สรุปข่าวทะเลและสิ่งแวดล้อม : วันศุกร์ที่ 15 มีนาคม 2567

[สายน้ำ]

ขอบคุณข้อมูลพยากรณ์จาก กรมอุตุนิยมวิทยา


สภาวะอากาศทั่วไป

ความกดอากาศต่ำเนื่องจากความร้อนปกคลุมประเทศไทยตอนบน ลักษณะเช่นนี้ทำให้บริเวณดังกล่าวมีอากาศร้อนกับมีฟ้าหลัวในตอนกลางวัน โดยมีอากาศร้อนจัดบริเวณภาคเหนือและภาคกลาง ในขณะที่มีลมใต้และลมตะวันออกเฉียงใต้พัดนำความชื้นจากอ่าวไทยและทะเลจีนใต้เข้ามาปกคลุมภาคตะวันออกเฉียงเหนือ และภาคตะวันออก ลักษณะเช่นนี้ทำให้บริเวณดังกล่าวยังคงมีฝนฟ้าคะนอง บางแห่ง ขอให้ประชาชนดูแลรักษาสุขภาพเนื่องจากสภาพอากาศร้อนในระยะนี้ไว้ด้วย

สำหรับลมตะวันออกและลมตะวันออกเฉียงใต้พัดปกคลุมอ่าวไทย ภาคใต้ และทะเลอันดามัน ทำให้ภาคใต้มีฝนฟ้าคะนองบางแห่ง ส่วนคลื่นลมบริเวณอ่าวไทยและทะเลอันดามันมีกำลังอ่อน โดยมีคลื่นสูง ประมาณ 1 เมตร บริเวณที่มีฝนฟ้าคะนองคลื่นสูงมากกว่า 1 เมตร

ฝุ่นละอองในระยะนี้: ภาคเหนือ ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ และภาคกลางตอนบน มีการสะสมของฝุ่นละออง/หมอกควันอยู่ในเกณฑ์ปานกลางถึงสูง เนื่องจากลมที่พัดปกคลุมมีกำลังอ่อน และมีการระบายอากาศที่ไม่ดี


กรุงเทพมหานครและปริมณฑล

อากาศร้อนกับมีฟ้าหลัวในตอนกลางวัน โดยมีฝนฟ้าคะนอง ร้อยละ 10 ของพื้นที่
อุณหภูมิต่ำสุด 27-28 องศาเซลเซียส
อุณหภูมิสูงสุด 35-39 องศาเซลเซียส
ลมใต้ ความเร็ว 10-20 กม./ชม.


คาดหมาย

ในช่วงวันที่ 15 - 17 มี.ค. 67 ความกดอากาศต่ำเนื่องจากความร้อนปกคลุมประเทศไทยตอนบน ลักษณะเช่นนี้ทำให้บริเวณดังกล่าวมีอากาศร้อนถึงร้อนจัดกับมีฟ้าหลัวในตอนกลางวัน ในขณะที่ลมใต้ และลมตะวันออกเฉียงใต้ยังคงพัดปกคลุมภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนล่าง ภาคกลางตอนล่าง และภาคตะวันออก ทำให้บริเวณดังกล่าวยังคงมีฝนฟ้าคะนองบางแห่ง สำหรับลมตะวันออกและลมตะวันออกเฉียงใต้ที่พัดปกคลุมอ่าวไทย ภาคใต้ และทะเลอันดามันจะมีกำลังอ่อนลง ทำให้ภาคใต้มีฝนน้อย

ส่วนในช่วงวันที่ 18 - 20 มี.ค. 67 บริเวณความกดอากาศสูงหรือมวลอากาศเย็นกำลังค่อนข้างแรงจากประเทศจีนจะแผ่ลงมาปกคลุมภาคตะวันออกเฉียงเหนือและทะเลจีนใต้ ในขณะที่ประเทศไทยตอนบนมีอากาศร้อนถึงร้อนจัด ประกอบกับมีลมใต้และลมตะวันออกเฉียงใต้พัดปกคลุมภาคเหนือตอนล่าง ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ภาคกลาง และภาคตะวันออก ลักษณะเช่นนี้ทำให้ประเทศไทยตอนบนมีพายุฤดูร้อนเกิดขึ้น โดยมีลักษณะของพายุฝนฟ้าคะนอง ลมกระโชกแรง ฟ้าผ่า และลูกเห็บตกบางพื้นที่ สำหรับลมตะวันออกและลมตะวันออกเฉียงใต้กำลังปานกลางที่พัดปกคลุมอ่าวไทย ภาคใต้ และทะเลอันดามันจะมีกำลังแรงขึ้น ทำให้ภาคใต้มีฝนเพิ่มขึ้น


ข้อควรระวัง

ในช่วงวันที่ 18 ? 20 มี.ค. 67 ขอให้ประชาชนบริเวณประเทศไทยตอนบนระวังอันตรายจากฝนฟ้าคะนอง ลมกระโชกแรง และลูกเห็บตกบางแห่ง รวมถึงฟ้าผ่าที่อาจจะเกิดขึ้นได้บางพื้นที่ โดยหลีกเลี่ยงการอยู่ในที่โล่งแจ้ง ใต้ต้นไม้ใหญ่ สิ่งปลูกสร้าง และป้ายโฆษณาที่ไม่แข็งแรง สำหรับเกษตรกรควรเตรียมการป้องกันและระวังความเสียหายที่จะเกิดต่อผลผลิตทางการเกษตรและอันตรายต่อสัตว์เลี้ยงในช่วงวันและเวลาดังกล่าวไว้ด้วย

[สายน้ำ]

ขอบคุณข่าวจาก ไทยรัฐ


ศึกษาฟอสซิลกิ้งก่าทะเลยักษ์ที่มีฟันคล้ายกริช



สัตว์เลื้อยคลานทะเลหลากหลายชนิดเคยอาศัยในโมร็อกโก ก่อนที่ดาวเคราะห์น้อยจะพุ่งชนคาบสมุทรยูคาทาน ในเม็กซิโก ฝุ่นและอนุภาคจิ๋วพุ่งเข้าสู่ชั้นบรรยากาศในระดับสูง บดบังแสงจากดวงอาทิตย์เป็นเวลาหลายเดือน ทำให้โลกมืดและเย็น ส่งผลให้สิ่งมีชีวิตส่วนใหญ่ในโลกสูญพันธุ์ เมื่อไดโนเสาร์บนบกถูกกวาดล้าง สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม นก กิ้งก่าจำนวนหนึ่งยังมีชีวิตก็เข้ามาแทนที่ สถานการณ์เดียวกันนี้ยังเกิดขึ้นในมหาสมุทรเช่นกัน

