่าขึ้นไปนั่งบนตู้โดยสารร่วมกับพวกเราที่โชคดีได้ที่นั่งกลางขบวนรถ...

ยกเว้นสองสายวัยชราที่ขึ้นไปบนรถช้าไปหน่อย เลยได้ที่นั่งท้ายตู้ที่เป็นม้านั่งเดี่ยว แต่ก็นับเป็นโชคดีที่ไม่ต้องนั่งประจันหน้ากับใคร ไม่ต้องนั่งหันหลังให้หัวรถ ที่จะทำให้เมารถ(ไฟ)ได้ และที่นั่งที่เหมือนที่นั่งชั้น 3 ของไทย ก็นั่งได้สบายๆ และสะอาดทีเดียวค่ะ

ถ้าสองสายต้องนั่งด้วยกันสองคนบนม้านั่งเดียวกัน คงจะต้องนั่งเบียดชิดติดกันเพราะบั้นท้ายดินระเบิดทั้งคู่ และเก้าอี้อาจจะหักได้ เพราะน้ำหนักสองคนขาดอีก 20 กว่ากิโลก็ร่วม 200....

[สายชล]

กว่ารถจะเคลื่อนออกจากสถานีได้ เราต้องขึ้นไปนั่งรออยู่บนรถไฟได้พักใหญ่..






เพียงรถไฟเริ่มเคลื่อนตัวชึ่กชั่กออกจากสถานี ก็เริ่มออกอาการโยกซ้ายโยกขวา กระดกหน้ากระดกหลัง ขนาดนั่งอยู่ตัวยังโยกไปโยกมา ถ้ายืนละก็ โอกาสจะหกล้มมีสูงทีเดียวค่ะ

สองข้างทางเป็นทุ่งนา ไร่ข้าวโพด ไร่อ้อย แปลงผัก สลับกันไปมา แต่มีต้นบัวตองสูงใหญ่ที่เริ่มออกดอกตูมๆ สลับกับต้นหญ้าอื่นๆขึ้นสูงจนบังวิวข้างทางเป็นช่วงๆ แถมยังมีต้นที่ขึ้นประชิดติดรางรถไฟมากๆ ขนาดที่ตัวรถไฟแล่นไปตัดใบไม้ฉับๆ เศษใบไม้ปลิวว่อนเข้ามาในตัวรถไฟ ติดตามเสื้อผ้าหน้าผมของเราเกือบตลอดเวลา เป็นบรรยากาศที่เราคงไม่ได้พบเจอในเมืองไทย หรือที่ไหนๆอย่างแน่นอนค่ะ...

ช่วงที่ใกล้สถานีก็จะดีหน่อย ที่ต้นไม้ใบหญ้าข้างทางถูกถางออกไป จนดูโล่งสะอาดตา...

[สายชล]

ถ้าช่วงไหนที่ไม่มีต้นบัวตองหรือต้นหญ้าบังวิว ก็นับเป็นโชคดีที่เราจะได้เห็นวิวสวยๆค่ะ...

[สายชล]

เรือกสวนไร่นาที่รถไฟแแล่นผ่าน มีทั้งที่ยังขึ้นเขียวขจี ที่รอเก็บเกี่ยว และ เก็บเกี่ยวไปแล้ว