ปฐมบท....สู่แดนดินถิ่นอินคา "จากคุสโก ถึง มาชูปิกชู"

[สายชล]

ไกด์มารับเราไปขึ้นรถบัส ที่จอดคอยอยู่ พอผู้โดยสารนั่งเต็มรถ คนขับก็เริ่มเคลื่อนรถออกไปตามถนน ผ่านหน้าโรงแรมเรา ข้ามสะพานไปยังอีกฝั่งหนึ่ง แล้วก็เริ่มไต่ขึ้นเขาไปตามถนนเล็กๆ ซึ่งเหมือนผ้าพับไปพับมา พอมีรถสวนมา รถคันใดคันหนึ่ง ต้องหาที่หลบในเวิ้งที่ทำไว้...

กว่าจะถึงบริเวณที่จอดรถเชิงมาชูปิกชูได้ ก็เล่นเอาลุ้นแทบตาย เพราะถนนไต่เขาขึ้นไปแบบเสียวไส้ แม้คนขับจะเก่งมากๆก็ตามค่ะ...

มีโรงแรมและร้านอาหาร ตั้งอยู่ที่เชิงเขาก่อนจะขึ้นมาชูปิกชู ซึ่งเป็นของทางเขตอนุรักษ์มาชูปิกชูเอง เราผ่านป้ายที่ยูเนสโกประกาศว่า มาชูปิกชูได้เป็นมรดกโลกของมนุษยชาติ มาพร้อมกับเมืองคุสโก มาตั้งแต่ปี 2526

เราผ่านประตูเก็บตั๋วเข้าไป...ทราบว่าทางการได้จำกัดคนเข้าเยี่ยมชมมาชูปิกชู ไม่เกินวันละ 500 คน เพื่อให้การจัดการควบคุมดูแลผุ้เข้าชมได้ง่าย ไม่ให้แออัดยัดเยียด และไม่ให้มาชูปิกชูบอบช้ำจนเกินไป


เข้าไปแล้ว เรายังต้องเข้าคิวเพื่อรอเข้าไปเยี่ยมชม ซึ่ง ณ.จุดนี้ เราไม่สามารถเห็นมาชูปิกชู เราจึงใช้เวลาว่าง ถ่ายภาพวิวทิวทัศน์ที่เห็นอยู่เบื้องหน้าและเบื้องล่างฆ่าเวลาไป....