เมื่อเร็วๆนี้ ทีมวิจัยนำโดยนักบรรพชีวินวิทยาจากมหาวิทยาลัยบาธ ในอังกฤษ เผยว่า การศึกษาซากฟอสซิลกะโหลกศีรษะและชิ้นส่วนของโครงกระดูกที่ได้มาจากเหมืองฟอสเฟตทางตะวันออกเฉียงใต้ของเมืองคาซาบลังกา ในโมร็อกโก ทำให้ค้นพบ "กิ้งก่าทะเลโบราณสายพันธุ์ใหม่" ที่มีฟันคล้ายกริช มีชื่อว่า Khinjaria acuta อยู่ในวงศ์โมซาซอร์ (mosasaurs) ซึ่งโมซาซอร์ไม่ใช่ไดโนเสาร์ แต่เป็นกิ้งก่าทะเลยักษ์ ญาติของมังกรโคโมโดและอนาคอนดาในปัจจุบัน โมซาซอร์ครองมหาสมุทรเมื่อ 66 ล้านปีก่อน ในยุคของไดโนเสาร์ไทแรนโนซอรัส (Tyrannosaurus) และไทรเซอราทอปส์ (Triceratops)

ทีมเผยว่า Khinjaria acuta อาศัยอยู่ในช่วงใกล้สิ้นสุดยุคไดโนเสาร์ และยังพบว่ายุคครีเตเชียสมีระบบนิเวศในมหาสมุทรแตกต่างไปจากที่เห็นในปัจจุบันอย่างมาก ในช่วงเวลานั้นมีสัตว์นักล่าขนาดยักษ์จำนวนมากกินเหยื่อขนาดใหญ่ ต่างจากระบบนิเวศสมัยใหม่ที่สัตว์นักล่าที่อยู่บนสุดของห่วงโซ่อาหาร มีเพียงไม่กี่ชนิด เช่น ฉลามขาว วาฬเพชฌฆาต และแมวน้ำเสือดาว.

Credit : University of Bath


https://www.thairath.co.th/news/foreign/2769940

[สายน้ำ]

ขอบคุณข่าวจาก ผู้จัดการ


ขยะอิเล็กทรอนิกส์ (ขยะอี) และขยะอื่นๆ ที่กำลังสร้างปัญหา ............. โดย: ศ.ดร.สุทัศน์ ยกส้าน



วงการอุตสาหกรรมคอมพิวเตอร์คาดการณ์ว่า ทุกปีโลกจะมีคอมพิวเตอร์เพิ่มประมาณ 300 ล้านเครื่อง โทรศัพท์มือถือเพิ่ม 1,000 ล้านเครื่อง นอกจากนั้นก็มีอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์อื่นๆ อีก เช่น โทรทัศน์ ตู้เย็น พัดลม เครื่องปรับอากาศ ฯลฯ ที่ต่างก็มีเพิ่มทุกปี ครั้นเมื่ออุปกรณ์เหล่านี้หมดสภาพ หรือเสีย หรือทำงานบกพร่อง วัสดุทั้งหมดก็จะถูกกำจัดโดยการทิ้งลงถังขยะ เป็นขยะอิเล็กทรอนิกส์ หรือ ขยะอี (e-waste) ที่นับวันจะมีปริมาณเพิ่มขึ้นตลอดเวลา

เช่นในปี 2011 องค์การสภาพแวดล้อมของสหประชาชาติได้รายงานว่า โลกมีขยะอี 35.8 ล้านตัน ปี 2015 ปริมาณขยะอีได้เพิ่มเป็น 46.4 ล้านตัน ถึงปี 2019 โลกมีขยะอี 53.6 ล้านตัน และในปี 2023 ปริมาณขยะอี ได้เพิ่มเป็น 61.3 ล้านตันแล้ว ตัวเลขล่าสุดนี้ แสดงให้เห็นว่า โดยเฉลี่ยประชากรโลกแต่ละคนสร้างขยะอี ได้ในปริมาณ 8 กิโลกรัม

สถิติการสำรวจล่าสุดยังแสดงให้เห็นอีกว่า สหรัฐอเมริกาเป็นประเทศที่ผลิตขยะอีมากที่สุด คือ 7.1 ล้านตัน และจีนมาเป็นอันดับสองที่ 6.0 ล้านตัน ปริมาณขยะอีที่มากเช่นนี้ ชี้นำว่าในทุกวินาที จะมีคนทิ้งเครื่องคอมพ์ 800 เครื่อง ลงถังขยะ

ในความเป็นจริงสิ่งที่เราเรียกว่าขยะอีนั้น มีอะไรๆ หลายอย่างที่เป็นโทษมากกว่าขยะปกติทั่วไป ซึ่งมีแต่จะสร้างความสกปรก รกรุงรัง เพราะขยะอีเป็นอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ที่มีชิ้นส่วน ซึ่งทำด้วยแร่ธาตุ และสารประกอบต่างๆ มากมาย ที่เป็นพิษต่อสุขภาพ ถ้าขยะอีนั้นถูกกำจัดโดยวิธีการที่ไม่เหมาะสม สารพิษก็จะหวนกลับมาทำลายสุขภาพของคนและสภาพแวดล้อมของชุมชนในที่สุด

