คู่มือ...รับสถานการณ์น้ำท่วม

[สายน้ำ]

น้ำลดแล้ว...ก็ 'สำคัญ' ฟื้นฟูสังคมไทย 'น้ำใจไทย' จำเป็น!!



ประเทศไทยกำลังจะ ’ก้าวผ่านสถานการณ์มหาอุทกภัย“ ซึ่งหลายพื้นที่น้ำแห้งแล้ว หลายพื้นที่น้ำเริ่มลดแล้ว แต่ก็ยังมีอีกหลายพื้นที่ที่น้ำยังท่วมอยู่ และก็อาจจะมีบาง
พื้นที่ในภาคใต้ที่น้ำเพิ่งจะท่วม ทั้งนี้ ไม่ว่าจะเป็นพื้นที่ใด สถานการณ์น้ำท่วมจะเป็นเช่นไร กับการจะก้าวผ่านสถานการณ์มหาอุทกภัยไปให้ได้จริง ๆ นั้น...

มวลน้ำลด-ระดับน้ำลด...อาจมิใช่กุญแจก้าวผ่าน

เข้าใจกัน-มีน้ำใจ...สำคัญเฉกเช่นตอนน้ำยังท่วม

ทั้งนี้ กับการ “ฟื้นสังคมไทยจากภัยน้ำท่วม” การจะทำให้ “คนไทยหายป่วยจากวิกฤติอุทกภัย” ได้จริงๆนั้น ทางศูนย์พัฒนาความสุขมนุษย์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ (มศว) โดย ดร.จิตรา ดุษฎีเมธา ประธานศูนย์ฯ ก็มีข้อเสนอแนะไว้ให้ลองพิจารณา ซึ่งก็น่าสนใจ โดยสรุปคือ... จากภาวะวิกฤติอุทกภัยที่เกิดขึ้นในประเทศไทย การใช้ชีวิตของประชาชนคนไทยต้องอาศัย ’ความเข้าใจซึ่งกันและกัน“ ต้องอาศัยการ ’เอาใจเขามาใส่ใจเรา“ ให้มาก โดยขณะนี้บรรยากาศของภาวะอุทกภัยมีการเปลี่ยนแปลงไป คนที่ตอนนี้รู้สึกโล่งใจได้แล้วว่ายังไงก็ไม่ถูกน้ำท่วม คนกลุ่มนี้น่าจะแสดงน้ำใจต่อคนที่ยังต้องทำใจกันอยู่ ต่อคนที่ยังได้รับความเดือดร้อน

ตอนที่ตนเองก็ยังต้องลุ้น...ตอนนั้นจะช่วยใครก็คงไม่ถนัด

เมื่อชัวร์ว่าน้ำไม่ท่วมแน่แล้ว...ตอนนี้น่าจะช่วยๆกันได้...

สำหรับการช่วย การแสดงน้ำใจนั้น ก็สามารถทำได้หลายรูปแบบ ไม่จำเป็นว่าจะต้องไปลุยน้ำเสมอไป ซึ่งทางประธานศูนย์พัฒนาความสุขมนุษย์ มศว ระบุไว้ว่า... ในช่วงจังหวะวิกฤติอุทกภัยนั้น อาจสร้างโอกาสการทำมาหากินให้ใครหลายๆคน แต่ถ้าโอกาสนั้นเป็นการ “ฉกฉวย” เช่น ขึ้นราคาสินค้าอย่างไม่เป็นธรรม นั่นเป็นการ “ทำลายบรรยากาศการเกื้อหนุนและการแบ่งปัน” ซึ่งแน่นอนว่ามิใช่เรื่องดีต่อการฟื้นสังคมไทย

หากมีการเกื้อหนุนกันแต่แรก...นี่ย่อมจะเป็นเรื่องดี

ดีทั้งตอนน้ำท่วม...และตอนฟื้นสังคมหลังน้ำท่วม...

ย้อนเวลาไปก่อนหน้านี้ ดร.จิตราระบุไว้ว่า... ในหลายพื้นที่เราจะเห็นเรื่องการกักตุนสิ่งต่างๆ เช่น ทราย ถุงทราย อาหาร ของแห้งต่าง ๆ ซึ่งการที่คนขายของได้กักตุนสิ่งของไว้ โดยใช้หลักอุปสงค์-อุปทาน เพื่อหวังจะหาทรัพย์ให้ได้มากๆจากโอกาสในช่วงวิกฤติน้ำท่วม แสดงว่าไม่ได้คิดให้ยาวๆ เพราะคนที่ต้องฝืนทนจ่ายแพงโดยไม่เป็นธรรม จะจดจำไปในระยะยาว ต่อไปก็จะไม่ซื้อสิ่งของจากคนขายที่เคยฉวยโอกาส

เพราะ “เสียความรู้สึก” ไปแล้ว!!

