ทุติยบท....สู่แดนดินถิ่นอินคา "จาก โอยันไทตัมโบ ถึง คุสโก"

[สายชล]

ดูๆไปแล้ว...คุ่ยที่นำมาย่าง ขนาดใหญ่พอๆกับลูกหมูหันบ้านเรา แถมหน้าตาก็เหมือนกันมาก และหอมกรุ่น ดูไม่น่ากลัวอย่างที่คิด





ถึงจะดูไม่น่ากลัว...แต่น้องหมอฮวงก็วิ่งหนีไปไหนไม่ทราบ






ในขณะที่พวกเรารุมถ่ายภาพคุ่ยไป กลืนน้ำลายกันไป...






ลงท้ายก็สั่งคุ่ย 2 ตัว เพื่อพวกเราเอง และ เพื่อไกด์และคนขับรถ แต่คุ่ยยังไม่สุกดี น้องก้อยก็เริ่มจะทนไม่ไหว...

[สายชล]

เหลืองได้ที่แล้วคร้าบบบบบ....





อั้มมมมมม.....






ขอมั่งสิจ๊ะ.....






ไกด์ก็ร่วมด้วยช่วยกัน...

[สายชล]

แต่ยังก่อนค่ะ...การจะทานคุ่ยที่นี่ ต้องมีพิธีรีตองก่อนรับประทาน ฉันเห็นแม่ครัว วิ่งมาเก็บผักชีฝรั่ง และเครื่องเทศบางชนิด ที่ริมรั้วสวนแอปเปิลและแพร์ กลางสนามเขียวขจี วางโต๊ะอาหาร ที่คลุมผ้าไว้เรียบร้อยสวยงาม มีร่มสนามกันแดดกางไว้....

เราต้องนั่งรอต่อไปอีก จนกว่ากรรมวิธีการกินคุ่ยจะเริ่มขึ้น...





ลูกแพร์ผลโตในสวน...






ผลแอปเปิลออกลูกดกเต็มต้นที่เล็กนิดเดียว...

[สายชล]

เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง....คุ่ยย่างพร้อมเครื่องเคียงก็ถูกยกออกมาวางที่โต๊ะอาหาร






ดูไม่ออกเลยค่ะว่าเป็นหนูพุกย่าง...เครื่องเคียงซึ่งประกอบด้วยเส้นพาสต้าและมันฝรั่งต้ม ก็น่าทานมาก






คนที่มีความสุขที่สุด...ต้องคนนี้ค่ะ...น้องก้อยสุดหล่อของเรา






ซ้วบบบบบบบบ.....

[สายชล]

น้องติ๋วก็มีความสุขกับคุ่ยย่างมาก...






น้องอ้อย...ชิมเล็กๆน้อยๆ แต่ชอบเล่นตลกมากกว่า






แต่ที่กินคุ่ยย่างอย่างมีความสุขสนุกสนาน ต้องไกด์และคนขับรถของเรา ที่สองคนทานไปหนึ่งตัว...






สรุปเราทุกคนได้ชิมคุ่ยหมด ยกเว้นน้องหมอฮวง ที่ไม่แม้แต่แลเพราะกลัวหนู ส่วนรสชาติของคุ่ยย่างนั้น เรายอมรับกันว่าอร่อยและหอมเครื่องเทศมาก เรียกว่าไก่ย่างบ้านเราชิดซ้ายไปเลยค่ะ...

[สายชล]

ของหวานที่ทางร้านอภินันทนาการให้เรา เป็นผลแพร์ลูกโตที่แม่ครัวเด็ดจากต้นในสวน ปอกเปลือกและนำมาให้เราทานล้างปาก






จ่ายเงินแล้วเราก็เดินกลับไปขึ้นรถอีกฟากของถนน ที่แม่ค้าที่เป็นชาวพื้นเมืองแท้ เพิ่งขนคุ่ยออกมาวาง เพื่อเตรียมย่างขาย







เห็นแล้วดูไม่สะอาด และไม่น่าทาน เหมือนคุ่ยของร้านที่เราทานมาเลยค่ะ

[สายชล]

เราออกเดินทางเลียบแม่น้ำอูรูรัมบา มุ่งหน้าสู่เมืองปิแซค...แม่น้ำสายนี้เป็นแม่น้ำสายหลักที่หล่อเลี้ยงเมืองในหุบเขาศักดิ์สิทธิ์ตลอดปีตลอดชาติ..





รถมินิบัสผ่านตัวเมืองปิแซค แล้วเริ่มไต่ขึ้นเขาสูง ที่อยู่ทางด้านใต้...ภาพที่เห็นจากรถ ที่อยู่สูงขึ้นไป ทำให้เห็นว่าเมืองนี้เป็นเมืองในหุบเขา ที่สวยงามและอุดมสมบูรณ์จริงๆ






นอกจากเทือกสวนไร่นาที่เขียวขจีแล้ว ฉันยังได้เห็นบ้านพักและรีสอร์ต ตั้งอยู่ที่เชิงเขา ที่นี่คงเหมือนเมืองชิเชโร ที่นักท่องเที่ยวมาพักผ่อน และผู้มีอันจะกินมาสร้างบ้านพักส่วนตัว

[สายชล]

ในที่สุด...รถก็จอดบนลานจอดรถ สองฟากทางเดิน มีชาวพื้นเมืองมาขายสินค้าพื้นเมือง ซึ่งมีปริมาณพอๆกับหมวกและแว่นตาดำกันแดด..





เราเดินฝ่าแดดที่แผดจ้าไปตามทาง ที่มุ่งหน้าไปยังซากอาคารของชาวอินคา ที่ดูเหมือนจะเป็นป้อมปราการขนาดใหญ่...





ที่จุดนี้...เรามองเห็นหุบเขาเบื้องล่างได้ถนัดตายิ่งขึ้น

[สายชล]

เมื่อมองเลยไป...ภาพนาขั้นบันไดของอินคา ที่ใหญ่โตมโหฬารก็ปรากฎแก่สายตา...






เห็นใกล้ๆแค่นั้น แต่ที่ไหนได้....ต้องเดินไปอีกไกลเชียวค่ะ หันหลังไปมอง โอ้...เดินมาตั้งไกลแล้ว ได้ครึ่งทางเอง โชคดีที่แดดเปรี้ยง แต่อากาศเย็นสบาย ฉันจึงเดินไปได้แบบชิวๆ





อู้วววว...ทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล ถ้าจะให้ฉันปีนขึ้นไปบนยอดเขา ที่มีซากโบราณสถานตั้งอยู่ ฉันคงต้องขอบายแน่ๆค่ะ...

[สายชล]

เบื้องล่าง...มองเห็นแม่น้ำอูรูบัมบา ที่ลัดเลาะไปตามหุบผาได้ชัดเจน





พักเหนื่อย...แล้วก็ถือโอกาสถ่ายภาพ ก่อนที่จะโทรมกันมากไปกว่านี้...