เพราะเวลานักวิทยาศาสตร์ใช้อุปกรณ์ X-ray spectrometer, gas chromatography และ mass spectrometer วิเคราะห์ขยะ ก็มักจะพบแร่พิษหลายชนิด เช่น ตะกั่ว ซึ่งเวลาขยะอีถูกเผา ตะกั่วที่มีอยู่ในชิ้นส่วนของอุปกรณ์จะระเหิดกลายเป็นไอ ให้ผู้คนสูดหายใจเข้าปอด และถ้าร่างกายได้เก็บสะสมฝุ่นตะกั่วในปริมาณมาก ระบบหายใจและระบบขับถ่ายจะทำงานบกพร่อง นอกจากนี้การวิเคราะห์ในบางครั้งก็อาจจะพบ chromium ในสารประกอบ hexavalent chromium (CrVI) ที่สามารถทำให้ระบบหายใจของร่างกายมีอาการระคายเคืองในจมูก คอ ปอด และถ้าร่างกายมี chromium สะสมในปริมาณมาก กระเพาะก็อาจจะเป็นแผล (ulcer)

บางคอมพิวเตอร์อาจจะมีธาตุ cadmium ที่เป็นพิษ เพราะสามารถทำอันตรายปอด ไต และทำให้ร่างกายเป็นโรคกระดูกอ่อน หรือมีธาตุ selenium ที่ถ้าสูดหายใจเข้าร่างกาย อาจทำให้เป็นโรค Parkinson, Alzheimer และ Multiple sclerosis ที่ทำให้ร่างกายมีอาการสั่นกระตุกอย่างรุนแรง นอกจากนี้ในขยะอีก็อาจจะมี bromine ที่มักพบในรูปของสารประกอบ decabromodiphenyl ether (หรือ decaBDE) ที่บริษัทคอมพิวเตอร์มักใช้ในการทำอุปกรณ์ เพราะสารนี้มีคุณสมบัติต่อต้านการลุกไหม้ได้ดี คือ ทำให้ติดไฟได้ยาก และธาตุสุดท้ายที่น่ากลัวก็คือปรอท ซึ่งถ้าร่างกายได้รับเข้าไปในปริมาณมาก จะทำให้ตาและผิวหนังมีอาการระคายเคือง นอนไม่หลับ ปวดศีรษะ อ่อนเพลีย น้ำหนักตัวลด และหายใจลำบาก เป็นต้น

สถิติการทิ้งขยะอี ยังระบุอีกว่า 70% ของขยะทั้งหมดเป็นขยะพิษ และ 12.5% ของขยะ มีธาตุที่สามารถนำกลับมาใช้ (recycle) ได้อีก โดย 80% ของขยะทั้งหมดมีต้นกำเนิดจากประเทศที่พัฒนาแล้ว และขยะนี้มักจะถูกลำเลียงส่งไปกำจัดที่ประเทศด้อยพัฒนา เช่น ประเทศในเอเชียและแอฟริกา เพราะเป็นดินแดนที่มีกฎหมายขยะอีค่อนข้างหละหลวม อีกทั้งไม่มีระบบการควบคุมการกำจัดอย่างเข้มงวดและเหมาะสม นอกจากนี้กฎหมายการทำลายขยะอีก็มีช่องโหว่ให้นักฉวยโอกาส เวลาทำผิดสามารถหลบเลี่ยงการจับกุมได้ง่ายด้วย

ก่อนปี 2012 ประมาณ 70% ของขยะที่มีในทวีปอเมริกาเหนือและยุโรปได้ถูกส่งไปที่จีน และ 30% ที่เหลือถูกส่งไปกำจัดที่ประเทศต่าง ๆ ในแอฟริกาตะวันออก เช่น ที่ Nigeria กับในเอเชียตะวันออก เพื่อให้คนยากจนหาเลี้ยงชีพ ด้วยการแยกชิ้นส่วนที่มีโลหะมีค่า เช่น เงิน ทองคำ และ platinum มาแปรสภาพให้บริสุทธิ์ เพื่อนำไปขายหรือนำกลับไปใช้ทำอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์อีก โดยคนงานเหล่านี้จะได้ค่าจ้างในการแยกเศษโลหะ วันละ 50 บาท และต้องทำงานโดยปราศจากอุปกรณ์ป้องกันใด ๆ เช่น ไม่มีหน้ากากป้องกันฝุ่นหรือไอพิษที่เกิดจากการเผาขยะ และต้องใช้มือเปล่าในการแยกขยะที่มีสารพิษ ซึ่งอาจทำให้เป็นโรคผิวหนังได้ และกรณีที่ร้ายที่สุดก็คือการใช้แรงงานเด็กยากจน ดังนั้นเวลามีการตรวจเลือดเด็กเก็บขยะที่เมือง Guiyu ในมณฑลกวางตุ้ง ซึ่งเป็นเมืองที่มีขยะอีมากที่สุดในจีน ก็ได้พบว่าเลือดของเด็กที่นั่น มีความเข้มข้นของโลหะพิษมากเป็น 3 เท่าของปริมาณปลอดภัยที่ศูนย์ CDC (Centers for Disease Control and Prevention) ของอเมริกาได้กำหนดไว้

ผลการสำรวจสถานะทางสุขภาพของสิ่งแวดล้อมยังแสดงให้เห็นอีกว่าไม่เพียงแต่คนเท่านั้นที่ได้รับสารพิษหรือไอพิษ แม้แต่นกบนฟ้า และปลาในน้ำ ก็ได้รับสารพิษ polybrominated diphenyl ether เช่นกัน

หลังจากที่ได้มีการพบว่าประเทศจีนของตนได้เป็นถังขยะของประเทศตะวันตกมาเป็นเวลานานหลายสิบปี จนความเสียหายได้เกิดขึ้นอย่างมหาศาล ดังนั้นตั้งแต่ปี 2018 เป็นต้นมา รัฐบาลจีน จึงได้ออกกฎหมายห้ามนำขยะอีจากต่างชาติเข้าประเทศ อีกทั้งยังได้กำหนดให้มีนโยบายลดปริมาณขยะ และหาวิธีที่สามารถกำจัดขยะได้อย่างมีประสิทธิภาพด้วย ภายใต้โครงการเศรษฐกิจหมุนเวียน (circular economy) ที่บังคับให้ใครก็ตามที่ผลิตขยะจะต้องมีบทบาทรับผิดชอบขยะที่ตนสร้างบ้าง นอกจากนี้รัฐบาลจีนก็ยังสนับสนุนให้โรงงานหนึ่งนำขยะอีที่โรงงานหนึ่งสร้างไปแปรรูปเป็นผลิตภัณฑ์ใหม่ และให้การทำงานแปรรูปขยะทุกขั้นตอนเป็นไปอย่างสะอาด คือ เป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อมและผู้คน การที่จีนได้ยึดมั่นอุดมการณ์นี้เป็นหลักในการกำจัดขยะ เพราะจีนเป็นประเทศที่ผลิตอุปกรณ์อีได้มากที่สุดในโลก ดังนั้นในเวลาเดียวกันจีนก็เป็นประเทศที่มีขยะอีมากที่สุดในโลก และผลที่ตามมาก็คือ ประเทศจีนมีความก้าวหน้าในการกำจัดและลดปริมาณขยะอีที่มีประสิทธิภาพสูงที่สุดในโลกด้วย

