มิงกะลาบา...จากมัณฑะเลย์สู่เมืองเอกแห่งรัฐฉาน

[สายชล]

สายชลนั่งรถไฟเมืองพม่าแล้ว เลยรู้ว่าทำไมเขาเรียกรถไฟว่า "ม้าเหล็ก" เพราะวิ่งเหมือนม้าวิ่งจริงๆ รถไฟขบวนนี้เป็นรถไฟหวานเย็น คือจอดทุกสถานี แต่แล่นเหมือนม้าพยศ คือผงกหน้าผงกหลัง แถมสะบัดซ้ายสะบัดขวาอีก...


สถานีรถไฟระหว่างทาง เล็กๆแต่น่ารักดีค่ะ...

[สายชล]

วิถีชีวิตสองข้างทาง น่าสนใจและน่ารักดีค่ะ...

[สายชล]

ใกล้เที่ยง.... คุณสายน้ำและพวกเราหลายคนเริ่มจะหิว พอดีรถไฟจอดที่สถานีหนองเขียว ที่น้องอาร์ตและน้ออุ๋ยเคยเล่าว่า มีอาหารพื้นเมืองอร่อยๆห่อใบตองขาย ให้เรารีบลงไปซื้อ เพราะมีเวลาเพียง 5 นาที เท่านั้น

พอรถไฟจอดสนิทแล้ว น้องอุ๋ยก็นำคุณสายน้ำและน้องๆกระโดดลงไปซื้ออาหารทันที แต่คนขายที่นี่ได้พัฒนาไปแล้ว แทนทีอาหารจะใส่ใบตองขาย กลายเป็นใส่กล่องโฟมและถุงก๊อบแก๊บไป ...

พวกเราไปรุมซื้ออาหารกัน เมื่อแม่ค้าทำไม่ทัน น้องอุ๋ยก็ลงมือช่วยตักขายด้วย แต่เวลาผ่านไป 5 นาที การซื้ออาหารของพวกเราก็ยังไม่เสร็จ จนพนักงานขับรถไฟต้องต่อเวลาให้ แถมยอมให้แม่ค้าขายหมี่ผัด ขึ้นรถไฟตามมาขายต่ออีกด้วยค่ะ

อาหารที่คุณสายน้ำได้มา เป็นข้าวราดน้ำพริกฉาน ผัดผักรวม และไก่ทอด ใส่รวมกันอยู่ในกล่องโฟม ส่วนที่อยู่ในถุงเป็นเส้นหมี่ผัด ค่าอาหารมื้อนี้มีราคา 1,000 จั๊ด หรือ 33 บาท เท่านั้นเองค่ะ คุณสายน้ำทานอาหารทั้งหมดด้วยท่าทางเอร็ดอร่อย จะอร่อยจริงหรือเพราะความหิวก็ไม่แน่ใจ แต่ไม่นานก็เหลือแต่เศษหมี่ผัดเพียงเล็กน้อย...

[สายชล]

สะพานรถไฟก๊กเต๊ก (Gokteik)

รถไฟแล่นโขยกต่อไปอีกไม่นาน ก็เริ่มค่อยๆไต่ขึ้นยอดเขา เราเริ่มเห็นหุบเขาที่กว้างและลึกลงไป และอีกไม่นานก็เห็น สะพานรถไฟก๊กเต๊ก (Gokteik) อยู่ลิบๆ

[สายชล]

รถไฟค่อยๆเลี้ยวลดระดับเป็นฟันปลาลงไปเรื่อยๆ... จนในที่สุดก็จอดนิ่งสนิทที่สถานีรถไฟก๊กเต๊ก สะพานรถไฟข้ามหุบเขา โกล์ทวิน Goal Twin ที่ยาวและสูงปรากฏอยู่ต่อหน้า เรากรูกันลงไปเพื่อถ่ายภาพสะพานรถไฟอย่างเร่งรีบ เพราะมีเวลาเพียง 5 นาทีเท่านั้น รถไฟก็จะออก


เราวิ่งไปที่บริเวณใกล้หัวรถจักร แล้วตั้งท่าถ่ายภาพได้เพียงคนละแชะสองแชะ...เสียงหวูดรถไฟก็ดังสนั่นขึ้น เราต้องรีบวิ่งหน้าตั้งกลับไปขึ้นตู้รถไฟ ที่อยู่เกือบตู้สุดท้าย กว่าจะปีนขึ้นไปนั่งบนตู้รถไฟได้ ก็เล่นเอาเหนื่อยหอบ แต่ก็ยังอดไม่ได้ ที่จะยกกล้องขึ้นมาถ่ายภาพสะพานก๊กเตี๊ยกเอาไว้ เท่าที่ยังพอจะมีเวลาให้ถ่ายได้...

