ปฐมบท....สู่แดนดินถิ่นอินคา "จากคุสโก ถึง มาชูปิกชู"

[สายชล]

ถึงป้ายบอกทางขึ้นไวนาปิกชูให้ผู้ที่ต้องการจะขึ้น เพื่อแยกไปไม่ให้สวนทางกับพวกที่ลงมา ฉันจำได้ว่าถ้าถึงจุดนี้ ก็เหลือระยะทางอีกไม่มากแล้ว




เงยหน้าขึ้นไป...เราเห็นสิ่งปลูกสร้างที่ทำด้วยหิน สร้างลดหลั่นสูงขึ้นไปเทียมเมฆ แต่ยังหาได้เห็นยอดเขาไม่...





หมู่อาคารเหล่านี้ ล้วนเป็นที่พักอาศัยของนักบวชและหญิงพรหมจรรย์ผู้ถูกคัดเลือก ที่มาอยู่อาศัยบนที่สูงลิบลิ่วเช่นนี้ คงจะเป็นด้วยศรัทธา ที่มีต่อสุริยเทพ และเพื่อแสวงหาความสงบสันติ






ในยามเช้ามืดของทุกวัน...หัวหน้านักบวชและคณะ จะลงไปทำพิธีต้อนรับพระอาทิตย์ ที่โผล่ขึ้นมาให้แสงสว่างแก่โลก...

[สายชล]

ขอบคุณค่ะ น้องก้อย....ที่มาเป็นกำลังใจโดยตลอด


การขึ้นไวนาปิกชูครั้งนี้...เป็นความสุขใจและภูมิใจ ในชีวิตครั้งหนึ่ง ที่สามารถเอาชนะใจและกายของตัวเองได้สำเร็จค่ะ....

[สายชล]

นกน้อบตัวกระจิดริดหลายตัว บินร่อนไปร่อนมา แล้วก็ถลาลงมาอยู่ใกล้ๆตัวฉันและนักท่องเที่ยวคนอื่นๆ ที่นั่งพักอยู่แถวๆระเบียงหินริมหน้าผา มันส่งเสียงร้องจิ๊บๆหวานเสนาะโสต ฉันเข้าใจว่ามันคงบินมาขออาหาร ที่นักท่องเที่ยวเคยให้อยู่เป็นประจำ จนคุ้นชินกับมนุษย์ ไปค้นชื่อเขาดู พบว่าเขาชื่อว่า Rufous-collared Sparrow

[สายชล]

ทางเดินขึ้นยอดเขา เริ่มเป็นบันไดหินสลับกับลานหญ้าบนระเบียง ที่ทำเป็นชั้นๆ เหมือนนาขั้นบันได เห็นการสร้างอาคารและทางเดินบนยอดเขาแห่งนี้แล้ว นับถือความสามารถของชาวอินคาจริงๆค่ะ...ก็แค่เราเดินขึ้นมาถึงนี่ได้ ก็แทบจะม้วยมรณาแล้ว นี่เขาขนหินหนักๆขึ้นเขาสูงชัน มาสร้างอะไรต่อมิอะไรได้อย่างน่ามหัศจรรย์...

[สายชล]

จุดที่ฉันนั่งพัก เมื่อชะโงกหน้าลงไป จะเห็นมุขที่ยื่นออกไปบนหน้าผาสูงชัน ทางด้านติดกับมาชูปิกชู ซึ่งดูออกจะแปลกไปจากที่เคยได้เห็นมา ไกด์บอกว่า ตรงจุดนี้ อาจจะเป็นที่สำหรับยืนส่งสัญญาณไฟสื่อสารกัน ระหว่างไวนาปิกชู กับมาชูปิกชู และยอดเขาอื่นๆ ที่มีทหารรักษาความปลอดภัยประจำอยู่...

เมื่อเมฆหมอกเริ่มจากลง เราก็เห็นว่ามุขนั้นยื่นและหันตรงไปทางมาชูปิกชูจริงๆ...จากจุดนี้ นาขั้นบันไดซึ่งอยู่ด้านล่างทางทิศตะวันออกของมาชูปิกชู และถนนซิกแซก ที่รถบัสใช้วิ่งขึ้นลง สามารถมองเห็นได้ชัดเจน เสียดายที่ยอดมาชูปิกชูยังถูกเมฆหมอกคลุมอยู่มิด

เมื่อมองขึ้นด้านบน ก็เห็นอาคารที่มีลักษณะสมบูรณ์มาก ตั้งตระหง่านอยู่ริมหน้าผา อาคารนี้นับเป็นอาคารแรกที่เราได้เห็นบนไวนาปิคชู...

[สายชล]

สองตายายช่วยกันฉุดช่วยกันดึง โดยมีไกด์คอยช่วยเหลือ และเป็นกำลังใจให้เราไปตลอดทาง จนในที่สุด...เราก็ทะลุเมฆขึ้นไปยืนบนจุดสุดท้าย ที่เกือบจะถึงยอดเขาไวนาปิกชู


น้องๆอีก 5 คน...ส่งเสียงทักทายต้อนรับเรา ที่สามารถตะเกียกตะกายขึ้นมาถึงจุดนี้ได้สำเร็จ






กว่าจะไปถึงน้องๆที่อยู่ด้านบนได้...ฉันจำเป็นต้องปีนขึ้นบันได.....แบบนี้...






และ...แบบนี้...






น้องๆต้อนรับเราด้วยผลสตรอเบอรี่่ป่า ที่ขึ้นอยู่บนลานหญ้าของระเบียง ซึ่งแต่เดิม น่าจะเป็นที่ที่ใช้ปลูกผัก หรือไม้ดอกไม้ประดับ...ช่างน่ารักเหลือเกินค่ะ ฉันเห็นแล้วแทบหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง

[สายชล]

เมื่อพร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว...ไกด์พาเราเดินไปที่โพรงถ้ำแคบๆเล็กๆ แล้วเขาก็เดิน...ที่ถูกน่าจะเรียกว่าแทบจะคลานเข้าไป ฉันโวยวายจะไม่เข้า แต่เขาก็บอกว่าถ้าไม่เข้าทางนี้ เราจะต้องเดินอ้อมและปีนเขาอีกไกล...เอ้าเข้าก็เข้า...


ฉันต้องนั่งยองๆตอนจะมุดเข้าโพรงถ้ำเล็กๆที่เปียกแฉะ แล้วค่อยๆขยับเข้ามาในโพรงที่กว้างกว่าปากโพรงเล็กน้อย จึงพอจะยืดขาค้อมตัวเป็นเบ็ดแล้วเดินไปทางปากโพรง ที่ตีบเล็กกว่าปากโพรงอีกด้าน โดยมีไกด์แอบนั่งถ่ายภาพฉันอยุ่กลางโพรงถ้ำ....


กว่าจะลอดออกไปได้...ฉันต้องเหยียดตัวยาว แล้วคลานกระดืบๆออกไป

บัดดี้ของฉันก็ต้องรอดโพรงถ้ำ และเจอสภาพเดียวกันกับฉัน





แต่เขากลับหัวเราะร่าด้วยความขบขัน...





ออกมาจากโพรงนั้นแล้วยังไม่พอ เรายังต้องเข้าไปในโพรงหินเล็กๆ แล้วปีนบันไดลิง เพื่อโผล่ไปบนลานหินแกรนิตก้อนใหญ่ๆที่วางเรียงกันเป็นลานกว้างที่เทลงเล้กน้อย


....นี่คือโพรงหินที่เราปีนบันไดลิงแล้วโผล่ขึ้นมาบนลานหิน....