โดยจีนได้เสนอให้ใช้วัสดุอื่นแทนวัสดุพิษในการผลิต เช่น ห้ามไม่ให้ใช้ polyvinyl chloride (PVC) ซึ่งเป็นพลาสติกที่มีสารพิษ chlorine และเป็นที่นิยมใช้ในการหุ้มลวดไฟฟ้า เพราะเป็นฉนวน และเวลากำจัด PVC โดยการเผาจะทำให้เกิดสาร dioxin ที่มีปัญหาด้านมลพิษ จีนจึงเสนอให้ใช้พลาสติกที่มี alkene เป็นองค์ประกอบแทน คือ ให้ใช้ polyethylene เป็นต้น

สำหรับเทคโนโลยีการบัดกรีที่นิยมใช้ตะกั่วมากถึง 50% นั้นก็อาจใช้ดีบุก เงิน ทองแดง บิสมัท หรือสังกะสีแทน เพราะสารที่ใช้แทนมีพิษน้อยกว่าตะกั่ว หรือเวลาต้องการให้ปฏิกิริยาสันดาปดำเนินช้าลง ซึ่งตามปกตินักเคมีมักจะใช้สาร BFR (brominated flame retardant) แต่ถ้าสตรีใช้สารนี้ในปริมาณมากและนาน น้ำนมของคนที่เป็นมารดาก็อาจจะมีสารนี้ปนอยู่ด้วย ซึ่งจะมีผลทำให้สมองของทารกเกิดใหม่ เวลาดื่มนมอาจจะได้รับความกระทบกระเทือน ทางจีนจึงได้เสนอให้ใช้สาร silicone ที่ไม่เป็นพิษแทนสาร hexabromocyclododecane (HBDC)

ส่วนสารประกอบ hexavalent chromium ที่ใช้ยับยั้งการสึกกร่อนนั้น ถ้าใช้มาก chromium ที่มีอยู่ก็อาจจะทำให้คนเป็นมะเร็งได้ ดังนั้นก็อาจจะใช้สารเจือนิกเกิล-เหล็ก-โคบอลท์ (Ni-Fe-Co) แทน

โครงการ Blue Sky ที่จีนประกาศใช้ในปี 2018 ได้จำกัดการนำเข้าขยะที่มีสารพิษสูงกว่า 0.5% ว่า ขยะจะต้องได้รับการทำความสะอาด ณ สถานผลิตก่อนที่จีนจะนำขยะนั้นมาผลิตเป็นสินค้าหมุนเวียน การมีกฎหมายฉบับนี้ จึงมีผลกระทบต่อปริมาณของขยะกระดาษ และขยะพลาสติกที่ออสเตรเลียมักส่งไปจีน กฎหมายฉบับนี้ยังได้ทำให้หลายประเทศนำวัสดุขยะ เช่น กระดาษและพลาสติกมาเสริมความมั่นคงทางเศรษฐกิจของชาติตนเอง แทนที่จะส่งออกไปเป็นภาระให้ชาติอื่นต้องทำความสะอาดขยะที่ตนผลิต

ด้วยเหตุนี้รัฐบาลออสเตรเลียที่ผลิตขยะพลาสติก ขยะกระดาษ และขยะกระป๋องอลูมิเนียมมากถึงปีละ 5.5 ล้านตัน จึงได้ลดปริมาณการส่งขยะไปจีนเหลือเพียง 1 ล้านตัน ด้านชาติอื่น ๆ เช่น อเมริกา สหภาพยุโรป และญี่ปุ่น ก็จำเป็นต้องหาแหล่งทิ้งขยะแหล่งใหม่ และต้องหาวิธีแปรสภาพของขยะให้เป็นผลิตภัณฑ์สะอาดใหม่ๆ ด้วย

ผลกระทบอีกประการหนึ่งที่เกิดจากการลดการนำขยะเข้าประเทศจีนก็คือ ราคาของวัสดุดิบ เช่น พลาสติก และกระดาษ ได้เพิ่มขึ้น เพราะจีนมีวัสดุดิบเหล่านี้น้อยลง จากสถิติปี 2018 ที่จีนนำขยะประเภทนี้เข้าประเทศ 40 ล้านตัน ปริมาณได้ลดลงเหลือเพียง 5.44 ล้านตันเท่านั้นเอง

เมื่อจีนหยุดรับขยะจากบรรดาประเทศที่พัฒนาแล้ว อารยะประเทศเหล่านี้ก็ได้เบนเส้นทางการขนขยะไปกำจัดโดยส่งไปที่มาเลเซีย อินโดนีเซีย เวียดนาม และไทย แต่ไม่มีใครแน่ใจว่า บรรดาประเทศที่นำขยะเข้านั้น จะสามารถจัดการกับขยะได้อย่างมีประสิทธิภาพดีเพียงใด เพราะประเทศเหล่านี้อยู่ใกล้จีน และเวลาเรือสินค้าจากจีนส่งสินค้าไปต่างประเทศเรียบร้อยแล้ว ขากลับเรือจะขนขยะนำไปปล่อยทิ้งตามประเทศต่าง ๆ กลางทาง ด้วยเหตุนี้มาเลเซียและเวียดนามจึงเป็นแหล่งทิ้งขยะแหล่งใหม่แทนจีน ด้านไทยกับอินโดนีเซียก็ได้รับผลกระทบจากการห้ามนำเข้าขยะจากจีน เพราะมีปัญหาที่เกิดจากการกำจัดขยะ โดยในบางครั้งได้มีการนำขยะไปฝังดิน หรือปล่อยลงน้ำ ซึ่งจะมีผลทำให้ดินและน้ำมีมลพิษ และเป็นภัยต่อสัตว์น้ำ