ต่อไปคนฉกฉวยขึ้นราคาก็จะขายสินค้าไม่ค่อยได้

’การขายของให้ได้ใจคน ต้องช่วยกันยามตกทุกข์ได้ยาก และขายโดยมีกำไรตามสมควร เพื่อจะได้คบหา ซื้อขายกันได้อย่างยาวนาน ด้วยความรู้สึกดีต่อกัน“ ...ประธานศูนย์พัฒนาความสุขมนุษย์ระบุ พร้อมทั้งยังบอกอีกว่า... การขายสินค้าในภาวะวิกฤติ คนขายควรต้องขายแบบได้กระจายสินค้าให้ลูกค้าหลายๆคน ไม่ใช่เห็นแก่ประโยชน์ ได้เงินเร็ว-ได้เงินมาก ยอมให้ลูกค้าบางคนซื้อตุนเยอะๆ จนลูกค้าคนอื่นๆไม่มีโอกาส

ในด้านของคนซื้อสินค้า ถึงตอนนี้หลายๆคนก็คงได้ “บทเรียน” จากการ “ซื้อตุนอย่างตื่นตระหนก” แล้วก็เสียเปล่า ไม่ได้ประโยชน์คุ้มค่าคุ้มราคา ซึ่งที่เหมาะที่ควรนั้น แม้จะมีกำลังเงิน แต่การใช้เงินก็เป็นเรื่องที่ต้องรอบคอบ ใช้จ่ายให้คุ้มค่า ควรดู-ควรสำรวจก่อนว่าจำเป็นต้องซื้ออะไร จำเป็นต้องจัดการอะไร เครื่องมือเครื่องใช้ชิ้นใดที่จำเป็นต้องซื้อเข้าบ้าน หรือซื้อหาร่วมกัน แบ่งปันกันใช้ในชุมชนเดียวกันได้ หยิบยืมกันได้ ไม่จำเป็นต้องเป็นแบบต่างคนต่างซื้อต่างคนต่างจ่าย ซึ่งจะช่วยให้แต่ละคนในชุมชนไม่ต้องเสียเงินโดยใช่เหตุ

ควรมีการแบ่งปันข้อมูล-แบ่งปันสิ่งของกันในชุมชน การจะซื้อข้าวของเครื่องใช้ทุกชิ้น ไม่ว่าจะก่อนน้ำท่วม ขณะน้ำกำลังท่วม หรือในยามที่น้ำเริ่มแห้ง ก็ต้องมีสติ ’อย่าใจร้อนหรือโหมไปตามกระแส“ ซึ่งจะ ’ช่วยลดการกักตุน-การขึ้นราคาสินค้าโดยไม่มีเหตุผล“ ของร้านค้าได้ระดับหนึ่ง

ถ้าตื่นตระหนก รีบกักตุน ก็ยิ่งเป็นเหยื่อผู้ฉวยโอกาส

ประธานศูนย์พัฒนาความสุขมนุษย์ มศว ระบุไว้อีกว่า... ตอนนี้การลดราคาสินค้า เช่น อุปกรณ์ซ่อมแซมบ้าน อุปกรณ์ซ่อมแซมเครื่องมือการเกษตร ฯลฯ เป็นสิ่งที่ควรจะทำเพื่อช่วยผู้เดือดร้อนจากวิกฤติน้ำท่วม และในช่วงเวลาที่ประชาชนเดือดร้อนกันมาก องค์กร-หน่วยงานใหญ่ๆ ควรจะมีการทำกิจกรรมซีเอสอาร์ กิจกรรมร่วมรับผิดชอบต่อสังคม โดยช่วยเหลือผู้เดือดร้อนจากวิกฤติน้ำท่วมกันให้มากๆ หรือมีการแข่งขันกันทำ

’การจะช่วยฟื้นฟูเยียวยาสังคมให้ดีขึ้น สังคมที่บอบช้ำ ผู้คนที่อ่อนล้าหมดสิ้นกำลังใจ จะฟื้นตัวขึ้นได้เร็ว ก็เพราะน้ำใจจากทุกส่วนช่วยกัน“ …เป็นทิ้งท้ายของข้อเสนอแนะ ซึ่งสรุปไว้ที่คำว่า ’น้ำใจ“

’ฟื้นฟูสังคมจากภัยน้ำท่วม“ เมืองไทยจำเป็นต้องเร่งทำ

และ ’น้ำใจไทย“ คือ ’กุญแจสำคัญ“ ที่ ’จำเป็นต้องมี!!“.




จาก ....................... เดลินิวส์ คอลัมน์สกู๊ปหน้า1 วันที่ 24 พฤศจิกายน 2554