[สายชล]

สะพานก๊กเต็ก เป็นสะพานรถไฟที่มีความสูงประมาณ 102 เมตร มีความยาว ประมาณ 689 เมตร สะพานแห่งนี้ถูกสร้างขึ้น เมื่อปี ค.ศ.1901 ผู้รับเหมาก่อสร้างเป็นชาวอเมริกัน ควบคุมการออกแบบโดยวิศวกรชาวอังกฤษชื่อ Sir A.M. Rendel ร่วมกับบริษัท Pennsylvania Steel Company of London

วัตถุดิบในการก่อสร้างเกือบทั้งหมด ถูกส่งมาทางเรือจากอเมริกาถึงท่าเรือย่างกุ้ง และใช้เวลาในการประกอบชิ้นส่วนสร้างสะพานเพียงเก้าเดือน โดยค่าใช้จ่ายในการก่อสร้างสะพานอยู่ที่ 111,200 ปอนด์

[สายชล]

รถไฟเริ่มหักหัวขึ้นไปบนสะพานเหล็กที่สูงชันและยาว โดยไม่มีเหล็กกั้นริม





เมื่อนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง สายชลรู้สึกเหมือนตัวรถไฟกำลังลอยเลื่อนไปกลางอากาศ เพราะไม่มีอะไรมาบังท้องฟ้า






แต่เมื่อโผล่หน้ามองไปมองเบื้องหน้าและเบื้องล่าง ใจสายชลก็เต็นตึ้กตั้กๆด้วยความตื่นเต้นและหวาดเสียว





น้องเตยโผล่หน้ามายิ้มหวาน ให้กำลังใจซึ่งกันและกัน...

[สายชล]

มองลึกลงไปด้านซ้าย...สายชลเห็นเหวลึกที่มีธารน้ำเชี่ยวกรากสีขุ่นข้น ไหลผ่านป่าไม้เขียวขจี หุบเขาแห่งนี้ คือ หุบเขาโกล์ทวิน Goal Twin ที่เป็นเส้นแบ่งเขตแดน ระหว่างเขตมัณฑะเลย์และรัฐฉาน ออกจากกัน


สายชลรู้สึกทึ่งกับความพยายามของมนุษย์ผู้สร้างสะพานรถไฟแห่งนี้ไว้ เมื่อ กว่า 110 ปีก่อน ที่บากบั่นขนวัสดุอุปกรณ์เข้ามาก่อสร้างสะพานรถไฟในหุบเขาและป่าดงดิบแห่งนี้ จนสำเร็จเสร็จสิ้น และคงทนถาวรใช้งานมาได้จนถึงทุกวันนี้....

เมื่อถึงกลางสะพาน เราก็เห็นน้ำตกขนาดใหญ่ ไหลโครมๆลับตาลงไปเบื้องล่าง





ส่วนทางด้านขวา เราได้เห็นสะพานรถไฟไม้เก่าๆ ที่ใช้มาก่อนที่จะสร้างสะพานนี้สำเร็จ...ถึงจะเตี้ยกว่าสะพานที่รถไฟกำลังแล่นอยู่ แต่ก็ดูน่าเสียวไส้พอๆกัน

[สายชล]

สุดสายปลายสะพาน เป็นอุโมงต์ที่ขุดทะลุหินผาไปอีกด้านหนึ่ง ซึ่งเป็นเขตของรัฐฉาน (Shan State)






พ้นจากอุโมงค์ไปแล้ว....เราหันกลับไปมองเบื้องหลัง ก็ได้เห็นภาพของสะพานรถไฟก๊กเต๊กที่สง่างามเป็นครั้งสุดท้าย....ลาก่อน สะพานรถไฟที่สูงที่สุดในอาเซียน และลำดับสองของโลก

[เด็กน้อย]

ยังติดตามชมอยู่คร๊าบบบ