(มีต่อ)

[สายน้ำ]

ขอบคุณข่าวจาก ผู้จัดการ


ขยะอิเล็กทรอนิกส์ (ขยะอี) และขยะอื่นๆ ที่กำลังสร้างปัญหา .......... ต่อ



องค์การ Greenpeace East Asia และ Bureau of International Recycling ได้เตือนประเทศทุกประเทศให้ตระหนักในภัยอันตรายนี้ว่า ประเทศผู้ผลิตขยะมักจะไม่สนใจมากว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับขยะที่ตนสร้าง ดังนั้นประเทศที่รับขยะไปจะต้องรู้เท่าทัน และต้องหาวิธีแก้ปัญหาเอง การเห็นแก่ตัวของชาติใด ๆ ที่มุ่งผลิตสินค้าและสร้างขยะไปในเวลาเดียวกัน โดยการเอาขยะไปทิ้งในประเทศอื่นให้เขาจัดการนั้น นับเป็นเรื่องที่ทำให้การอยู่ร่วมกันอย่างสันติเป็นไปได้ยาก

ในอินเดียก็กำลังสร้างวัฒนธรรมการหมุนเวียนการใช้ขยะเช่นกัน โดยมีคนที่เกี่ยวข้องหลายรูปแบบ เช่น คนเก็บขยะ คนรับซื้อขยะ และคนจัดการขยะ ซึ่งมีขยะที่ต้องจัดการมากถึงวันละ 100,000 ตัน แต่อินเดียไม่มีกลไกหรืออุปกรณ์ที่จะจัดการกับขยะอี หรือขยะโรงพยาบาลที่มีประสิทธิภาพมากเท่าจีน ดังนั้นประเทศจึงตกอยู่ในภาวะที่กำลังแพ้สงครามขยะ

โดยทั่วไปคนเก็บขยะในอินเดียมักจะเก็บขยะที่ทิ้งตามบ้าน ตามโรงงาน ตามตลาด แล้วนำมารวมกันที่ศูนย์ขยะเพื่อคัดแยกนำบางส่วนไปใช้อีก และบางส่วนเพื่อสร้างพลังงาน แต่ปรากฏว่า ขยะมักไม่ได้รับการคัดแยก ดังนั้นประมาณ 90% ของขยะ จึงถูกนำไปฝังดิน ส่วนคนที่หาเลี้ยงชีพโดยการเก็บของมีค่าจากกองขยะ ก็ไม่ได้รับความคุ้มครองทางด้านสุขภาพและความปลอดภัยใด ๆ ดังนั้นคนเหล่านี้ จึงมีโอกาสที่จะได้รับภัยอันตรายจากกองขยะขนาดใหญ่ในเมืองใหญ่ ๆ เช่น เมือง Mumbai (เดิม Bombay), Delhi และ Kolkata ที่มักมีอาหารเน่า ปฏิกูล และวัสดุเสีย ๆ ซึ่งเป็นแหล่งแพร่เชื้อโรค และเป็นแหล่งอาศัยของสัตว์นำโรค เช่น แมลงวัน และหนู ฯลฯ นอกจากนี้กองขยะก็อาจจะเป็นแหล่งเชื้อเพลิงที่ทำให้เกิดไฟไหม้ อีกทั้งยังเป็นแหล่งปล่อยไอเสียและแก๊สพิษ และทำให้เกิดปรากฏการณ์ภูเขาขยะถล่ม (landslide) ก็ได้ด้วย

เมื่อครั้งที่เกิดการระบาดของกาฬโรคที่เมือง Surat ในอินเดีย เมื่อปี 1994 เหตุการณ์ครั้งนั้นเกิดจากการบริหารจัดการขยะที่ผิดพลาด ส่วนที่เมือง Moradabad ซึ่งเป็นศูนย์กลางการประดิษฐ์งานทองเหลือง มีคนงานที่นั่นได้หายใจฝุ่นโลหะและไอสารเคมีเข้าปอดจนเป็นอันตรายหลายคน นอกจากนี้โรงงานที่นั่นก็ยังได้ทิ้งปฏิกูล และเศษโลหะ เช่น ปรอทกับ arsenic ลงแม่น้ำจนทำให้แม่น้ำมีแต่ของเน่าเสีย และผู้คนได้ล้มป่วยมากมาย จนเป็นข่าวอื้อฉาวไปทั่วโลก

ณ วันนี้ อินเดียเป็นประเทศที่มีจำนวนประชากรมากกว่า 560 ล้านคน และประชากรที่ยากจนจำนวนมาก ไม่มีสถานบำบัดทุกข์ (ส้วม) อันเป็นขยะร่างกาย ดังนั้นในปี 2014 รัฐบาลของนายกรัฐมนตรี Narindra Modi จึงตั้งโครงการสร้างส้วม 120 ล้านหลังทั่วประเทศ ภายในปี 2019 อันเป็นวาระครบรอบ 150 ปี แห่งชาตกาลของ Mahatma Gandhi และสามารถทำได้สำเร็จภายในกำหนด

แม้อินเดียจะเป็นชาติที่ประหยัด แต่ก็เป็นประเทศที่ผู้คนกำลังเลื่อมใสในวัตถุนิยมมากขึ้นตลอดเวลา จึงกำลังมีโรงงานเกษตรกรรม โรงงานถลุงแร่ และผู้คนกำลังเปลี่ยนวัฒนธรรมการใช้วัสดุธรรมชาติไปเป็นวัสดุประดิษฐ์ (พลาสติก) มากขึ้น เช่น จากที่เคยใช้กิ่งต้นสะเดา (Azadirachta indica) แทนแปรงสีฟัน ชาวบ้านที่ยากจนก็ได้หันมาใช้แปรงพลาสติกแทน ซึ่งวัสดุประเภทนี้จะไม่มีวันสลายไปจากโลก

เมือง Alang ในอินเดีย เป็นเมืองใหญ่ที่สุดในโลกที่มีอุตสาหกรรมแยกชิ้นส่วนของเรือที่ปลดระวางออกเป็นชิ้นเล็ก ๆ แล้วนำขยะเหล็กออกขายเพื่อเอากำไร นอกจากนี้อินเดียยังเป็นผู้นำของโลกในการส่งขยะ (เส้นผม) เป็นสินค้าออกด้วย จนสามารถทำเงินเข้าประเทศได้ปีละ 12,000 ล้านบาท ทั้งนี้เพราะผู้หญิงอินเดียมักใช้วิธีตัดเส้นผมที่ยาวสลวยเพื่อแสดงความศรัทธาในศาสนา แล้วส่งเส้นผมขยะไปที่จีน เพื่อใช้ทำผมปลอมขาย

ในอินเดียยังมีบริษัทจัดการเรื่องขยะโดยเฉพาะ เช่น บริษัท Ramky Group ซึ่งเชี่ยวชาญการนำขยะเสียมาปรับใช้อีก โดยการกำจัดพิษที่มีในขยะตามโรงพยาบาลจำนวนกว่า 169,000 แห่ง ให้หมดสิ้นก่อนด้วย

โครงการจัดการขยะทุกรูปแบบในทุกประเทศจะยั่งยืนได้ควรเป็นโครงการที่มีกิจกรรม ซึ่งทำให้องค์การได้กำไรบ้าง มีระบบการทำงานที่ดี และผลิตภัณฑ์ที่ได้จากขยะเป็นที่ต้องการของสังคม จีนมีโครงการเศรษฐกิจหมุนเวียนแล้ว แต่อินเดียก็กำลังติดตามจีน โดยได้ระดมบุคลากรทุกสาขาอาชีพ เช่น คนเก็บขยะ นักวิทยาศาสตร์ นักธุรกิจที่มีจริยธรรม รวมถึงการมีนักการเมืองที่สนใจปัญหาขยะด้วย


https://mgronline.com/science/detail...22984?tbref=hp

[สายน้ำ]

ขอบคุณข่าวจาก ผู้จัดการ


"ดร.ธรณ์" ชี้วิกฤตโลกร้อนทำหญ้าทะเลลด เร่งควบคุมดูแลหวั่นหญ้าทะเลไม่หวนคืนมา



ผศ.ดร.ธรณ์เผยสาเหตุปัญหาหญ้าทะเลลดลงส่วนหนึ่งมาจากภาวะโลกร้อนทำกระทบชีวิตของพะยูน เร่งควบคุมดูแลอย่างเคร่งครัด หวั่นหญ้าทะเลไม่หวนคืนมา

จากกรณีเพจ ขยะมรสุม MONSOONGARBAGE THAILAND โพสต์ภาพสะเทือนใจ น้องพะยูนที่เกาะลิบงผอมมาก มีสภาพแย่ลงทุกวัน หลังหญ้าทะเลเหลือน้อย

ล่าสุดวันนี้ (14 มี.ค.) ผศ.ดร.ธรณ์ ธำรงนาวาสวัสดิ์ นักวิทยาศาสตร์ทางทะเล และอาจารย์ประจำภาควิชาวิทยาศาสตร์ทางทะเล คณะประมง มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ได้โพสต์ข้อความผ่านเฟซบุ๊ก "Thon Thamrongnawasawat" เกี่ยวกับปัญหาวิกฤตหญ้าทะเล โดยได้ระบุข้อความว่า


"ส่งท้ายงานวิกฤตหญ้าทะเลตรังด้วยภาพ before & after สถานที่คือบ้านปากคลอง หรือเพื่อนธรณ์รู้จักในชื่อท่าเรือปากเมง

ปากเมงอยู่ห่างจากเกาะลิบง 33 กิโลเมตร จากเกาะมุก 15 กิโลเมตร เป็นแหล่งหญ้าใหญ่ หากพะยูนอพยพขึ้นไปทางเหนือตามที่เราคาด พวกเธออาจแวะพักแถวนี้

ปัญหาคือหญ้าทะเลที่นี่ก็วิกฤต ลองดูภาพเปรียบเทียบนะครับ

พ.ศ. 2564 ผมลงไปสำรวจหญ้าทะเลตรงนั้น มีทั้งเป็นดงแน่นและเป็นหย่อม หญ้าส่วนใหญ่คือหญ้าคาทะเล เป็นชนิดใหญ่ที่สุด

พ.ศ. 2567 คณะวิกฤตหญ้าทะเล/พะยูน ลงสำรวจพื้นที่ นี่คือภาพล่าสุดนำมาเทียบให้เพื่อนธรณ์ดู

จากดงหญ้าแน่นกลายเป็นพื้นที่ทรายโล่ง แม้แต่เขตที่มีหญ้าเป็นหย่อมๆ กระจายทั่วไปนับร้อยๆ ไร่ ตอนนี้เหลือเพียงทรายที่ว่างเปล่า

สถานการณ์ที่เกิดขึ้นจึงไม่ได้เป็นเฉพาะลิบง เกาะมุก แต่ยังลามมาทางเหนือจนเริ่มเข้าจังหวัดกระบี่

พะยูนที่ย้ายมาตามเส้นทางนี้ คงไม่สามารถอยู่แถวปากเมงได้มากมาย พวกเธอต้องขึ้นไปทางเหนือต่อ

เข้ากระบี่ เลยไปอ่าวพังงาและภูเก็ต ไปเสี่ยงกับเรือวิ่งหนาแน่นสุดๆ ที่นั่น

ปัญหาโลกร้อนทะเลเดือดฆ่าหญ้าทะเลจึงซับซ้อน ผลกระทบต่อเนื่องเป็นลูกโซ่

เราต้องการความรู้มหาศาลเพื่อหาทางไปต่อ จะฟื้นฟู จะช่วยพะยูน หรือจะใดๆ ก็ตาม

เราไม่ได้เจอแค่ปัญหาคนฆ่าพะยูน แต่โลกร้อนฉ่าที่เราทำให้เกิดขึ้นมา กำลังทำร้ายพวกเธอแสนสาหัส

กิจกรรมใดๆ ที่อาจเป็นการซ้ำเติม จำเป็นต้องเร่งควบคุมดูแลอย่างเคร่งครัด มิฉะนั้น หญ้าทะเลคงไม่หวนคืนมา

คณะทำงานหลายทีมยังอยู่ในพื้นที่ต่อไป หากมีอะไรอัปเดต จะรีบนำมาบอกให้เพื่อนธรณ์ทราบ

รักโลกกันให้มากๆ ยิ่งขึ้นนะครับ เพราะเรากำลังสร้างความเดือดร้อนให้เพื่อนร่วมโลกเยอะเลยครับ"


https://mgronline.com/onlinesection/.../9670000022890

[สายน้ำ]

ขอบคุณข่าวจาก ข่าวสด


เชิญชวนร่วมโหวต 'หอยเรืองแสงไทย' ไปเรืองแสงบนเวทีโลก



ขอเชิญชวนร่วมกันโหวต 'หอยเรืองแสงไทย' ไปเรืองแสงบนเวทีโลก และเป็นที่รู้จัก ในรายการ International Mollusc of the Year 2024

แฟนเพจเฟซบุ๊ก Animal Systematics Research Unit, CU ขอเชิญชวนคนไทยและเครือข่ายนักวิจัยหอยทากทั่วโลก ร่วมกันโหวตหอยเรืองแสงของไทย จากผู้เข้าแข่งขันรอบสุดท้าย 5 ชนิดทั่วโลก ให้ได้รับคัดเลือกให้เป็น "หอยและหมึกนานาชาติประจำปี 2024" หรือ "International Mollusc of the Year 2024"

โดยการแข่งขันคัดเลือก The International Mollusc of the Year จัดโดย LOEWE Centre for Translational Biodiversity Genomics (LOEWE-TBG) Senckenberg Naturmuseum และ Unitas Malacologica

ทั้งนี้หอยชนิดที่ได้รับคัดเลือกให้เป็น International Mollusc of the Year จะนำไปวิเคราะห์และผลิตข้อมูลจีโนมฉบับเต็มต่อไป และทางหน่วยงานผู้จัดเป็นผู้รับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมด

โดยสามารถคลิกโหวตผ่านเว็บไซต์ได้ที่นี่



** กดเลือกชนิด Phuphania crossei (The Glow Stick Snail) และต้องยืนยันการโหวตในอีเมล์ที่ได้รับด้วย หากไม่ยืนยันการโหวตในอีเมล์ของท่าน เสียงโหวตของท่านจะไม่ถูกนับคะแนน

ขอแรงรวมพลังคนไทยร่วมกันโหวตหอยเรืองแสงของไทยให้เป็นที่รู้จักในระดับโลกด้วย


https://www.khaosod.co.th/monitor-news/news_8139687

[สายน้ำ]

ขอบคุณข่าวจาก กรุงเทพธุรกิจ


เธองามแค่ไหน? 'ปูแต่งตัว' ดีไซเนอร์แห่งท้องทะเล พรางตัวเข้ากับสิ่งแวดล้อม

ทำความรู้จัก "ปูแต่งตัว" ดีไซเนอร์แห่งท้องทะเล สัตว์ตัวจิ๋ว พรางตัวให้เข้ากับสิ่งแวดล้อม เอาชีวิตรอด พรางตัวให้ศัตรูสับสน จนไม่คิดว่านี่คือปู ..เธองามแค่ไหนมาดูกัน!



ปูแต่งตัว (Decorator Crab) ดีไซเนอร์แห่งท้องทะเล เป็นปูกลุ่มหนึ่งของปูแมงมุมที่มีขาค่อนข้างยาว ตามกระดองมีหนามเล็ก ๆ สำหรับเกี่ยวสิ่งมีชีวิต ชีวิตน้อย ๆ ที่ติดอยู่บนปูเหล่านี้ยังไม่ตาย มันยังเจริญเติบโตได้

ปูแต่งตัวจึงเป็นเหมือนโลกเคลื่อนที่ของสัตว์ตัวจิ๋ว ใช้วิธีการพรางตัวให้เข้ากับสิ่งแวดล้อม เอาชีวิตรอด พรางตัวให้ศัตรูสับสน จนไม่คิดว่านี่คือปู ..เธองามแค่ไหนมาดูกัน!

ปูแต่งตัว หรือปูแมงมุม ไม่เน้นการนำสัตว์มาติดตัว แต่อาศัยรูปร่างเล็ก ๆ กับขาที่ยาวและพฤติกรรมที่ชอบเกาะอยู่นิ่ง ๆ ตามกัลปังหา พรางตัวหลบสัตว์ผู้ล่า ปูฟองน้ำ ชอบตัดฟองน้ำชิ้นโตมาแบกไว้ เหมือนพวกมันแบกหลังคาเดิน แต่เป็นวิธีพรางตัวที่ได้ผล


อ้างอิง-ภาพ : Sarawut Plongnui ,อุทยานแห่งชาติเขาหลัก-ลำรู่ จ.พังงา สำนักบริหารพื้นที่อนุรักษ์ที่ 5 (นครศรีธรรมราช) , กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่า และพันธุ์พืช


https://www.bangkokbiznews.com/lifestyle/travel/1117663

[สายน้ำ]

ขอบคุณข่าวจาก BBCThai


นักวิทยาศาสตร์พบซากฟอสซิลสัตว์เลื้อยคลานในทะเล "หน้าตาชวนขนลุก" จากยุคไดโนเสาร์ ............... โดย โซเฟีย เฟอร์เรรา ซานโตส


นักวิทยาศาสตร์เผยภาพร่างที่สร้างขึ้นมาใหม่ของสัตว์เลื้อยคลานดึกดำบรรพ์ที่มีอายุในราว 66 ล้านปีก่อน
ที่มาของภาพ,ANDREY ATUCHIN/UNIVERSITY OF BATH/PA WIRE

นักวิทยาศาสตร์ในสหราชอาณาจักรเปิดเผยว่า ได้ค้นพบซากฟอสซิลของสัตว์เลื้อยคลานในทะเลที่มีรูปร่างหน้าตา "ชวนให้ฝันร้าย" ที่เคยมีชีวิตเป็นผู้ล่าในมหาสมุทร เมื่อราว 66 ล้านปีก่อน

สิ่งมีชีวิตดึกดำบรรพ์นี้คือ "คินจาเรีย อาคูตา" (Khinjaria acuta) มีขนาดลำตัวยาวราว 8 เมตร ขนาดเท่ากันกับลำตัวของวาฬเพชฌฆาต และมีฟัน "คล้ายดาบหรือมีด" โดยนักวิจัยระบุว่า สัตว์ชนิดนี้อาจจะมีชีวิตอยู่ร่วมกับไดโนเสาร์ อย่าง ไทแรนโนซอรัส เร็กซ์ และไทรเซอราทอปส์

การศึกษาฟอสซิลสัตว์ดึกดำบรรพ์ชนิดนี้ เกิดขึ้นจากการวิเคราะห์กะโหลกศีรษะและซากโครงกระดูกที่ถูกค้นพบที่เหมืองแห่งหนึ่งในประเทศโมร็อกโก

ดร.นิค ลองริช จากมหาวิทยาลัยบาธ ในสหราชอาณาจักร ซึ่งเป็นผู้นำการศึกษาครั้งนี้ ได้เขียนบรรยายลักษณะของสัตว์โบราณที่ขุดค้นพบนี้ว่า สิ่งมีชีวิตที่ "แปลกประหลาด" ที่มี "หน้าตาของปิศาจและมีฟันคล้ายใบมีด" ซึ่งทำให้นักวิจัยหลายคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ด้วยฟันของมันและขากรรไกรที่แข็งแรงจะทำให้สัตว์ตัวนี้กลายเป็น "ฝันร้าย" สำหรับผู้ที่พบเห็น และพลังการกัดของมันยิ่งน่าสะพรึงกลัว

จากสิ่งที่ค้นพบจึงทำให้ทีมงานวิจัยต้องช่วยกันคิดว่า ชื่อใดที่เหมาะสมสำหรับสัตว์ชนิดนี้


"คำว่า คินจาร์ (khinjar) มาจากภาษาอาหรับ มีความหมายว่า กริช หรือ ดาบ ที่ใช้เพื่อการต่อสู้ ส่วนคำว่า อาคูตา (acuta) มาจากภาษาละติน มีความหมายว่า คม ดังนั้น ความหมายโดยรวมจึงหมายความว่า กริชอันคน หรือ มีดอันคม" ดร.ลองริช อธิบาย

"คินจาเรีย อาคูตา" จัดเป็นสัตว์ในตระกูลสัตว์เลื้อยคลานในทะเลขนาดยักษ์ ที่ชื่อว่า "โมซาซอรัส" (mosasaurs) ญาติห่าง ๆ ของมังกรโคโมโดและงูอนาคอนดาในปัจจุบัน

นักวิจัยเชื่อว่า สัตว์เลื้อยคลานดึกดำบรรพ์พันธุ์นี้เป็นเพียงหนึ่งในกลุ่มสัตว์ผู้ล่าชั้นบนสุดของห่วงโซ่อาหาร ที่มีถิ่นอาศัยอยู่ในมหาสมุทรแอตแลนติกนอกชายฝั่งประเทศโมร็อกโก

"พวกมันคือหนึ่งในสัตว์ทะเลประจำภูมิภาคที่มีความหลากหลายที่สุดชนิดหนึ่ง ที่สามารถพบเห็นได้ในที่ใดก็ได้ และในช่วงเวลาต่าง ๆ ในประวัติศาสตร์ และยังคงมีชีวิตอยู่รอดก่อนที่บรรดาสัตว์เลื้อยคลานในทะเลและไดโนเสาร์จะสูญพันธุ์" ดร.ลองริช กล่าว

ทั้งสัตว์จำพวกโมซาซอรัสและไดโนเสาร์สูญพันธุ์เมื่อเข้าสู่ช่วงการสิ้นสุดของปลายยุคครีเทเชียส หรือราว 66 ล้านปีก่อน ซึ่งนำไปสู่การเปิดโอกาสให้ท้องทะเลได้กลายเป็นที่อยู่อาศัยของบรรดาวาฬ แมวน้ำ และปลานานาชนิด เช่น ปลากระโทงดาบและปลาทูน่า

นอกจากนี้ จากการเปลี่ยนแปลงดังกล่าวยังทำให้ห่วงโซ่อาหารในของสัตว์ทะเลในยุคใหม่ มีสัตว์ผู้ล่าขั้นสูงสุดจำนวนน้อยกว่า

"ดูเหมือนว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ในโครงสร้างระบบนิเวศเมื่อ 66 ล้านปีก่อน" ดร.ลองริช ระบุ

"ความหลากหลายอย่างไม่น่าเชื่อของกลุ่มสัตว์ผู้ล่าชั้นสูงสุดในห่วงโซ่อาหารในช่วยปลายยุคครีเทเชียส ถือว่าไม่ปกตินัก และพวกเราเองก็ไม่เห็นสภาพการณ์ดังกล่าวในระบบนิเวศทางทะเลในยุคใหม่ด้วย"

อย่างไรก็ตาม ดร.ลองริช กล่าวเพิ่มเติมว่า มีอะไรเกิดขึ้นกับสัตว์เลื้อยคลานในทะเลเหล่านั้นจนเป็นสาเหตุทำให้ระบบนิเวศเปลี่ยนแปลงไป หรือ มีอะไรเกิดขึ้นกับบรรดาสัตว์ที่เป็นเหยื่อ หรือ อาจจะเป็นที่การเปลี่ยนแปลงด้านสภาพแวดล้อม ซึ่งทีมวิจัยของเขาก็ยังไม่ทราบเช่นกัน

"แต่สิ่งนี้ ถือว่าเป็นช่วงเวลาที่อันตรายอย่างยิ่งสำหรับ ปลา เต่าทะเล หรือ แม้แต่สัตว์เลื้อยคลานในทะเล" เขากล่าวทิ้งทาย


https://www.bbc.com/thai/articles/ckrx13pe8kpo